29 kwiatnia w Radochowie koło Lądka Zdroju zagra znana z Listy Przebojów Polish Chart Kapela Bożków!

Lista Przebojów Polish Chart - NOTOWANIE 178

	1	2	1	7	Kasia Marona ft. Tu Gober - Ten świat
	2	9	7	11	DAGNY / OSIECKA - Nadzieja
	3	N	-	1	Wojtek Cugowski - Znowu Będziemy Się Śmiać
	4	N	-	1	Janusz Radek - Nie chcę Ciebie dzisiaj zapomnieć
	5	3	-2	8	BlackLight - You are not alone
	6	4	-2	18	Purple Daze - Under The Gun
	7	18	11	2	Łukasz Łyczkowski & 5 RANO ft. Wojtek Cugowski - Credo
	8	1	-7	2	Julia Bury - Latawiec
	9	7	-2	5	Natalia Lesz - Wiosną
	10	8	-2	15	Meteroids - Feels
	11	28	17	5	Łukasz Łyczkowski & 5 RANO ft. Sebastian Riedel - Złotobrudny
	12	N	-	1	Quattro x Bielu - Gangsta Paradise 2022
	13	14	1	5	Cayra - Highway To Hell
	14	11	-3	6	MoodMan - Tamte Dni
	15	N	-	1	Emilia Artymicz - Szklana Pogoda
	16	5	-11	15	Prorock - Hades
	17	N	-	1	Artur Gadowski i Tercet Elektryczny - Ile waży jedna łza
	18	12	-6	15	Strefa Zagrożenia Hałasem - Moja Strona
	19	15	-4	2	Sztywny Pal Azji - 17 Kwietnia
	20	N	-	1	Mikromusic - Łajka
	21	16	-5	7	Yugopolis & Maciej Maleńczuk - Sługi za szlugi
	22	10	-12	19	Kapela Bożków - Rysiu
	23	25	2	3	Stashka - Spadochrony
	24	13	-11	2	Teksasy & Wojtek Cugowski - Może cofniesz czas
	25	N	-	1	Pogodno - Wlascicielka
	26	21	-5	3	Agnieszka Dobrzyńska - Kocham Cię
	27	37	10	3	ColdFire - Wstał dzień
	28	N	-	1	Jerzy Jankowski - Bosa naga nowa
	29	26	-3	3	Arek Zawiliński - Moje buty już tam są
	30	30	-	2	Rewelacja - Taniec na Kłopoty (po polsku i ukraińsku)
	31	N	-	1	Antytila - Samotnik
	32	N	-	1	Wszystko Będzie Dobrze - Wiosna
	33	19	-14	6	OHIO – Makia
	34	24	-10	4	Żurkowski feat. Organek - Western
	35	39	4	2	Dominika Sztonyk - SzczeRAdość
	36	N	-	1	Woodland Spirit - Stand By Your Side
	37	N	-	1	Zania - Bliżej
	38	N	-	1	Michał Jędryszek feat. Ewelina Hałka - Kamień w wodę
	39	N	-	1	Ryszard Makowski - Dziecko Rock'n Rolla
	40	N	-	3	Banana Boat & Eleanor McEvoy - Ukraina
	41	N	-	1	Magda Hanausek - For A.
	42	29	-13	5	In Dream's - Każdy nowy dzień
	43	N	-	1	Karolina Błońska - Zatory
	44	N	-	1	Czas Ukrainy '22 - Child In Time-Arkan
	45	27	-18	2	Czarno-Czarni - 16 mgnien wiosny
	46	N	-	1	Marcin Antonowski - Alive
	47	N	-	1	Art. Budyń & Chango - Grawitacja
	48	N	-	1	Michał Jędryszek - Dla Jedynej
	49	N	-	1	Tupaczewski - Dobra wróżka
	50	N	-	1	Lila & Jarek - Bez złudzeń

Łukasz Orwat - Kwestia czeczeńska w świetle napaści Rosji na Ukrainę podana w pigułce

Witam Państwa serdecznie. Rozmawiając z niektórymi znajomymi na tematy aktualnie trwającej wojny na Ukrainie i działań w niej Czeczenii, pytany o rozwinięcie tego tematu i kwestii „odrębności” Czeczenów od reszty armii rosyjskiej, kwitowałem to chwilą ciszy i odpowiedzią „musiałbym długo o tym mówić”, a potem starając się bardzo pigułkowo sprawę streścić, lub skupiając się na kwestiach istotnych dla dnia dzisiejszego. Niejako w obiecanej „szerokiej” odpowiedzi spisałem szerzej kwestie czeczeńską, jej obecności na Ukrainie, zależności między Czeczenami a Putinem oraz analogiami pomiędzy wojnami czeczeńskimi a aktualnym konfliktem na Ukrainie.

Wiadomość 26 lutego o wyjeździe 10 tys. żołnierzy czeczeńskich na Ukrainę zaniepokoiła wielu; Czeczeni pojawiali się w kanałach przekazu opisywani jako siły szturmowe Federacji Rosyjskiej, elitarne jednostki zaprawione w bojach i jako niesławni, brutalni rzeźnicy skuteczni w łamaniu morale przeciwnika i kaci ludności cywilnej. Pojawiały się przy tym odniesienia do konfliktów rosyjsko-czeczeńskich czy krwawym i totalnym bombardowaniu i szturmie, niemającym sobie równych od czasu operacji berlińskiej w 1945, stolicy Czeczenii, Groznego, przez Rosję w czasie I wojny czeczeńskiej w 1994-95 – co rodziło konfuzję, dlaczego Czeczeni walczą po stronie rosyjskiej i są uznawani za jej elitarne jednostki. Wielu uważa, że po zwycięstwie Putina w II wojnie czeczeńskiej w 2009 roku Czeczenia stała się tylko częścią Rosji, a tym samym wojska czeczeńskie to tylko rosyjscy żołnierze pochodzenia czeczeńskiego. Formalnie, tak, ale też w dużym stopniu nie do końca; Żeby zrozumieć znaczenie udziału czeczeńskiego w konfliktach rosyjskich (nie tylko obecnego, na Ukrainie, ale chociażby i ostatniego w Syrii) i samej sytuacji pomiędzy Rosją a Czeczenią, należy sięgnąć po kontekst historyczny i prześledzić dzieje Czeczenii.

Czeczenia obecnie to republika etniczna na południu Rosji, w regionie kaukaskim. Składa się z północnej, nizinnej części będącej kontynuacją stepu eurazjatyckiego i południowej, wyżynnej części, ograniczonej pasmem Kaukazu (dobrze widoczne na mapie fizycznej). Historycznie Czeczeni żyli na zimnych, nieurodzajnych wyżynach i pragnęli zająć ciepłą i bogatą nizinę na północy, która leżała poza ich zasięgiem – dość podręcznikowy przykład „trawy, która jest bardziej zielona” będącej solą w oku mieszkańców mniej urodzajnych terenów. 

Dygresja, ale potrzebna nam później - mówiąc o czeczeńskich dążeniach do kontrolowania żyznych terenów, warto dygresyjnie wspomnieć o analogicznych kierunkach ekspansji wczesnego Carstwa Rosyjskiego, po przekształceniu w nie Księstwa Moskiewskiego przez Cara Iwana IV zwanego Groźnym w 1547 roku. Moskwa leżała i wyrosła na nieurodzajnych glebach, i aby rozwijać się i rosnąć w siłę, potrzebowała dostępu do żyznych czarnoziemów położonych na południe (patrz mapa 2, porównująca rozwój terytorialny Carstwa Rosji i rozkład gleb na równinie eurazjatyckiej). Za Iwana Groźnego Rosja opanowała niezagospodarowane i słabsze względem niej tereny po rozpadzie post-mongolskiej Złotej Ordy, wraz z Chanatami Kazańskim i Astrachańskim, zyskując dostęp do żyznych stepów. Nie udało się podporządkować obszarów Chanatu Krymskiego (wobec którego późniejsi władcy organizowali wyprawy, a który ostatecznie dla obrony przed Moskwą zbliżył się do Imperium Osmańskiego) oraz podgryzanych południowych rubieży silnej Litwy (patrz mapy rozwoju terytorialnego Rosji pomiędzy późnym XV w. a połową XVI w.) 

Wracając do Czeczenii; zamieszkujący stepy post-mongolscy, słabo zorganizowani koczownicy nie lubili czeczeńskich rolników z południa okupujących ich stepy i aktywnie opierali się ich ekspansji zbrojnie. Taki stan rzeczy trwał w średniowieczu; ale po roku 1500 świat, a wraz z nim Czeczenia, zaczął się szybko zmieniać. Ekspansję na północ Czeczenii ułatwiły trzy czynniki zewnętrzne. Pierwszym z nich była przybyła wraz ze zdobywcami ziem za Atlantykiem, kukurydza. Ta płodna i łatwa, jak się okazało, w uprawie na eurazjatyckich czarnoziemach roślina ogromnie zwiększyła produktywność rolnictwa w regionie kaukaskim. Wzrost wydajności rolnictwa spowodował z czasem wzrost liczby ludności. Drugim czynnikiem była broń palna. Dopóki na Kaukazie nie pojawiła się najpierw lontowa, a potem w XVI wieku wyposażona w zamek kołowy broń palna, południowi górale mieli mieszane szczęście w walce z koczownikami na otwartej równinie. Broń palna zmieniła równowagę sił na korzyść osiadłych rolników, tak jak to miało miejsce w innych, podobnych sytuacjach (jako analogia niech nam posłużą chociażby konflikty amerykańsko-indiańskie). Trzecim czynnikiem jest – wspominana wcześniej - ekspansja rosyjska. Za Iwana Groźnego Rosja zniszczyła Chanaty Kazania, Astrachania i Syberii. W ten sposób zniknęły niektóre państwa o post-mongolskiej schedzie, które mogłyby zmobilizować i wesprzeć lokalnych, podkaukaskich, również post-mongolskiej etniczności nomadów. Chanat Krymski był zajęty wojną z Rosją.

Te trzy czynniki – zboże, broń i ekspansja rosyjska ułatwiły ekspansję Czeczenii we wczesnej epoce nowożytnej. Ich kontrolowane terytorium, populacja i tym samym lokalna potęga rosły. Wtedy też, we wczesnym XVI wieku począwszy, Czeczeni stopniowo zaczęli przechodzić na islam. Było to jednak nawrócenie bardzo późne i powierzchowne. Jedynym starożytnym regionem islamskim na Kaukazie jest Derbent położony na południowym Dagestanie, który w 643 r. stał się częścią arabskiego kalifatu. Od tego czasu swoista „kaukaska kurtyna” oddzielała islamskie południe od północy przez około 1000 lat. Czeczeni nawracali się na Islam pod wpływem napływających z sąsiedniego Dagestanu nauczycieli religijnych i misjonarzy. Egalitarnej społecznie natury nauki Islamu trafiły na podatny grunt i na sprzyjające warunki – do tej pory, większość Kaukazu, w tym Czeczenia, była rządzona przez feudalną klasę wyrosłych na bazie średniowiecznych wojowników semi-arystokratów, która walczyła przeciwko post-mongolskim koczownikom na stepach jako ciężka kawalerzysta. Teraz, dzięki broni palnej ich przewaga się skończyła – wystarczył jeden pocisk, by łatwo pokonać takiego jeźdźca, niezależnie od tego, jak bardzo pancerny był jego ekwipunek. Egalitarne nauki islamu ułatwiły rewolucję społeczną, czyli oddolną rzeź i wypędzenie szlachty. Do XVIII wieku stara szlachta czeczeńska zniknęła. A potem przybyli Rosjanie.

Rosja Romanowów, czyli Rosja po 1613 roku, to państwo o charakterze mocno arystokratycznym. Widać to zarówno w kwestiach polityki wewnętrznej, jak i rosyjskich metodach działań na opanowanych czy podbitych obszarach. Rosjanie starali się zdobyć przychylność lokalnej arystokracji, szlachty i ich miejscowym odpowiednikom, by mając po swojej stronie lokalnych przedstawicieli post-feudalnej władzy, mających tym samym realną siłę polityczną i społeczną, móc kontrolować opanowane obszary. Zrobiliby tak także w Czeczenii – ale w niej nie było już dawnej szlachty. Zamiast niej istniały struktury wojskowe zorganizowane wokół muzułmańskich zakonów sufickich (które z czasem przerodziły się w to, co dziś określamy mianem „klanów czeczeńskich”). Książę Aleksandr Bariatinski, dowódca i gubernator rosyjski na Kaukazie w latach 1856–1862, pisał do cara: „Murydyzm [bojowość suficka] to nie tylko ruch religijny, ale także społeczny. Aby z nim walczyć, musimy przywrócić klasę szlachecką lub stworzyć ją zgodnie z porządkiem ustanowionym w Imperium” 

Po upadku arystokratycznego porządku w Rosji w 1917 roku w Czeczenii rozpoczęła się wojna eksterminacyjna między Czeczenami a osadnikami kozackimi. Czeczeni, przez sentymenty antyrosyjskie i w opozycji do napływowej, obcej ludności, opowiedzieli się po stronie komunistów, a Kozacy walczyli po stronie „białych”, walcząc w obronie starego porządku w Rosji. Władze czeczeńskich sufich uznały służbę w Armii Czerwonej za dżihad, zachęcając członków podległych im klanów-zakonów perspektywą trafienia do nieba, jeśli zginie się w walce za komunizm. (patrz propagandowy plakat komunistyczny przeznaczony na porwanie Czeczeńskich bojowników do walki). Latem 1919 siły Białych były bliskie zdobycia Moskwy i obalenia bolszewików. Wtedy również wspierający komunistów kaukascy górale uderzyli od południa na obszary kontrolowane przez zwolenników Caratu. Biali wysłali na Kaukaz elitarne oddziały i utopili Czeczenię we krwi, równając z ziemią czeczeńskie wsie za pomocą artylerii. Ale, każdy żołnierz i działo wysłane do Czeczenii oznaczały osłabienie natarcia na Moskwę. Krytyczny atak nie powiódł się. Biali przegrali. Zwycięstwo bolszewików przyniosło początkowo Czeczenom korzyści. ZSRR rozpoczął gruntowną kampanię dekozakizacji. Ci, którzy przeżyli wojnę domową w Czeczenii, byli deportowani, więzieni lub rozstrzelani (warto mieć na uwadze, że ten element polityki sowieckiej nie był jedynie wymierzony jako represja względem przeciwników podczas przewrotu, lub ukłon w stronę mieszkańców Kaukazu - przez praktycznie cały XIX wiek oddziały kozackie stanowiły swoiste "oddziały szturmowe" armii carskiej. Dekozakizacja była wymierzona w kozaka jako jeden z symboli carskiej Rosji). Ale jednak polityka sowiecka szybko zniechęciła Czeczenów. Próby narzucenia kołchozów w 1932 roku wywołały rebelię, której celem było odbudowanie teokracji imamów. Przez całe lata 30. armia i bezpieczeństwo sowieckie na Kaukazie były zajęte tłumieniem czeczeńskiego powstania. W 1944 roku Stalin próbował ostatecznego rozwiązania kwestii czeczeńskiej, deportując ich do Azji Środkowej i Kazachstanu. Żyli na nowych ziemiach w warunkach półobozowych, pod silnym nadzorem. Ich republika na Kaukazie została rozwiązana, ziemie i domy rozdzielono wśród rosyjskich osadników.

Po śmierci Stalina w 1953 roku władzę w ZSRR przejmuje Chruszow, a wraz z nim przyszła odwilż; twierdził, że Stalin uzurpował sobie władzę, przyjął status Boga i prowadził politykę kryminalną. Odrzucono stalinizm, wiele poprzednich decyzji cofnięto. W 1957 roku zniesiono de facto reżim więzienny wszystkich deportowanych narodowości. Czeczeni znowu odzyskali wolność osobistą, swobodę poruszania się i pozwolono wrócić im do ojczyzny. Wielu skorzystało z możliwości i masowo powrócili na swoje ojcowizny. Szybko jednak pojawiły się problemy. Po powrocie okazało się, że ich ziemie, domy, pola są już zajęte przez nowych osadników. spowodowało to ogromne napięcia i wywołało wiele starć etnicznych. W wyniku deportacji przekształciło się także społeczeństwo czeczeńskie. Wcześniej wojskowe klany czeczeńskie, były prawdziwą siłą polityczną i militarną - mogły podejmować i egzekwować zbiorowe decyzje wewnątrz zarządzanych przez nie całostek społecznych. W wyniku deportacji ciągłość klanowa a wraz z nią, administracyjna, zniknęła. Pozostała w społeczności czeczeńskiej jako kwestia tożsamościowa. Sowieci wśród deportowanych Czeczenów zakazali używania lokalnego alfabetu arabskiego, zastępując go cyrylicą. Stara kultura, spisana w dawnym alfabecie, stała się niedostępna dla nowego pokolenia, a pamięć stopniowo wymarła wraz ze starszymi. Pod koniec trwania ZSRR większość młodzieży czeczeńskiej nie przejmowała ani nie interesowała się zbytnio swoją przeszłością. W przeważającej mierze akceptowali paradygmat państwa sowieckiego i dążyli do kariery w jego strukturach - przede wszystkim w wojsku. Młodzi, ambitni Czeczeni mają „nowoczesne” (w sowieckim porządku) ścieżki kariery. Takie kariery podjęli także przywódcy czeczeńskiej wojny o niepodległość z 1991. Weźmy pod uwagę Dżochara Dudajewa, przywódcę Czeczenii w czasie wojny; poszedł na studia, aby być nauczycielem matematyki i fizyki. Po roku rzucił je i poszedł do szkoły pilotów wojskowych. Aslan Maschadow, który dowodził siłami czeczeńskimi po śmierci Dudajewa, był pułkownikiem artylerii.

Były też wyjątki – najważniejszy z nich - Ahmad Kadyrow, ojciec znanego z wojny na Ukrainie Ramzana Kadyrowa. Podczas gdy jego rówieśnicy chodzili do szkół wojskowych lub na uniwersytety, on poszedł do medresy (teologicznej szkoły muzułmańskiej). Niektórzy historycy twierdzą, że jak wszystkie instytucje duchowne, niezależnie od religii, i tym samym proces kształcenia duchownych w krajach sowieckich, były ściśle kontrolowane przez KGB. Sugerowałoby to, że Kadyrow był od początku, lub na wczesnym etapie nauki duchownej, związany z bezpieczeństwem państwa. Po tym, jak Czeczenia oderwała się od Rosji, Ahmad Kadyrow był jednym z bardzo nielicznych osób z religijnym wykształceniem. Został więc muftim, głównym autorytetem religijnym niepodległej Czeczenii.  Gdy w nocy z 18 na 19 sierpnia 1991 w Moskwie wybuchł tzw. pucz Janajewa, władze Czeczeńsko-Inguskiej SRR zdecydowały się poprzeć puczystów. 6 września 1991 przywódca ruchu niepodległościowego, Dżochar Dudajew obalił Radę Tymczasową republiki i przejął władzę w Czeczenii, w której zaplanowano nowe wybory parlamentarne i prezydenckie, a które wygrał Dudajew i jego stronnicy. Wybrany na prezydenta Dudajew ogłosił 1 listopada 1991 dekret o suwerenności Republiki Czeczenii.

Wiosną 1993 roku jednak wskutek braku możliwości porozumienia się z frakcjami opozycji, Dżochar Dudajew rozwiązał parlament, w następstwie czego Czeczenię sparaliżowały protesty i strajki. Oddziały Dudajewa zajęły ratusz w Groznym i zniszczyły karty do głosowania. Samozwańczy prezydent Dudajew szukał porozumienia z władzami rosyjskimi. Minister obrony Pawieł Graczow oraz wicepremier Siergiej Szachraj, grupa zajmująca się w Federacji Rosyjskiej kwestią Czeczenii wychodzili jednak z założenia, że z Dudajewem nie można się porozumieć, a zareagować można tylko siłą. Rozczarowanie dawnych zwolenników Dudajewa oraz akcje terrorystyczne przeprowadzane przez Czeczenów poza granicami swojej Republiki ostatecznie przekonały Kreml, że reakcja militarna z jednej strony jest nieodzowna, oraz daje pewność sukcesu, którego potrzebował Borys Jelcyn, którego notowania od 1993 sukcesywnie spadały. 9 grudnia wydał on dekret o „rozbiciu zbrojnych formacji w Czeczenii”, w którym mówił o potrzebie zagwarantowania bezpieczeństwa państwa oraz nieprzestrzeganiu w Czeczenii praw człowieka, wolności obywatelskich oraz porządku publicznego.

W pierwszej wojnie czeczeńskiej w latach 1994-1996 siły rosyjskie zrównały Grozny z bombowcami i artylerią, zabijając Dudajewa. Jednak Czeczeni szybko przeszli do partyzantki i konflikt, który miał być szybką operacją wojskową, wszedł w stan przewlekły; do tego stopnia, że osłabione, rozciągnięte i zmęczone siły Rosji, pozbawione wsparcia, straciły Grozny. Wojnę zakończył Rozejm w Chasawjurcie, który był powszechnie postrzegany w Rosji jako klęska i hańba narodowa. Czeczenia zachowała de facto niepodległość, a problem statusu republiki został odłożony na 5 lat. Wojska rosyjskie wycofano z Czeczenii. W Czeczenii także antyrosyjskie nastroje nie zniknęły wraz z wygaśnięciem wojny. Nastroje antyrosyjskie kumulowali wokół siebie miejscowi przywódcy religijni, a inne, światowe siły islamskie, które wspierały i walczyły razem z mudżahedinami w Afganistanie widzieli w Czeczenii kolejną arenę światowego dżihadu. W Czeczenii rosną w siłę islamskie nurty wahhabickie. W lutym 1999 roku prezydent Maschadow, ulegając mimo oporów narastającym oddolnie czynnikom radykalizacji islamskiej, wydał dekret o wprowadzeniu szariatu w Czeczenii. Radykalne reformy wzmocniły żądania fundamentalistów, którzy deklarowali, że domagają się wypędzenia Rosjan z Kaukazu i utworzenie islamskiego państwa, obejmującego oprócz Czeczenii także rosyjski Dagestan (który, jak pamiętamy, stanowił swoistą kolebkę kultury islamskiej w Czeczenii). 

Nie mając dostatecznej siły do wywarcia na oponentach presji, a jednocześnie obawiając się rozlewu krwi w Czeczenii, Maschadow szukał pomocy w Moskwie. Telefonicznie rozmawiał także z ówczesnym szefem FSB, Władimirem Putinem, którego ostrzegał o możliwości przygotowywania przez islamistów działań prowokacyjnych w Dagestanie. 9 sierpnia 1999 roku nowym premierem zostaje, po odwołaniu swojego poprzednika, Władimir Putin. W ciągu kilku lat pracy w centralnej administracji Federacji Rosyjskiej szybko zdobył zaufanie najważniejszych osób w państwie. W Putinie w kręgach władzy, upatrywano potencjalnego następcę Jelcyna na stanowisku prezydenta. Premier Putin był, mimo poparcia decydentów na początku swojej kadencji w bardzo słabej pozycji społecznej. Nie był szeroko znany, mało kto rozpoznawał jego twarz. Po rezygnacji ze stanowiska prezydenta przez Borysa Jelcyna, Putin, z uwagi na piastowane stanowisko do czasu wyborów pełnił jego obowiązki. W pierwszych sondażach społecznych, tylko 2% Rosjan poparło jego wybór na prezydenta. Tymczasem establishment polityczny, np. gubernatorzy republik, popierali jednego z poprzednich premierów, Jewgienija Primakowa. Putin, dla zdobycia poparcia i ugruntowania swojego stanowiska, desperacko potrzebował zwycięstwa militarnego za wszelką cenę. Jako premier Putin wprowadził ponownie wojska rosyjskie na terytorium Czeczenii, wykorzystując nastroje po poprzedniej wojnie czeczeńskiej do odbudowania imperialnego honoru i dumy Rosji, a wraz z tym, scementowania ich ze swoją osobą

Dygresja – Ukraina 2022 – Dla Rosji wojna odwetowa to powrót do normalności. To sposób na rozwiązanie problemów wewnętrznych i odbudowanie nadszarpniętych mitów. Nie można po prostu zaakceptować, że zostało się pokonanym przez dawny podmiot od nas zależny: musimy wrócić i dokończyć to, co zaczęliśmy. Putin mógł skonsolidować swoją władzę, ponieważ działał zgodnie z rosyjskim mitem imperialnym. Polityczny, nieznany społeczeństwu „no name” został przywódcą narodowym w ciągu zaledwie 5 miesięcy, ponieważ efektywnie zemścił się za wcześniejszą, rosyjską porażkę. Podobnie jak Czeczenia, Ukraina jest dawną rosyjską „kolonią”, co komplikuje sprawę na chwilę obecną. Jeśli Rosja zaakceptuje porażkę, zniszczy mit Putina i podważy mity rosyjskiego imperializmu jako całości. Podczas gdy zwycięstwo jest odkupieniem, porażka będzie miała odwrotny skutek.

Wracając do Czeczenii, we wrześniu 1999 Rosją wstrząsa seria zamachów bombowych, o które władze rosyjskie obwiniły czeczeńskich separatystów. Wydarzenia te strona rosyjska podała jako uzasadnienie do kolejnej interwencji militarnej. Z kolei pod adresem rosyjskich służb specjalnych prezydent Czeczenii Aslan Maschadow wysuwa zarzuty prowokacji. Po tygodniu bombardowań z powietrza, 1 października 1999 premier Władimir Putin rozpoczął nową ofensywę lądową w Czeczenii. Do 2000 r. Rosjanie zajęli większą część kraju, zaś zwolennicy niepodległości Czeczenii przeszli do walki partyzanckiej. W 2002 roku, pomimo trwania walk partyzanckich, Rosja oficjalnie ogłosiła zakończenie działań wojennych i zaczęła stopniowo wprowadzać w Czeczenii za pomocą działań politycznych tzw. plan normalizacji.

23 marca 2003 w Czeczenii przeprowadzono referendum konstytucyjne. Jednym z najważniejszych postanowień nowej konstytucji republiki było pozostanie w Federacji Rosyjskiej. Według strony rosyjskiej w wyborach udział wzięło niemal 90% uprawnionych do głosowania i prawie 96% opowiedziało się za zaproponowaną przez władze rosyjskie konstytucją. Według komentatorów dane te są nieprawdziwe, a warunki, w jakich było przeprowadzone głosowanie, budziły zastrzeżenia. Głosowali w wyborach także rosyjscy żołnierze, którzy na stałe stacjonowali (zdaniem zwolenników niepodległości jako okupanci) w republice i stanowili około 10% wyborców. Kilku członków establishmentu czeczeńskiego przeszło w czasie wojny na stronę Rosjan, wśród nich Ahmad Kadyrow, którego Putin mianował nowym prezydentem Czeczenii - głównie przez fakt, że był duchownym i nie miał własnych żołnierzy, których mógłby wykorzystać do zrzucenia rosyjskiej zależności. Jego syn, Ramzan został prawą ręką swojego ojca. Dostał zadanie stłumienia ruchów niepodległościowych i resztek partyzantki wszelkimi dostępnymi środkami – i tak zrobił, werbując w tym celu byłych powstańców o proprosyjskich poglądach oraz wojskowych zainteresowanych osobistym zyskiem. Uczynił ich swoją de facto prywatną armią, która stała ponad prawem. 

 

 

Początek państwa Kadyrowa opierał się na brutalnej eliminacji wrogich i niesprzyjających mu podmiotów oraz zdeterminowany na poparcie dla Kremla, z którego płynęła legitymizacja władzy oraz środki na utrzymanie administracji, wojska oraz odbudowę Groznego. Rosyjskie służby bezpieczeństwa spędziły lata w Czeczenii, szkoląc, i wyposażając armię Kadyrowa. Dzięki serii amnestii, tysiące bojowników w Czeczenii zdecydowało się złożyć broń, a duża część z nich później podejmowała służbę w formacjach zbrojnych kontrolowanych przez Kadyrowów.

9 maja 2004 Ahmad Kadyrow zginął w zamachu na stadionie w Groznym w trakcie obchodów Dnia Zwycięstwa. Drugim prezydentem Republiki Czeczenii wybranym w wyborach (w sierpniu 2004) został ekonomista Ału Ałchanow, jednakże prawdziwe rządy w Czeczenii przejął Ramzan Kadyrow. Formalnie stanął na czele republiki jako jej prezydent w 2007, gdy Ału Ałchanow podał się do dymisji. Ramzan Kadyrow pozostaje uważany za polityka prorosyjskiego, ale w rządzonej przez siebie republice ograniczył jak tylko był w stanie rosyjskie wpływy, między innymi doprowadzając do radykalnego zmniejszenia liczebności stacjonujących tu wojsk rosyjskich, dzięki czemu (i kontroli obszaru przez swoje wojsko) zachowuje poparcie społeczności także o nastrojach antyrosyjskich. 

 

Putinowi takie na wpół niezależne „królestwo wasalne” jest bardzo przydatne. Na przykład w przypadku, gdy rosyjska machina bezpieczeństwa wymknęłaby się spod kontroli, Putin może użyć sił czeczeńskich, które są de facto autonomiczne i „zewnętrzne” względem pionu militarnego Federacji Rosyjskiej. Jest w stanie być używana niezależnie od pozostałych sił Federacji Rosyjskiej. Czeczenia ma także szybko rosnącą (przyrost rzędu 2,92 – drugi w Federacji Rosyjskiej) populację 1,4 miliona mieszkańców. Jej naturalny wzrost demograficzny ma ogromne znaczenie w kontekście militarnym. W wyludniającej się Rosji (w całej Federacji to przyrost rzędu 1,65) jest to jeden z nielicznych regionów zdolny do subsydiowania „stałych i bardziej stabilnych” dostaw młodych mężczyzn, zdolnych do prowadzenia działań wojennych.

Lista Przebojów Polish Chart - NOTOWANIE 177

	1	N	-	1	Julia Bury - Latawiec
	2	3	1	6	Kasia Marona ft. Tu Gober - Ten świat
	3	1	-2	7	BlackLight - You are not alone
	4	2	-2	17	Purple Daze - Under The Gun
	5	5	-	14	Prorock - Hades
	6	6	-	8	Chaos - Władza
	7	9	2	4	Natalia Lesz - Wiosną
	8	11	3	14	Meteroids - Feels
	9	4	-5	10	DAGNY / OSIECKA - Nadzieja
	10	10	-	18	Kapela Bożków - Rysiu
	11	7	-4	5	MoodMan - Tamte Dni
	12	8	-4	14	Strefa Zagrożenia Hałasem - Moja Strona
	13	N	-	1	Teksasy & Wojtek Cugowski - Może cofniesz czas
	14	14	-	4	Cayra - Highway To Hell
	15	N	-	1	Sztywny Pal Azji - 17 Kwietnia
	16	12	-4	6	Yugopolis & Maciej Maleńczuk - Sługi za szlugi
	17	17	-	5	Światy Sztuczne - Waniliowa
	18	N	-	1	Łukasz Łyczkowski & 5 RANO ft. Wojtek Cugowski - Credo
	19	23	4	5	OHIO – Makia
	20	N	-	1	Sosnowski - Pył
	21	16	-5	2	Agnieszka Dobrzyńska - Kocham Cię
	22	N	-	1	Roadhouse - Give Me Money
	23	N	-	1	Kwazar - Motyl
	24	32	8	3	Żurkowski feat. Organek - Western
	25	18	-7	2	Stashka - Spadochrony
	26	N	-	2	Arek Zawiliński - Moje buty już tam są
	27	N	-	1	Czarno-Czarni - 16 mgnien wiosny
	28	13	-15	4	Łukasz Łyczkowski & 5 RANO ft. Sebastian Riedel - Złotobrudny
	29	28	-1	4	In Dream's - Każdy nowy dzień
	30	N	-	1	Rewelacja - Taniec na Kłopoty (po polsku i ukraińsku)
	31	21	-10	2	Ruby Run feat. Emkaix - Czuję
	32	19	-13	4	Dezerter - IDI
	33	N	-	1	Maria Helena - Spring
	34	N	-	1	Katedra - Wiosna i wino
	35	N	-	1	Rybonka ft. Marcin Turbiarz - Całymi
	36	43	7	2	Snowblind - H8ER
	37	N	-	2	ColdFire - Wstał dzień
	38	42	4	3	Black River - Joker
	39	N	-	1	Dominika Sztonyk - SzczeRAdość
	40	36	-4	3	Bass Astral & ULTRA – Samotność w klubie disco
	41	50	9	4	Paweł Tur - Za Ostatni Grosz
	42	N	-	1	Mnihu - Sercem z Ukraina [special song]
	43	30	-13	2	Ewelina - Nierealny Świat
	44	15	-29	5	Ania Blush - Bez Planu
	45	22	-23	2	Chemia - New Romance
	46	38	-8	2	Antytila - TDME
	47	34	-13	4	Ufo i Żabka - Dystans
	48	20	-28	2	Mateusz Baprowski - The Light
	49	N	-	1	Lavon Volski - Героям слава! (feat. Tomasz Organek, Yury Stylski, Alaksandr Pamidoraŭ)
	50	N	-	1	Antybiotyka - Alicja wśród czarnych kwiatów

Lista Przebojów Polish Chart - NOTOWANIE 176

	1	2	1	6	BlackLight - You are not alone
	2	5	3	16	Purple Daze - Under The Gun
	3	4	1	5	Kasia Marona ft. Tu Gober - Ten świat
	4	3	-1	9	DAGNY / OSIECKA - Nadzieja
	5	18	13	13	Prorock - Hades
	6	9	3	7	Chaos - Władza
	7	17	10	4	MoodMan - Tamte Dni
	8	13	5	13	Strefa Zagrożenia Hałasem - Moja Strona
	9	7	-2	3	Natalia Lesz - Wiosną
	10	6	-4	17	Kapela Bożków - Rysiu
	11	10	-1	13	Meteroids - Feels
	12	19	7	5	Yugopolis & Maciej Maleńczuk - Sługi za szlugi
	13	14	1	3	Łukasz Łyczkowski & 5 RANO ft. Sebastian Riedel - Złotobrudny
	14	12	-2	3	Cayra - Highway To Hell
	15	8	-7	4	Ania Blush - Bez Planu
	16	N	-	1	Agnieszka Dobrzyńska - Kocham Cię
	17	24	7	4	Światy Sztuczne - Waniliowa
	18	N	-	1	Stashka - Spadochrony
	19	21	2	3	Dezerter - IDI
	20	N	-	1	Mateusz Baprowski - The Light
	21	N	-	1	Ruby Run feat. Emkaix - Czuję
	22	N	-	1	Chemia - New Romance
	23	22	-1	4	OHIO – Makia
	24	23	-1	3	Patrycja Baczyńska - Dziwny jest ten świat
	25	N	-	1	Kołdra - Hej HO!
	26	16	-10	9	Iwona Manista-Kutryś - Smakuj życie
	27	25	-2	2	Gabor - Ile Jeszcze łez
	28	26	-2	3	In Dream's - Każdy nowy dzień
	29	N	-	1	Sylwia Milińska - Więcej Ciebie
	30	N	-	1	Ewelina - Nierealny Świat
	31	20	-11	4	Age Connect - Power Of Devotion
	32	32	-	2	Żurkowski feat. Organek - Western
	33	N	-	1	Eliza Rycembel, Karolina Czarnecka i Irena Melcer - Wszystko, czego dziś chcę
	34	36	2	3	Ufo i Żabka - Dystans
	35	N	-	1	Gabi Katzer - Migotanie
	36	42	6	2	Bass Astral & ULTRA – Samotność w klubie disco
	37	29	-8	2	Bimber Poland - Kto żył, kto umierał
	38	N	-	1	Antytila - TDME
	39	30	-9	2	Leśne Licho - Pani Jeziora
	40	N	-	1	HURKIBLASZKI - Kolorowe paznokcie
	41	N	-	4	Agnieszka Wiechnik - Ty Wiesz
	42	43	1	2	Black River - Joker
	43	N	-	1	Snowblind - H8ER
	44	27	-17	3	Michał Łangowski - Nieba i zboża
	45	35	-10	2	Karolina Lizer - Ptasi lot
	46	41	-5	3	Paweł Lisek - Mamy kilka szans
	47	28	-19	3	Piosenkowa Krowa - Opamietajcie sie misie
	48	38	-10	2	Bass Astral & Ericonne & SARKA - Waiting for love
	49	11	-38	4	ROCH - Lato
	50	N	-	3	Paweł Tur - Za Ostatni Grosz