Stara kamienna donica od zawsze stała w pięknym białym oknie z zielonymi okiennicami otoczona mnóstwem ceglanych doniczek i drewnianych kwietników, z których radośnie buchała zieleń wszystkich możliwych kształtów i odcieni zbrojna w kwiaty, przy pomocy których już nieraz udawało się rozbroić najtwardszych nawet żołnierzy. Okno było miejscem niekończącej się wiosny i nadziei. Było jasne. Znajdowało się na najwyższym, najbliższym niebu piętrze kamienicy i słońce przez cały dzień opromieniało go swoimi niosącymi kolory złotymi nićmi. Przechodnie, gdy tylko zauważali ten skradziony skrawek babilońskich wiszących ogrodów wykwitły tak pięknie na piątym piętrze szarej kamienicy, nie bacząc na ból mięśni szyi na długo zadzierali głowy do góry i w tym zapatrzeniu zapominali o całym świecie nierzadko przez to wpadając na siebie. A podobno - choć nie wiem, czy to jest na pewno prawda - wskutek takiego wypadku raz nawet zdarzyła się miłość.
Ptaki i motyle ochoczo garnęły się do tego okna napełniając je trzepotem skrzydeł i śpiewem. Kamienna donica lubiła swoje miejsce na świecie - ten mały skrawek edenu zmieszczony na niewielkim parapecie. Lubiła, gdy po nocy pierwsze promienie słońca powoli rozpraszały zimno z każdą chwilą nagrzewając ją coraz bardziej. Ostrożnie i troskliwie chowała przy tym swoje plecy w cieniu, by słońce nie spaliło mchu, który powoli obrastał jej boki. Cieszyła się tym swoim zielonym rumieńcem, gdyż na razie był on jej jedyną żywą ozdobą, bo uśpione w niej życie ciągle jeszcze nie mogło wzejść. Ona cierpliwie i spokojnie czekała na dar dla swojej Pani, czując jej dobre i życzliwe zielone ręce. Lubiła swoje miejsce na scenie tego kwitnącego zielonego przedstawienia, tak niby krok z tyłu, ale tak jakoś nieznośnie, trochę może niezrozumiale na pierwszym miejscu w sercu swojej Pani. A to Chyba za sprawą swej nienachalnej i ciężkiej kamiennej urody i natury.
Bo w kamieniu zaklęta jest cierpliwość, pewność, spokój… trwanie, dzięki czemu była ona początkiem i końcem, opoką tego całego zielonego obrazu... ciepłą i pewną ostoją, ponieważ bycie kamieniem nie oznacza zimna. Bycie zimnym wcale nie jest jego naturą, bo wystarczy ciepłe spojrzenie,
poranna pieszczota słonecznej kąpieli czuły dotyk, by kamień był
ciepły, a nawet gorący i gotowy z pierwszymi chłodami wieczoru oddać to
całe zgromadzone ciepło sięgającym po niego dłonią.
A poza tym zaklęty był w niej urok jakiejś starożytnej budowli, która ciągle ma nieodkrytą tajemnice, swój skarb. i swoją piękną, ciągle niepoznaną zieloną historię do opowiedzenia. I tak płynął dzień za dniem od wschodu do zachodu słońca pełen zapachów, zieleni i radości z piękna i bycia tego piękna częścią, może najmniejszą, ale zawsze częścią. Trwała skromie czekając na swój kwiat - podarunek dla swej Pani, swój głos w tym pysznym chórze piękna, lecz w jednej chwili wszystko się skończyło. Zielone ręce kochanej Pani szukając miejsca dla nowego storczyka przez moment nieuwagi, okrutnego zapomnienia strąciły kamienną donice w przepaść wprost z słońca w mrok i wilgoć śmietnika. Spadając uderzyła o bruk z wielkim, ale jakoś tak przerażająco głuchym hukiem. Z pękniętej na pół donicy wysypała się ziemia w mały kopczyk niczym obłożony rozbitymi kamieniami kurhanek. Nikt jej nie widział, nie podziwiał urody jej ruiny po pięknym i bogatym niegdyś kształcie. Słońce tylko z rzadka miało szanse zajrzeć pomiędzy kosze. I stał się cud. W chwili tego wielkiego nieszczęścia, całkowitego wręcz zapomnienia wreszcie wzeszedł kwiat i zakwitł przepięknie i dumnie, bo zakwitnąć warto dla samego siebie, dla faktu rozkwitu, spełnienia. Nie trzeba tego robić dla nikogo, a tym bardziej dla zachwytu innych. Nie ma nic złego w zachwycie i dzieleniu się radością kwitnienia z innymi, ale to nie ma być cel. Zawsze warto być pięknym bez względu na okoliczności, a każdy kwiat nawet najskromniejszy jest cudem. Cudem spełnienia. Zawsze warto kwitnąć.
***
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz