- W latach 1993 - 1995 mieszkałem tu, a dokładniej w małej wiosce pod St. Albans - London Colney. Znałem tu kilka pubów w tym Robin Hooda, który jest niedaleko Horna, gdzie teraz siedzimy. Pracowałem wtedy we włoskiej knajpie, która nazywała się La Gondola Ristorante i mieściła się w London Colney. Byłem tu tylko około półtora roku, bo bardzo tęskniłem za córką.
- Od kiedy ludzie nazywają Cię Jaruś?- To już trwa chyba z 15 lat. Tak się jakoś przyjęło w paru zakładach pracy, gdzie nazywano mnie Jaruś i to tyle. Poza tym w kilku klubach samochodowych też miałem ksywę Jaruś. Trudno wyczuć gdzie i kiedy ona się narodziła, ale Jaruś jest już ze mną od kilkunastu dobrych lat.
- Dlaczego w pewnym momencie swojego życia postanowiłeś nagrać album
- Nagrałem tę płytę nie po to, żeby być sławnym ale po to, aby podziękować ludziom za pomoc i żeby dać im wskazówki, że jeśli nawet są teraz w jakiejś "dupie", to nie zawsze w tej "dupie" muszą tkwić, bo skoro ja się z niej wygrzebałem, to oni też z przeróżnych rzeczy mogą się wygrzebać.
- Tak się przypadkowo złożyło, że twój utwór "Mama" wybrzmiał jako nasz numer 1 tutaj akurat w przeddzień polskiego Dnia Matki. Piszesz na okładce swojej płyty, że nie zdążyłeś swojej mamie dać takiej miłości, jaką byłeś Jej winien. Co czujesz po emisji tego programu?
Aby wysłuchać nr 1 19-go notowania Polisz Czart - kompozycję Jarusia "Mama" kliknij tutaj
- Cóż mam ci powiedzieć? Proste pytanie to nie jest. Powiem ci, że z początku byłem nawet na ciebie zły, że wziąłeś z tej płyty właśnie taki numer a nie inny, bo było ich tam przecież sporo, a ty wrzuciłeś do propozycji akurat jeden z tych najbardziej osobistych. Dlatego też cieszę się, że w takim dniu właśnie po raz pierwszy zaistniał on na antenie i to jeszcze jako numer jeden. To była najwspanialsza dedykacja dla Mamy. W ogóle ciężko jest mi mówić na ten temat.
- Kiedy moja mama umarła, byłem jeszcze w trochę innym świecie. Dopiero teraz po latach widzę, ile dla mnie zrobiła i ile tak naprawdę dla mnie znaczyła, ale żeby to dostrzec, trzeba było trochę przejść, potem dojść do siebie i w końcu poukładać sobie w głowie te wszystkie rzeczy.
 |
| Irek Broda - lider Harmfoola |
- Tak naprawdę to bardziej moja postawa niż sama piosenka wygrała tę listę. Zauważyłem bowiem, że od momentu jak ten numer wszedł do propozycji, dość szybko poczułem, jak sam zacząłem się tym wszystkim nakręcać (śmiech).
- "The Rain" powstał 20 lat temu. Czy to jest najstarszy kawałek na płycie?
- Najstarszym jest "Decapitated" - numer, który napisałem jeszcze w liceum. "The Rain" pochodzi z czasów, kiedy grałem w warszawskiej kapeli o nazwie Pasadena. Wcześniej był jeszcze zespół Messerschmitt, a pierwszy kontakt z muzyką i ze sceną zaliczyłem chyba w wieku lat siedmiu. Grałem wtedy w jakichś szkolnych zespołach podczas akademii i różnych przeglądów piosenki i były to jakieś dziecięce utwory z okazji Dnia Nauczyciela, Dnia Matki itp.
- Nie, to były już elektryczne gitary...
- ...z przesterami?
- Kto w młodości był twoim mistrzem?
- Iron Maiden.
- Który to był rok?
- 1981. Kilka lat później miałem nawet wszystkie płyty Ironów, co - jak zapewne wiesz - w tamtych czasach było nie lada osiągnięciem.
 |
| Jaruś z Mariuszem Kabelisem - jedynym znanym mi polskim muzykiem rockowym z St. Albans |
- Gitarowe łojenie było mi strasznie bliskie. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, co to jest metal i z czym to się je. Pasowało mi to, że chłopcy umieli grać na gitarkach.
- Wróćmy jeszcze do "Mamy". Zgodzisz się, że ten numer przypomina trochę w swojej wymowie "List do M" Ryśka?
- Powiem ci, że chciałem, żeby tak to zabrzmiało.
- Mamie zawdzięczam bardzo dużo, a teraz okazuje się, że kolejną rzecz Jej zawdzięczam, czyli to pierwsze miejsce na twojej liście, z którego ogromnie się cieszę...
- Wiesz, przy takiej konkurencji, jaka będzie w kolejnych propozycjach, drugi raz może ci się to już nie udać, a "Mama" już przeszła do historii.
- Tak jest. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, no i fajnie, że stało się to w takim dniu...
- "Mama" to jest blues. Blues nie jest już dziś niczym odkrywczym. Jest to muzyka ludowa podobnie jak reggae, kujawiak czy inne popularne rytmy. Wszystko w bluesie praktycznie zostało już powiedziane i chyba nikt nic mądrzejszego od tego, co już w tym gatunku istnieje, nie jest w stanie wymyślić, no chyba że narodzi się nam jeszcze jakiś nowy geniusz. Kojarzy mi się ten twój kawałek z takimi pomnikami polskiej muzyki blues-rockowej jak "Fixin" Johna Portera, "Trzy zapałki" TSA, gdzie panowie z Opola garściami czerpią z "Since I've Been Loving You" Zeppelinów, "Blues bez pieniędzy" Kasy Chorych ze słynną harmonijka Skiby, czy wiele, wiele innych klasyków. Czy to właśnie blues obok gitarowego łojenia jest ci najbliższy?
- Blues, to jest chyba najfajniejsza muzyka do grania. Nagrywając ten numer, za każdym razem brzmiał on inaczej. Zresztą jak już go nagrałem, to nadal myślałem, czy nie nagrać go kolejny raz, ale w końcu na płytę trafiła ta gorąca wersja nagrana za pierwszym razem. Dziwne rzeczy związane są z tym kawałkiem, bo jest to jeden z tych numerów, które nagrałem jako pierwsze. Nagrałem go na loop station. Grał ten podkład sobie cały czas wkoło, czyli ta gitara w tle, a ja grałem sobie solówki i powiem ci, że parę razy przy tym odleciałem, parę razy miałem takie strasznie fajne uczucie, jak po "zielsku", albo czymś takim. Tak jak mówisz, blues ma już "milion" lat i wszystko już tam zostało powiedziane i ja się z tym zgadzam i zdaję sobie sprawę, że...
 |
| Moje pierwsze spotkanie z Markiem "Bestią" Olbrichem (fot. Tomasz Woźniak) |
- Wiesz, bardzo cenię sobie Gary Moore'a, który jakby nie patrzeć biały był...
- Peter Green i Eric Clapton też...
- ... czy obecnie Joe Bonamassa.
- Na tej płycie nie śpiewasz zbyt dużo.
- Śpiewam dwa kawałki.
- Powiem ci, że jak grałem w Pasadenie, to mój przyjaciel Kfiatek mawiał, że jak ja śpiewam, to ptaki zdychają w locie (śmiech), ale na tej płycie powód tak naprawdę jest trochę inny. Ja po prostu bardzo lubię muzykę instrumentalną. Bardzo dużo słuchałem wykonawców typu Pink Floyd, Vangelis, Jean Michel Jarre czy Andreas Vollenweider...
- ...Klaus Schulze?
- Dokładnie. Chopin też nie śpiewał, a przecież wielkim artystą był. Wydaje mi się, że klimat można poczuć czy też przekazać go dalej tylko grając, a niekoniecznie śpiewając. Wokal moim zdaniem można traktować na dwa sposoby - jako kolejny instrument, albo w mniej lub bardziej przystępny sposób narzędzie do przekazania jakiejś treści.
- Wiesz, w Polsce jest taki odwieczny problem i jesteśmy w tym temacie dość dziwnym narodem, bo niewielu z nas w przeciwieństwie do Niemców, Anglików, Francuzów czy Holendrów docenia muzykę instrumentalną. Weźmy chociażby światową popularność Jean Michela Jarre'a czy Mike'a Oldfielda i zderzmy ją z talentem tak genialnego muzyka jak Marek Biliński, który wielkiej kariery pomimo znakomitych pomysłów u nas nigdy nie zrobił. Kolejny przykład to znaczący przed laty jazz-rockowy Kwadrat, którego gitarzysta Ryszard Węgrzyn mieszka notabene kilkanaście minut busem od miejsca, gdzie teraz siedzimy. Nastąpił w pewnym momencie rozwoju tego bandu taki moment, że wskutek nacisków instrumentalny dotychczas Kwadrat na siłę zaczął poszukiwać wokalisty i tak do zespołu trafili śp. Andrzej Zaucha i nieco mnie znany Wojciech Gorczyca, na czym zespół, którego siła opierała się do tej pory na znakomitych instrumentalistach wbrew dobrym intencjom w konsekwencji tego wyboru stracił. Niewielu też pamięta, że kultowa kompozycja TSA "51" najpierw istniała jako utwór instrumentalny i dopiero po dojściu do zespołu Marka Piekarczyka powstała w kształcie powszechnie znanym. Są to wszystko dowody na to, że Polacy nie potrafią do końca akceptować i doceniać muzyki instrumentalnej. "Mama" to pierwszy instrumentalny kawałek w historii Listy Polisz Czart, jaki zdobył jej szczyt i stąd tym większe gratulacje. Jak sądzisz dlaczego u nas tak się dzieje?
- To jest - myślę - pójście na łatwiznę. Często jest tak, że jak nikt ci nie powie, że coś jest dobre, a coś jest złe, to ty sam się tego nie domyślisz. I podobnie jest w muzyce. Ktoś ci musi powiedzieć, o czym jest ta piosenka i jak należy do niej podejść, a ja na mojej płycie dałem tylko zarys o czym to jest, a reszty masz domyślić się sam. Każdy może sobie to interpretować na swój sposób.
 |
| Janusz "Raptus" Waściński |
Niedawno byłem w Gdyni, gdzie spotkałem się z legendarnym kronikarzem polskiego rock and rolla Antonim Malewskim z Tomaszowa Mazowieckiego, którego książkę przez około 2 lata publikowałem w odcinkach na Muzycznej Podróży. Antoni jest prawdopodobnie jednym z najważniejszych ludzi AA, jakiego Ziemia nosi i który podobnie jak Raptus wspiera ludzi wychodzących z nałogu. Ty Jarku jesteś kolejnym dowodem na to, że zupełnie przypadkowo otaczam się ostatnimi czasy niezwykle wrażliwymi ludźmi, którzy mieli w swoim życiu trudny okres życia w uzależnieniu. Znajdujący się na twojej płycie "Rehab" to kawałek o podnoszeniu się z kolan i walce z alkoholowym nałogiem. Powiedz też coś więcej o "Liver Bros"?
- Może powinieneś to zrobić. Wtedy być może bardziej konkretnie pomógłbyś innym.
- Powiem ci tak. Wszystko już zostało w tym temacie praktycznie napisane. Kiedy słucham historii innych ludzi, to każdemu z nas alkoholików wydaje się, że jest inny, że tylko on ma takie problemy i że tylko on ma taką drogę w życiu, a prawda jest taka, że wszyscy mamy bardzo podobne doświadczenia...
- Jakby się dobrze zastanowić, to każdy z nas ma chyba jakieś uzależnienia.
- Oczywiście i nie myślę tu tylko o uzależnieniach chemicznych typu dragi czy alkohol, ale to są także pieniądze, hazard, kobiety, czyjeś zdanie o sobie, czyli tak zwana opinia społeczna itd. Ja w związku z tym, że uporałem się z nałogiem, póki co wygrywam.
- Wydaje mi się, że definitywnie już wygrałeś.
- Wydaje ci się. Są przypadki, że ludzie nawet po kilkunastu latach trzeźwości nagle zalewają pałę. Ja czuję się dobrze, czuję się bezpiecznie i nie wydaje mi się, aby był jakiś powód, dla którego miałbym kiedykolwiek znów po to sięgnąć.
- Masz wspaniałą kobietę, która cię w tym wspiera.
- Oczywiście i ona też jest "emerytowaną" alkoholiczką.
- Widzisz, w alkoholizmie głód nie przychodzi znikąd. To nie jest coś takiego, że jest pstryk i chce ci się chlać. To są jakieś tam wahania emocji, pogłębianie się doła i koniec w końcu człowiek się nakręca i sięga po flachę. My wychwytujemy nawzajem jakieś swoje wahnięcia emocji w związku z tym, że mieszkamy razem i jedno drugiemu natychmiast zwraca uwagę, jak widzi coś takiego.
- Czyli że pracujecie cały czas nad sobą?
- Tak jest.
- To jest bardzo ważne pytanie, bo powiem ci, że spotykam się z takimi tekstami bardzo często, że jeżeli człowiek z sobą nic nie robi, to często po tym, jak odstawił wódę, jest jeszcze gorszy, niż wtedy kiedy pił.
- Z tego co słyszałem, to bardzo często w grę wchodzi tu właśnie religia, a wręcz czasami należałoby to już nazwać fanatyzmem religijnym.
- Tak, tak dokładnie... jest tak jak mówisz! Trzeba znaleźć ten złoty środek, a często nie jest to łatwe? Ja znam milion osób, którzy przebyli tę samą drogę i spotykając się z nimi, rozmawiając z nimi, doszedłem do wniosku, że tylko samemu można znaleźć ten złoty środek i dojść do wniosku, gdzie jest to miejsce, do którego należy dojść, aby w tej drodze nie przegiąć. Ja teraz mam wszystko poukładane, z rodziną też, bo kiedyś było źle np. z ojcem. Mam też poukładany temat pracy, którą znalazłem już co prawda będąc trzeźwym.
- Ja po prostu nie popadłem w jednej skrajności w drugą. Będąc jeszcze w Polsce, miałem dobrych nauczycieli, a kilku z nich jak choćby doktor Zahorski, który bardzo mi pomógł, wspominam właśnie na tej płycie. Często mnie odtruwał, a jego nieraz bardzo krótkie wypowiedzi na długo potrafiły mi utkwić w bani. Poza tym staram się uczyć na błędach innych i na tym po prostu to polega.
- Tak zwany "wkurw" idzie u ciebie często w parze z natchnieniem.
- Tak jest!
- Niesprawiedliwość społeczna z czasów niewolnictwa polegała na tym, że ktoś był inaczej traktowany z uwagi na kolor skóry, natomiast łamanie prawa wskutek nadużywania władzy, to już jest zupełnie inna sprawa.
- Nie uważasz, że choćby to, że jesteśmy tutaj na emigracji, to wynik niesprawiedliwości społecznej?
- Oczywiście. Wyjeżdżałbyś tutaj jakbyś miał w Polsce godziwe zarobki?
- Absolutnie nie przyszłoby mi to do głowy.
- Będąc tu jeszcze w latach 90' nie mogłem doczekać się kiedy wrócę do Polski, bo wiedziałem, że tam życie jest troszeczkę inne i że tam będzie mi lepiej. I faktycznie po powrocie było mi lepiej bardzo, bardzo długo, natomiast... no cóż, w pewnym momencie zostałem jednak zmuszony zmienić środowisko, musiałem wyjechać i dziś jestem tutaj.
- Dokładnie! Do sprzętu, do usług i do wszystkiego, co się z tym wiąże. W Polsce nie przyszłoby mi wiele spraw z tm związanych nigdy do głowy. Zresztą napisałem to na mojej płycie, że dawniej nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że kiedykolwiek będę nagrywał muzykę.
- Chcesz wiedzieć, jak ten pomysł się narodził? Tak, jak już ci wcześniej powiedziałem, bawiłem się loop station, na którym nagrywałem podkłady, do których dogrywałem później solówki, aż któregoś pięknego dnia - o czym napisałem na wkładce - zagrałem parę kawałków mojej pani, która wtedy była jeszcze moją przyjaciółką. Kilka miesięcy później dostałem od niej na gwiazdkę voucher na 4-godzinną wizytę w studio, gdzie nagrałem dwa pierwsze kawałki - "You Are So Beautiful" i "Rehab". Potem, nagrałem jeszcze dwa, później dwa kolejne, aż w pewnym momencie doszedłem do wniosku, że fajnie mi to wychodzi i że może by tak kiedyś pozbierać te wszystkie numery do kupy, poukładać, podopieszczać i zrobić z tego płytę.
- Wszystko od początku robiłeś sam, czy ktoś wspierał cię w tych nagraniach?
- Na początku bardzo pomagał mi Furi a wracając do tych wszystkich ludzi, którzy mi przy powstaniu tego albumu pomogli, to zacznę oczywiście od mojej pani - Asi oraz mojej córki Kai i jej narzeczonego Enrico, którzy pomogli mi tę płytę wydać finansowo. Szatę graficzną kompletnie za darmo zrobił mój serdeczny przyjaciel z Cabrio Clubu Rafał Maciaszek. Nie mogę też zapomnieć o moim siostrzeńcu. Marcin Lis zaprojektował moje logo, był przy nagrywaniu "Mama" i "Give Me Back My Money" i zajebiście wspiera mnie mentalnie - taki "prawie-manager" w PL.
- To moje drugie zboczenie (śmiech), czyli Klub Miłośników Kabrioletów działający w Polsce.
- Powoli zaczynam już rozumieć, skąd u ciebie ten niesamowity samochodzik, którym dziś przyjechałeś na to nasze spotkanie.
- Tak jest (śmiech)
- Jest to samochód Asi i nazywa się MG Midget. Jest to samochód sportowy wyprodukowany w roku 1979 przez brytyjską firmę Morris Garages, a więc jest on nieco starszy od Asi. Wiesz... w Polsce swego czasu ścigałem się Alfą i jeździłem na różne imprezy sportowe, a tu w Anglii wyrosłem już z ganiania i wolę się turlać (śmiech).
- Jaką prędkość to autko rozwija?
- Jakieś 70 mil czyli 110, 120. Szybciej strach nim jeździć, bo gabarytowo przypomina naszego Malucha (śmiech).
- Miłość jest wyczuwalna niemal w każdej twojej kompozycji. Matka, kobieta, córka. W każdym zdaniu, jakie o nich wypowiadasz znajdują się niesłychane pokłady uczuć. Odważnie potrafisz też mówić o swoich błędach. Gdybyś miał przeżyć życie raz jeszcze, co zrobiłbyś inaczej, a co byłoby takie same?
- Widzisz... alkoholizm jest chorobą uczuć i emocji, a alkoholik to człowiek niedojrzały emocjonalnie, który często nie potrafi wyrażać swoich uczuć. Biorąc udział w terapii, trzeba było prowadzić coś takiego jak Dzienniczek Uczuć. Wiesz, że ja miałem kiedyś problem z nazywaniem tego, co czuję? Często pytałem córki, jak to czy tamto się nazywa? Miałem z tym straszny problem i dziś nie wstydzę się o tym mówić. Dziś ego poszło sobie razem z wódą. Ego zresztą nie tylko dla mnie, ale chyba dla każdego człowieka jest jakimś ciężarem. Od urodzenia wpaja nam się latami jakieś pierdoły, a tak naprawdę życie bez tego może być o wiele prostsze. Dziś już nie wstydzę się uczuć, mogę o nich otwarcie mówić, a przede wszystkim cieszę się, że już potrafię to robić.
- Coś w tym jest, bo powiem ci, że grając ten numer dla Asi, widziałem jak zmienia się jej wyraz twarzy, co dzieje się z jej oczami itd. Wzięła to bardzo do siebie i prawidłowo, bo taki był mój zamiar (śmiech)
- To jest chyba dość typowe dla alkoholika, że jak już coś robi, to poświęca się temu w całości. Albo robi coś perfekcyjnie, albo nie robi tego wcale i tak było właśnie u mnie przez całe życie. Jeżeli coś mi nie wychodziło, to ja po prostu to olewałem i nie ciągnąłem już tego dalej, a jeśli coś mi się udawało, to brnąłem w to głębiej i głębiej.
- W kawałku "Decapitated" rozliczasz się z wojującym Islamem. Pozwól, że zacytuję ci wypowiedź Kazika Staszewskiego zaczerpniętą z rozmowy, jaką przeprowadziłem z nim w roku ubiegłym: "Stoimy moim zdaniem u progu konfrontacji z Islamem, z tym Islamem wojującym. Spróbowałem stanąć w tym utworze [Kalifat - przyp. red.] jakby po drugiej stronie. Pomysł na ten tekst powstał jesienią ubiegłego roku, kiedy była poprzednia wizyta Kultu w Irlandii i Wielkiej Brytanii. Był koniec września. Przywieziono nas z lotniska w takie miejsce w Dublinie, gdzie studenci przygotowywali się poprzez zabawę do rozpoczęcia roku akademickiego. Ja, który sporo rzeczy w życiu widziałem, byłem kompletnie zszokowany. Dla mnie, dla 51-latka były to niemalże dzieci, które zatracały się w narkotykowo-alkoholowo-seksualnej zabawie. Z tego co widziałem, chodziło głównie o to, aby znietrzeźwić się alkoholem, skatować jakimiś dragami i zaliczyć w kiblu szybki seks.
Wobec tego wyobraziłem sobie sytuację, co by było, gdyby na tej ulicy pojawił się prosto z Bagdadu jakiś pobożny muzułmanin i miał okazję to zaobserwować. Byłoby to dla niego ewidentnie wcielone piekło na ziemi, które należy zniszczyć i myślę, że dekadencka kultura cywilizacji zachodniej zbliża się do nieuchronnej konfrontacji, ponieważ macie tu takich muzułmanów coraz więcej i oni widząc upadek tego, co biały człowiek proponuje, z dominującą energią - podejrzewam - w końcu do takiej konfrontacji doprowadzą. Powstanie Państwa Islamskiego, które przedstawiło ostatnio swoją mapę planowanych zdobyczy terytorialnych do 2020 roku pokazuje nam, że za naszymi drzwiami stoi możliwość, a nawet przymus konfrontacji z kimś, kto jeńców nie bierze". Tak widzi to Kazik z perspektywy obserwatora z zewnątrz. Jak widzisz przyszłość tej konfrontacji ty - człowiek stąd?
- Z oceną tego, co dzieje się w tym temacie w Europie, jest trochę podobnie, jak z oceną wydarzeń wokół paryskiego magazynu Charlie Hebdo. Z jednej strony wszyscy gremialnie potępili tę ohydną zbrodnię, z drugiej jednak można było w Internecie odnaleźć i takie głosy, które wprawdzie sprawców zamachu nie usprawiedliwiały, ale jednocześnie wskazywały, że nikt nie powinien szydzić z uczuć religijnych i to nie tylko islamskich, bo przecież fanatycy każdego z wyznań mogą w odwecie dopuścić się zbrodni na niewinnych ludziach, jak miało to miejsce choćby podczas koncertu w Bataclan kilka miesięcy potem. Czy jest według ciebie jakaś realna szansa uratowania Europy od tej krwawej konfrontacji i czy w "Decapitated" wyraziłeś całkowitą niemoc naszej cywilizacji w uporaniu się z tym narastającym problemem?
- Chciałbym cię teraz zapytać o Furiego. Uwielbiali go chyba wszyscy, którzy go znali. W swoim "Why"? dołożyłeś kolejną cegiełkę do naszych wołań: "Can you speak now Furi? Czy kiedykolwiek dowiemy się co takiego Cię przerosło!?"- napisałem przed laty w swoim wspomnieniu tutaj. Jaki jest Furi w twojej pamięci?
 |
| Z Furim i Sławkiem Bednarskim po koncercie Fruhstucka w Londynie. Zdjęcie powstało na nieco ponad miesiąc przed śmiercią Roberta |
W każdym razie każda taka bajera, każdy koncert LynchPyna i każdy kontakt z Furim to były dla mnie straszne zastrzyki energii. Opowiem ci taką fajną historię. Miałem kiedyś doła. Nawarstwiło się - i tu wrócę na chwilę do tego mojego alkoholizmu. Jechałem na koncert LynchPyna, zresztą właśnie na ten, na którym ciebie poznałem. Stanąłem na stacji benzynowej, żeby zatankować samochód, kupiłem 3/4 Jacka Danielsa i pojechałem na koncert. Ich muzyka zawsze strasznie pozytywnie mnie ładowała. Kiedy tam wszedłem i napatrzyłem się na tych wszystkich narąbanych ludzi, doszedłem do wniosku, że... NIE, NIE, NIE i dałem tę flachę Furiemu dodając, że nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak życie mi uratował. Strasznie mile go wspominam. Na jednej z moich gitar przywiezionej kiedyś z Polski grają zresztą dziś jego synowie. Całą ekipę Furiego poznałem przecież dzięki koncertom LynchPyna - Dominika, Sajmona, Kreda... sporo ludzi.
 |
| Kred i Furi podczas koncertu LynchPyna |
- Wiesz, teoretycznie był to zespół Justina, ale praktycznie to Furi wszystko tam trzymał w ręku - strona internetowa, Facebook, riffy, komponowanie, załatwianie koncertów i... dosłownie wszystko, wszystko, wszystko...
- Furi rzeczywiście miał wrodzoną łatwość tworzenia kompozycji i riffów. Pamiętam, jak któregoś dnia dostałem od Sajmona Jego niedokończone zajawki przyszłych kompozycji.
- Ja też je mam.
- Mało tego, jeden z tych kawałków zatytułowany "Desquamo" znalazł się w TOP30 Złotej 50-ki tutaj podsumowującej pierwsze trzy lata listy Polisz Czart nadawanej na falach Radia Verulam w St. Albans. Wróćmy jednak do ciebie. Wiesz co jest dla mnie największą zagadką związaną z twoją osobą? Nagrałeś płytę, stworzyłeś bardzo ciekawe kompozycje i... nigdzie nie występujesz. Nie uważasz, że czas już na zbudowanie konkretnego bandu? Czy po tym sukcesie u nas myślisz trochę poważniej o sobie jako o artyście? Jak długo chcesz być samotnym wilkiem?
- Powiem ci tak... jest parę problemów. Pierwszy z nich to kwestia techniczna. Na tej płycie gram sam na wszystkim.
- Tak, można to zrobić, tylko widzisz... ja mam pracę, w której muszę być dyspozycyjny 24 godziny przez 7 dni w tygodniu. Ta praca daje mi to, że stać mnie, żeby robić to, co robię. Na dzień dzisiejszy nie mogę zmienić tej pracy i nie mogę być w tym temacie bardziej elastyczny, bo tylko na tym stracę, ale to jest - załóżmy - niewielki problem. Ktoś mi kiedyś powiedział, że mogę przecież występować z loop station, czyli z półplaybackiem. No teoretycznie mogę i myślę nawet o tym. Może kiedyś jakaś Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy i może wtedy się przełamię. Największy jednak problem dla mnie to znowu jednak sprawa nałogu.
- Nie, ja mam po prostu awersję do pijanych ludzi. Nie mam nic przeciwko temu, że ludzie na koncertach pija, ale są takie momenty, że po prostu wolę wyjść, żeby się nie nakręcać. Ja muszę unikać wszelkich wahnięć emocjonalnych, a koncerty to jest jednak adrenalina...
- Wiesz co powiedział mi kiedyś na ten temat Mark Bestia Olbrich? "Jak czytasz historię rocka (bluesa mniej), to gdzieś tam wypier...lali telewizory przez okna, palili pianina, robili takie rzeczy z dziewczynami, jakie podobno w katolickim kraju nie bardzo wolno robić. My (Hołdys też) robiliśmy to samo w Polsce kompletnie nie wiedząc, ze w Anglii takie rzeczy są normą. Kiedyś pojechaliśmy [z zespołem RH- przyp.red] na festiwal w Lublinie. W hotelu zrolowaliśmy dywan, podpaliliśmy go i zrzuciliśmy na recepcję z piętra, a działo się to wszystko w latach 60'. Mówiliśmy na to cygaro, bo paliło się tylko z jednej strony [...] Potem jak rozmawiałem już tutaj z członkiem mega mega mega mega legendarnego zespołu, to okazało si, że oni robili tu dokładnie to samo tylko dużo więcej. Opowiadał mi, że jak byli w jakimś hotelu w Ameryce (zawsze cale piętro albo cały hotel był dla nich), to kupili kilka beczek przemysłowej wazeliny, rozlali ją na korytarzu i zrobili ślizgawkę, na której ślizgały się tylko nagie dziewczyny. Miały zawody, która dalej doleci. Wchodził akurat wtedy po schodach jakiś gość, który pomylił piętro, zobaczył i zadzwonił na policję [...] Ludzie pytali często Keitha Richardsa "czemu tak chodzisz po koncercie jak nakręcony?" Rollingstonesi po jakimś czasie przyznali, że oni po to zaczęli brać heroinę, żeby się uspokoić. Nie po to, że chcieli mieć haj, tylko po to, że nie mogli z tego haju zejść. Wiesz, jak nakręcisz taką zabawkę na kluczyk, to ona zapier... dookoła. Z nami jest tak samo, nieraz szału można dostać. Bonham zapił się na śmierć, bo nie mógł przestać".
- Bardzo możliwe i dlatego właśnie boję się spróbować. To nie jest coś takiego, że ja nie chcę i mówię definitywnie NIE, tylko po prostu boję się. Może to jest jeszcze za wcześnie...
- Kurcze, tu jest zajebisty potencjał, tu jest tylu ludzi, którzy umieją grać i mają serce do grania, że ja naprawdę się dziwię, że jest taka sytuacja, jaka jest. Wiesz... Anglia to nie jest najprostsze miejsce do wybicia się. To chyba Hołdys kiedyś powiedział, że w Polsce jest ze 30 dobrych gitarzystów, w Anglii 300, a w Stanach 3000 i tak to mniej więcej wygląda, jeśli chodzi o tutejszą muzykę, gdzie konkretnych kapel jest z 10 razy więcej niż w Polsce i przebić się tutaj jest już choćby z tego powodu dużo trudniej niż u nas.
- Właśnie przed chwilą sam sobie odpowiedziałeś na to pytanie. Wiele osób w środowisku uważa, że jesteś jednym z niewielu ludzi, których nie da się kupić, aby wygrać listę przebojów. Ciebie nie interesuje to, że mógłby zapukać do ciebie jakiś bogaty pan, który powiedziałby ci, że wykłada kasę, abyś od teraz grał jakąś tam jego chałę. Ty i Tomek Wybranowski gracie ludzi, którzy mają swoją muzyką coś do przekazania, a nie interesuje was to, żeby wpuszczać do propozycji kogoś, kto wam za to zapłaci i właśnie TO najbardziej wyczuły zespoły z Polski, a nie tylko samo to, że ich gracie.
 |
| Kred i Jaruś |
- W "The Rain" po raz pierwszy to ty zagrałeś na basie.
- Tak. Fajna historia. Zadzwoniłem kiedyś do Kreda i mówię do niego - może pożyczyłbyś mi basa, bo ten koleś, który nagrywa mnie w studio średnio sobie z tym radzi. Pomyślałem wtedy sobie, że skoro gram na gitarze, to i bas też jakoś ogarnę. Kred długo się wahał, ale w końcu tak się stało, że znalazł mi bas na eBayu, którego kupiłem za bardzo śmieszne pieniądze. Ja niedawno struny do niego kopiłem drożej, niż dałem za całego basa (śmiech). Strasznie fajne urządzenie, ale zauważyłem, że to nie jest to samo, co granie na gitarze. Bas to jest strasznie fizyczna praca. Ja po 10 minutach grania na basie robię z gitarą wszystko, co dusza zapragnie (śmiech). Na tej płycie zagrałem na basie dwa kawałki i w przyszłości bardzo chętnie zagram jeszcze kolejne, natomiast sto razy lepiej czuję się jednak z gitarą niż z basem.
 |
| Z Jarusiem i Zombiem - perkusistą Kaloryfera podczas koncertu Quo Vadis |
- Z Kredem na pewno złapiemy się jeszcze nie raz, ale a propos kolejnych nagrań, to zaoferował mi się już tutaj człowiek, z którym mam zamiar nagrywać następne numery, bo nie chcę nagrywać już u tego człowieka, u którego nagrywałem wcześniej. Zaoferowało mi się nowe studio z polską obsługą i chyba trochę bardziej utalentowaną niż poprzednia.
- Myślisz trochę poważniej o pisaniu tekstów?- W dawnych czasach pisałem całe kawałki, czyli muzykę i teksty. Szczerze mówiąc wolałbym śpiewać niż pisać teksty. Mam takiego kumpla, który jest poetą i pisze wiersze, z których już skorzystało paru muzyków w Polsce. Myślę, że wkrótce zasiądę to tego poważnie i rozważę ten temat.
- Powiedz mi, co ten sukces na liście Polisz Czart zmienił w twoim życiu?
- Na pewno ten sukces już dał mi konkretnego kopa. Zainwestowałem straszną kasę w sprzęt. Drugą płytę chcę nagrać trochę lepiej, bo chciałbym, żeby jeszcze lepiej brzmiała. To nadal będzie bardzo osobista muzyka i nadal skierowana będzie ona do wąskiego grona odbiorców, natomiast chcę, żeby było to zrobione znacznie lepiej niż pierwsza płyta.
- Już teraz zamawiam sobie miejsce na logo Polisz Czart na okładce.
- Masz to jak w banku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz