Antoni Malewski - Subiektywna historia Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim. Część 95 - Honorowy Obywatel Tomaszowa Mazowieckiego czyli „GRAMY DLA MARKA”
Antoni Malewski urodził się w sierpniu 1945 roku w Tomaszowie Mazowieckim, w którym mieszka do dziś. Pochodzi z robotniczej rodziny włókniarzy. Jego mama była tkaczką, a ojciec przędzarzem i farbiarzem. W związku z ogromną fascynacją rock'n'rollem, z wielkimi kłopotami ukończył Technikum Mechaniczne i Studium Pedagogiczne. Sześć lat pracował w szkole zawodowej jako nauczyciel. Dziś jest emerytem i dobiega 70-tki. O swoim dzieciństwie i młodości opowiedział w książkach „Moje miasto w rock’n’rollowym widzie”, „A jednak Rock’n’Roll”, „Rodzina Literacka ‘62”, a ostatnio w „Subiektywnej historii Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim” - książce, która zajęła trzecie miejsce w V Edycji Wspomnień Miłośników Rock’n’Rolla zorganizowanych w Sopocie przez Fundację Sopockie Korzenie. Miał 12/13 lat, kiedy po raz pierwszy usłyszał termin rock’n’roll. Egzotyka tego słowa, wzbogacona negatywnymi artykułami Marka Konopki - stałego korespondenta PAP w USA jeszcze bardziej zwiększyła – jak wspomina - nimb tajemniczości stylu określanego we wszystkich mediach jako „zakazany owoc”. Starszy o 3 lata brat Antoniego na jedynym w domu radioodbiorniku Pionier słuchał nocami muzycznych audycji Radia Luxembourg, wciągając autora „Subiektywnej historii Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim” w ten niecny proceder, który - jak się później okazało - zaważył na całym jego życiu. Na odbywającym się w 1959 roku w tomaszowskim kinie „Mazowsze” pierwszym koncercie pierwszego w Polsce rock’n’rollowego zespołu Franciszka Walickiego Rhythm and Blues, Antoni Malewski znalazł się przypadkowo. Po roku w tym samym kinie został wyświetlony angielski film „W rytmie rock’n’rolla” i w życiu młodego Antka nic już nie było takie jak dawniej. Później przyszły inne muzyczne filmy, dzięki którym Antoni Malewski został skutecznie trafiony rock'n'rollowym pociskiem, który tkwi w jego sercu do dnia dzisiejszego. Autor „Subiektywnej historii Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim” wierzy głęboko, że rock’n’roll drogą ewolucyjną rozwalił w drobny pył wszystkie totalitaryzmy tego świata – rasizm, faszyzm, nazizm i komunizm. Punktem przełomowym w życiu Antoniego okazały się wakacje 1960 roku, kiedy to autor poznał Wojtka Szymona Szymańskiego, który posiadał sporą bazę amerykańskich płyt rock’n’rollowych. W jego dyskografii znajdowały się takie światowe tuzy jak Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Dion, Paul Anka, Brenda Lee, Frankie Avalon, Cliff Richard, Connie Francis, Wanda Jackson czy Bill Haley, a każdy pobyt w jego mieszkaniu był dla Antoniego wielką ucztą duchową. W lipcu 1962 roku obaj wybrali się autostopem na Wybrzeże. W Sopocie po drugiej stronie ulicy Bohaterów Monte Casino prowadzającej do mola, był obszerny taras, na którym w roku 1961 powstał pierwszy w Europie taneczny spęd młodzieży zwany Non Stopem, gdzie przez całe wakacje przygrywał zespół współtwórcy Non Stopu Franciszka Walickiego - Czerwono Czarni. Młodzi tomaszowianie natchnieni duchem tego miejsca zaraz po powrocie wybrali się do dyrektora ZDK Włókniarz, w którym istniała kawiarnia Literacka i opowiedzieli mu swoją sopocką przygodę. Na ich prośbę dyrektor zezwolił do końca wakacji na tańce, mimo iż oficjalne stanowisko ówczesnego I sekretarza PZPR Władysława Gomułki brzmiało: "Nie będziemy tolerować żadnej kultury zachodniej". Taneczne imprezy w Tomaszowie rozeszły się bardzo szybko echem po całej Polsce, a podróżująca autostopem młodzież zatrzymywała się, aby tego dobrodziejstwa choć przez chwilę doświadczyć. Mijały lata, aż nadszedł dzień 16 lutego 2005 roku - dzień urodzin Czesława Niemena. Tomaszowianie zorganizowali wówczas w Galerii ARKADY wieczór pamięci poświęcony temu wielkiemu artyście.
Wśród przybyłych znalazł się również Antoni Malewski. Spotkał tam wielu kolegów ze swojego pokolenia, którzy znając muzyczne zasoby Antoniego wskazali na jego osobę, mając na myśli organizację obchodów zbliżającej się 70 rocznicy urodzin Elvisa Presleya. Tak oto... rozpoczęła się "Subiektywna historia Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim", którą postanowiłem za zgodą jej Autora udostępniać w odcinkach Czytelnikom Muzycznej Podróży. Zanim powstała muzyka, która została nazwana rockiem, istnieli pionierzy... ludzie, dzięki którym dziś możemy słuchać kolejnych pokoleń muzycznych buntowników. Historia ta tylko pozornie dotyczy jednego miasta. "Subiektywna historia Rock’n’Rolla..." to zapis historii pokolenia, które podarowało nam kiedyś muzyczną wolność, a dokonało tego wyczynu w czasach, w których rozpowszechnianie kultury zachodniej jakże często było karane równie surowo, jak opozycyjna działalność polityczna. Oddaję Wam do rąk dokument czasów, które rozpoczęły wielką rewolucję w muzyce i która – jestem o tym głęboko przekonany – nigdy się nie zakończyła, a jedynie miała swoje lepsze i gorsze chwile. Zbliżamy się – czego jestem również pewien – do kolejnego muzycznego przełomu. Nie przegapmy go. Może o tym, co my zrobimy w chwili obecnej, ktoś za 50 lat napisze na łamach zupełnie innej Muzycznej Podróży.
Ten artykuł, felieton miał powstać, taki był mój zamiar, tuż po zakończonym koncercie (22/23 listopada). Miałby całkowicie inny wymiar, byłby bardziej „aktualny” i na czasie. Wirusy, które zaatakowały mój komputer, w konsekwencji atak ten zmusił mnie do wymiany dysku twardego. Ta wymiana z kolei (plus okres świąt bożonarodzeniowych) doprowadziła do ponad miesięcznego opóźnienia i zamieszczenia na stronie portalu „nasz Tomaszów” w stałym cyklu felietonów, suplementu „Subiektywna Historia Rock’n’Rolla w Tomaszowie”. Ale jeszcze bardzo ważna rzecz mnie powstrzymywała przed napisaniem i ukazaniem się tej publikacji. Otóż 26 (cztery dni po wydarzeniu w warszawskiej STODOLE) listopada 2015r Rada Miasta na swojej kolejnej sesji nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta Tomaszów Mazowiecki Panu MARKOWI KAREWICZOWI. Ponieważ warszawskim wydarzeniem „Gramy dla Marka” połączonym z w/w honorowym tytułem, chciałłbm zakończyć swój cykl felietonów, „SHR&R w Tomaszowie” z stąd moja, bez względu na datę ukazania się artykułu, konsekwencja.
Zapowiedż spotkania z Markiem
Karewiczem w roku 2012
* * * *
Marek wśród swoich przyjaciół, muzyków grających na JEGO cześć ukochany JAZZ
W czasie dzisiejszej sesji Rady Miejskiej, radni nadali tytuł Honorowego Obywatela Tomaszowa Mazowieckiego, panu Markowi Karewiczowi, znanemu fotografikowi, przez wiele lat związanemu z naszym miastem. Z wnioskiem o nadanie tytułu panu Markowi Karewiczowi wystąpiła grupa 300 mieszkańców Tomaszowa Mazowieckiego już kilka (w marcu) miesięcy temu. „Człowiek ze złotym obiektywem” nie tylko przez wiele lat zamieszkiwał w Tomaszowie ale i obecnie jest u nas częstym gościem. Niejednokrotnie mieliśmy możliwość podziwiać jego prace fotograficzne, wśród których znajdowały się projekty okładek płyt gramofonowych, rollapy, fotogramy takich gwiazd światowego jazzu, jak chociażby amerykańscy geniusze jazzu - Miles Davis czy Ray Charles. Karewicz to nie tylko artysta fotografik, ale również dziennikarz, prezenter i popularyzator jazzu, znawca polskiej muzyki rozrywkowej i big beatowej.- tej treści informacja, wieczorem 26.11.15r ukazała się na portalu „nasz Tomaszów”.
* * * *
Okolicznościowy plakat charytatywnego koncertu w warszawskiej STODOLE pt „Gramy dla Marka
W sobotę 21 listopada 2015r o godz.19.00 w warszawskim Klubie Studenckim STODOŁA uczestniczyłem w charytatywnym, przepięknym, ponad czterogodzinnym koncercie (bez przerwy) „Gramy Dla Marka”, z którego to cały dochód przekazany został na rehabilitację i leczenie schorowanego Marka Karewicza (sparaliżowany, ze złamaną nogą) legendarnego, o światowej renomie artysty fotografika w dziedzinie jazz, rock’n’roll. Udział w koncercie wzięła cała plejada, aktualnych gwiazd polskiego show businessu, którą pozwolę sobie w tym felietonie wymienić: Ewa Konarzewska, Aga Zaryan, Halina Frąckowiak, Maryla Rodowicz, Maria Sadowska, Lora Szafran, Magda Piskorczyk, Dorota Miśkiewicz, Hanna Banaszak, Anna Serafińska, Blues Fellows, Wojciech Kamiński&Old Timers, Trio Andrzeja Jagodzińskiego, Andrzej Dąbrowski, Krzysztof Daukszewicz, Krzysztof Sadowski, Marek Ałłaszewski&Klan, Krzysztof i Wojtek Cugowscy, Tomek Lipiński, Piotr Nalepa Band. Piotr Rodowicz Quintet, Artur Dutkiewicz, Milo Kurtis Ensemble, Janusz Szrom, Henryk Miśkiewicz, Włodek Nahorny, Krzysztof Ścierski, Jacek Szwaj, Tomasz Stańko, Marcin Masecki, Stanisław Soyka. Artystów zapowiadali najwięksi z największych: Piotr Baron, Piotr Metz, Paweł Brodowski, Krzysztof Materna, Marek Sierocki, Piotr Stelmach, Marek Wiernik Tomasz Szachowski, Marek Niedźwiecki oraz gospodarz wieczoru - Tomasz Tłuczkiewicz. Oprawę wizualną przygotował Hirek Wrona.
Jak powstał pomysł „Gramy dla Marka”?
Przed wejściem do Galerii we wsi Niebrów. Od lewej: Basia Mogielnicka, Iwona
Czapiewska, Zbyszek
Trachta, Wiesiek
Śliwiński, Hania Erez i jej partner Tadeusz
W ostatni weekend maja (30, 31) gościliśmy „swoją grupą” u państwa Jochanów w otwarciu „Galerii we wsi Niebrów”. Uczestniczył również Marek Karewicz o czym opowiedziałem w felietonie (nr. 92), w suplemencie „Subiektywnej historii Rock’n’Rolla w Tomaszowie Maz”, o tym samym tytule. Nazajutrz w poniedziałek, w godzinach przedpołudniowych (1 czerwca), umówiliśmy się z Markiem na tomaszowskim Placu Kościuszki. A była piękna, słoneczna, ciepła pogoda, idealna na maleńkie, retrospektywne rendez vous ulicami naszego miasta. Punktualnie o godzinie 11.00 w samym centrum, tuż przy przepięknych, kolorowo bijących fontannach, przybył Marek w swoim wózku, w stałej asyście Wiesława i jego żony Anny Śliwińskich (opiekun pana Marka Karewicza). Była to dla Marka wzruszająca ekskursja, z nieukrytą łezką w oku. Po dwugodzinnym spacerze szlakami młodości lat 40/50-tych młodego Marka (było to ostatnie, sentymentalne spotkanie w ukochanym przez Karewicza Tomaszowie Maz.), zatrzymaliśmy się pod parasolami na tarasie piwnym (Bar Tyski) u zbiegu ulic Jerozolimska/Piekarska.
Nocny urok fontann na Placu Kościuszki w Tomaszowie Mazowieckim, to
jedna z retrospektywnych fascynacji Marka Karewicza po sentymentalnym
spacerze w dniu 1 czerwca (2015r) ulicami „starego” Tomaszowa Maz.
Miasta dzieciństwa i wczesnej młodości małego Marka
Marek zauroczony ogromnymi zmianami (przebudowa Placu Kościuszki,
przepiękny zestaw fontann) centrum miasta, z nostalgią wspominał
nieistniejące miejsca z czasów swojej młodości, zajadając pod parasolem
podane przez Monikę Fiszer smaczne porcje lodów. Wspominane przez niego nieistniejące budynki, budowle z czasów młodości, świetnie odtwarzała w Jego pamięci Monika (zna dobrze topografię „starego” Tomaszowa Mazowieckiego), podając Markowi, co raz to kolejną porcję, dobrze przyrządzonych lodów. Kiedy się żegnaliśmy, rozsmakowany w zimnych smakołykach, dziękował za poświęcenie mu czasu na retrospektywny spacer, rzeczowe rozmowy o części nieistniejącej miasta, zapraszając z wdzięcznością obsługującą Go z wdziękiem i wielką starannością, rzeczową Monikę Fiszer, na warszawskie, swoje włości przy ulicy Nowolipki. Lodowe desery, a obawialiśmy się szczerze o gardło łakomczucha Karewicza, stały się przyczynkiem zaproszenia do Warszawy, które to markowe zaproszenie Monika z radością wielką przyjęła, obiecując w najbliższym czasie artyście, swoje przybycie do stolicy.
Nikt z nas obecnych, nie przypuszczał po tomaszowskiej wizycie, że za tydzień otrzymamy smutną w skutkach informację, - Antek, Marek w swoim mieszkaniu złamał nogę, tę chorą nogę – poinformowała mnie telefonicznie Maryla Tejchman. – O Boże jak On będzie się przemieszczał: po mieszkaniu, do toalety czy kuchni. Przecież chora noga służyła Markowi do tak zwanej podpórki – pomyślałem sobie. Muszę w tym miejscu wyznać, że postać Karewicza stała się katalizatorem, spoiwem osób, jednocząc wokół siebie stałą grupę przyjaciół (Tomaszowa Maz, Gdańska, Gdyni, Sopotu, Kozienic, W-wy czy Sztumu) spotykających się na wspólnych (organizowanych przez Fundację Sopockie Korzenie w Sopocie, moją osobę w Tomaszowie, Zakościelu czy ostatnio spotkania u Jochanów z pod tomaszowskiej wsi Niebrów) imprezach tak zagranicznych (np. nasz wspólny pobyt w Edynburgu), krajowych jak i lokalnych, nierozerwalnie z udziałem Mistrza Fotografii. Marek stał się bliskim przyjacielem tak nazwanej "tomaszowskiej grupy" przez wszystkich z w/w miast, uczestników. Stał się naszym towarzyskim guru.
Od lewej Ewa Komar i Monika Fiszer (dwie wielbicielki Karewicza) na tarasie Baru TYSKIEGO
na którym Monika raczyła smakowitymi lodami pana Marka
A wszystko zaczęło się w sopockim Złotym Ulu przy ul. Bohaterów Monte Casino, podczas wręczania mi konkursowej, II nagrody za książkę - publikacja roku 2010 - "Moje miasto w rock'n'rollowym widzie". Co teraz będzie z naszą towarzyską grupą przyjaciół? Czy będziemy się spotykać, jeżeli tak to gdzie? Już w sierpniu miało dojść do zaplanowanego spotkania w naszym mieście, a na początku września w Sztumie a tu …. Marek w gipsie. Na wrześniowe spotkanie, koncert Magdy Piskorczyk w Sztumie (4/5.09.2015r), pierwszy raz bez udziału Marka Karewicza jechaliśmy, zaproszeni przez Marylkę Michowską, seatem Maryli Tejchman z Warszawy, we troje - Maryla , Iwona Thierry i ja. Iwonka, kiedy byliśmy jeszcze w granicach wielkiej Warszawy rozpoczęła przez swoją komórkę serię połączeń z artystyczną, polską bohemą (muzycy, kompozytorzy, piosenkarze, działacze muzyczni, dziennikarze) - Dla Marka Karewicza, w związku z pogarszającym się Jego stanem zdrowia, chcemy zorganizować jesienią tego roku koncert charytatywny pt "Gramy dla Marka". Miejsce koncertu jeszcze nie ustalone. Czy w tym przedsięwzięciu weźmiesz udział? O wszystkim precyzyjnie powiadomimy w najbliższym czasie. Iwonka na trasie z Warszawy do Sztumu wykonała blisko 30/40 telefonów. Kiedy zbliżaliśmy się do miasta, jeden z odebranych telefonów brzmiał, - Iwonko, ustaliliśmy już miejsce koncertu (Stara Stodoła w Warszawie) i datę koncertu (21 listopad 2015r godz.19.00), ustalona jest cena biletu za koncert - 100 zł. Z taką wiedzą, informacją dotarliśmy do tak zwanych swoich i już podczas koncertu Magdy Piskorczyk informując naszych, uzgodniliśmy i umówiliśmy się na listopadowe spotkanie w Warszawie. Głównym organizatorem spotkania „Gramy dla Marka” stała się Polska Fundacja Muzyczna a pomagali w przedsięwzięciu (współorganizatorzy) Muzeum Jazzu, Klub Politechniki Warszawskiej "STODOŁA", Fundacja Jazz Jamboree ale wg mnie personalnie, największy wkład wniósł pan Marcin Jacobson (były wice Prezes Fundacji Sopockie Korzenie) oraz wymieniona powyżej, przyjaciel z naszej grupy, Iwona Thierry (emerytowany pracownik przedsiębiorstwa Polskie Nagrania MUZA).
Od lewej - Maryla Tejchman, w środku autor felietonu oraz Iwona Thierry
Po dwudniowej, sztumskiej przygodzie u Maryli Michowskiej z udziałem Magdy Piskorczyk i grupy tomaszowskiej, nasze dziewczyny (Iwona Thierry, Maryla Tejchman, Hania Erez) podjęły, tak logistyczny jak i fizyczny wysiłek, by – pomóc Markowi Karewiczowi być sprawnym i by osobiście uczestniczył 21 listopada na swoim benefisie w warszawskiej STODOLE. Kiedy w domu Jochanów we wsi Niebrów powstała koncepcja … a może by wystąpić do władz miasta o nadanie panu Markowi Karewiczowi honorowego obywatela miasta? Spowodowało to, wśród nas tomaszowian, przyjaciół artysty, pełną mobilizację. Pod koniec marca 2016r Krzysztof skonstruował pismo do Rady Miasta, po uprzednich uzgodnieniach z Prezydentem, o nadanie Karewiczowi w/w honorowego obywatelstwa. Do końca września musieliśmy uzbierać 300 podpisów (taki jest wymóg) mieszkańców grodu by były podstawy rozpatrywania przez Radę Miasta naszego wniosku. Ponieważ w moich felietonach, publikacjach, wydanych książkach, nagrań filmowych z pobytu Karewicza w naszym mieście, dużo poświęciłem miejsca panu Markowi, jego działalności zawodowej a w szczególności jego 11-letniego okresu zamieszkania w Tomaszowie (lata 1944/54), zobligowany zostałem dla potrzeb „młodej kadry” Rady Miasta przedstawić bliżej postać artysty fotografika związanym z jego tomaszowskim okresem. Taką publikację w tempie iście ekspresowym wykonałem o tytule „Marek Karewicz – Złoty Fryderyk w Tomaszowie Maz.” i po jej wydrukowaniu przekazaliśmy egzemplarz do Urzędu Miasta.
Monika Fiszer w moim i Wiesia Wilczkowiaka towarzystwie na tarasie
piwnym (pod parasolem) Baru TYSKIEGO przy zbiegu ulic
Jerozolimska/Piekarska miejscu konsumpcji smacznych lodów przez Marka
Trochę trudniej, dłużej zeszło ze zbieraniem podpisów. Wykorzystałem do tych czynności moją, klubową koleżankę, Monikę Fiszer, która przez okres letni (od kwietnia do września) w Barze Tyskim (centrum miasta) sprzedawała w okienku wychodzącym na taras piwny (parasole) lody. To Monika wsparta moją publikacją o Karewiczu sama zebrała ponad 200 podpisów. W tym czasie trwała rehabilitacja Marka Karewicza (zdjęcie gipsu, zabiegi), a co najważniejsze w jego mieszkaniu przebudowano łazienkę i toaletę (pozbycie się wanny a zainstalowanie natrysku). Kiedy odwiedziłem Marka, na tydzień przed zdjęciem gipsu, był w bardzo dobrej psychicznej formie, gorzej było z samodzielnym przemieszczaniem się po mieszkaniu, bez pomocy dwóch osób nie był w stanie zrobić przysłowiowego kroku. Najważniejsze było przełamanie u niego istniejących przekonań, stereotypowych skostnień. Dziewczyny załatwiły specjalistyczne łóżko, do którego Marek nie chciał się nawet zbliżyć a co tu mówić o spaniu. Byłem w jego mieszkaniu jak dobrze życzące mu, sprawczynie tego łóżka (Maryla Tejchman z Iwoną Thierry) przekonywały Marka łamiąc w nim skostniałe stereotypy. Po długim czasie namawiania wreszcie zgodził na symulację, położenie się na nim i próbie wstania bez pomocy osób drugich. Kiedy zaskoczony, sam uczynił próby położenia się i wstania, powtórzył to jeszcze kilka razy, zaakceptował nowy mebel łóżka.
Tomaszowska grupa fanów i przyjaciół Marka Karewicza w Sali Koncertowej warszawskiej STODOŁY podczas
charytatywnego koncertu „Gramy dla Marka”. Na planie pierwszym rodzina Jochanów, w głębi Zbyszek Trachta
z córką, małżeństwo, właściciele tomaszowskiej Firmy Luster BAKARAT oraz moja, skromna osoba
Taki jest Marek w swoim pokoju. Do domu zaczęli przychodzić rehabilitanci a nawet tydzień Karewicz przebywał na profesjonalnym, rehabilitacyjnym oddziale w podwarszawskim szpitalu. Marek, choć powoli, powracał do zdrowia, miał świadomość, że musi być sprawny na 21 listopada. Wszystkie zabiegi, ćwiczenia czynił z wielkim zaangażowaniem. Kiedy rozpoczęła się internetowa sprzedaż biletów, tym zajął się Krzysiek Jochan, już w drugim dniu sprzedaży my, grupa tomaszowska, staliśmy się ich posiadaczami. W naszej grupie znaleźli się Zbyszek Trachta z córką, małżeństwo z wytwórni luster BAKARAT, bracia Krzysztof i Darek Jochanowie z żonami (Alicja i Ewa) i moja osoba. Stanowiliśmy dziewięcioosobowy zespół..
Koncert „Gramy dla Marka”.
Do Warszawy przyjechaliśmy co najmniej na dwie godziny przed otwarciem drzwi wejściowych do STODOŁY, parkując dogodnie w pobliżu budynku miejsca koncertu (parkowanie to w stolicy największy kłopot). Oplakatowanie STODOŁY afiszami „Gramy dla Marka” rzucało się w oczy każdemu, kto znalazł się w pobliżu obiektu. Wyczuwało się, że za chwilę odbędzie się szczególne wydarzenie, godne Mistrza Fotografii. Zasiedliśmy wygodnie w tapicerowanych kanapach poczekalni głównej na godzinę przed koncertem, spijając smaczną kawę. Poczekalnia wystrojona została w fotogramy, rollapy prac Marka Karewicza najwybitniejszych postaci jazzu, rock’n’rolla czy projekty jego okładek płyt gramofonowych. Zaczęła się zapełniać przybyłymi przyjaciółmi, fanami, miłośnikami Karewicza, wieloma postaciami ze świata mediów (jak Marek Sierocki, Marek Gaszyński czy Marek Niedźwiecki), polskiego show businessu (jak Wojtek Gąssowski). Gdy w drzwiach ukazał się w swoim wózku beneficjent w asyście opiekuna Wiesia Śliwińskiego. natychmiast wokół Marka znalazła się grupa przyjaciół powtarzająca słowa, - Marku co słychać u Ciebie?, Jak zdrowie?. Świetnie wyglądasz! Rzucając się sobie w objęcia, tulili czule swoje korpusy niczym starzy kochankowie niewidzący się od wielu lat.
Częstotliwość zmieniających się „kolesi” czy przypadkowych „przyjaciół” była tak duża, robiąc sobie z nim zdjęcia, że Marek na długo przed koncertem poczuł duże zmęczenie. Zauważywszy zaistniały, powiększający się proceder, Wiesław szybko „wjechał” wózkiem na widowiskową salę, usadawiając się z nim tuż przy scenie. Choć nadal do Marka dochodzili znajomi, bliscy przyjaciele witając się z nim, to jednak wyglądało to inaczej niż miało to miejsce na poczekalni głównej. W międzyczasie dołączyli do nas znajomi; Hania Erez z Tadeuszem z Kozienic, Staszek Kasperowicz z Oleśnicy czy Marek Włach z Wrocławia. Grupa tomaszowska miała miejsca w trzecim i czwartym rzędzie od brzegu, tak, że Marek w wózku wraz z opiekującym się nim Wiesiem dołączył do nas. Byliśmy przez cały koncert blisko siebie, na wyciągnięcie dłoni. Mogliśmy obserwować przez ponad cztery godziny jego zachowania, emocje, wzruszenia i łzy, uczucia, bo każdy wykonawca poprzedzał swój występ kierując do niego ciepłe słowa, - Marku dla Ciebie śpiewam i życzymy Ci ….
Hanna Banaszak. Najlepsza, najprawdziwsza, wybitna - tak po jej występie
mówili w kuluarach wszyscy uczestnicy przepięknego, charytatywnego
koncertu „Gramy dla Marka”, gdzie Marek przez cały jej występ ocierał
łzy a ja miałem wielkie szczęście, że składając jej podziękowania za
występ, ktoś zrobił nam FOTKĘ, którą powyżej przedstawiam
Tomasz Tłuczkiewicz powitał widownię i… tomaszowskim akcentem charytatywny koncert rozpoczął, tomaszowianin z Krakowa znany w kraju i za granicą, puzonista Marek Michalak. Tym razem siadając za pianinem, w ręku trzymając trąbkę śpiewał własnej kompozycji utwór „Krakowski Blues”. Był taki moment w czasie występu Michalaka, że muzyk śpiewając, przerywał wokal, dmuchał w trąbkę a jednocześnie drugą ręką uderzał w klawisze w rytmicznym bluesie za co otrzymał od zebranych gromkie brawa a sam jubilat znający bardzo dobrze Michalaka (często grywał w TYGMONCIE kiedy Karewicz tej jazzowej instytucji dyrektorował) dziękował mu za wspaniale rozpoczęcie muzycznego benefisu, wykrzykując w kierunku sceny, - Dziękuję Marku! Nie będę relacjonował wszystkich (ponad 60 artystów) występów a skoncentruję się na recitalach tylko tych artystów, którzy zaskoczyli nie tylko mnie swoim występem.
Koncert Magdy Piskorczyk w Tomaszowie Mazowieckim
Wśród wielu doskonałych wykonawców Tomasz Stańko na trąbce, cudownie „wydmuchał” (trąbka to instrument Karewicza, na którym to podejmował w młodości próby zostać muzykiem) swoją kompozycję. Marek bardzo przeżywał grę Stańki. Pani Magda Piskorczyk może nie zaskoczyła swoim występem Marka (był dwukrotnie na jej koncertach w ostatnim czasie w naszym Tomaszowie) ale jej song „Cler Achel” zadedykowany Karewiczowi był tak sugestywnie, przepięknie wykonany, że Marek w swojej sprawnej lewicy trzymał chusteczkę nieustannie ocierając policzki by na zakończenie wykrzyczeć, - Dziękuję Ci Magdo! Kolejny akcent tomaszowski to wykonanie utworu Bogusia Meca „Jej portret” duetu Włodek Nahorny (kompozytor utworu) przy fortepianie z saksofonistą Henrykiem Miśkiewiczem. Prawdziwy majstersztyk, sala dziękowała wykonawcom na stojąco. Również Stanisław Soyka po mistrzowsku wykonał dwie swoje kompozycje uzbrajając je w kilka ciepłych słów przesyłając je z ukłonem w kierunku beneficjenta wywołując u Marka kolejną radość, wzruszenia i łzy.
Spotkanie w warszawskiej STODOLE z Wojtkiem Gąssowskim to wspomnienia o
wspólnym naszym przyjacielu z Nowego Jorku, Wojtku „Szymonie” Szamańskim
(Gąssowski kiedy tylko bywał w Stanach zawsze odwiedzał „Szymona” na
Long Island). Na tym spotkaniu prosił mnie bym pozdrowił swojego
imiennika, co uczyniłem nazajutrz po przyjeździe do domu
Przez cały czas trwania koncertu układałem w swojej głowie ranking wykonawców plasując każdego po odbytym wykonaniu, na którymś tam miejscu. Co chwila lokaty artystów zmieniały się w mojej głowie, jak w kalejdoskopie ale …do czasu. Kiedy na scenie ukazała się gwiazda nad gwiazdy, pani Hanna Banaszak, kiedy tylko otworzyła usta, z których wypłynęła najwyższej klasy, jazzująca wokaliza, sala zamarła by w jej ciszy słychać było tylko bicia serc. Spojrzałem kątem oka na Marka, był w ekstazie wzruszenia. Na policzku były ślady spływających łez. Wpatrzony w stojącą na scenie Banaszak, która śpiewając skierowała wzrok ku Markowi machając doń dłonią, a on powtarzał słowa jak do ukochanej osoby, - Haniu, Haniu, Haniu! Jej występ zburzył w mojej głowie układany ranking, ponieważ koncert miał się po jej występie ku końcowi, nie byłem w stanie od początku układać kolejnej listy. Zresztą nie było sensu, Hanna w mojej głowie zburzyła wszystko.
Widownia w klubie STODOŁA podczas charytatywnego koncertu „Gramy dla Marka”. Na pierwszym planie Ewa i Krzysztof Jochanowie
Po zakończeniu widowiska muzycznego „Gramy dla Marka” wielu muzyków, wykonawców oraz przyjaciele, najwytrwalsi fani i miłośnicy Karewicza oraz sam bohater beneficjent w asyście swoich opiekunów stworzyli w poczekalni głównej STODOŁY niezapomniane swojskie kuluary, o których będę długo, bardzo długo pamiętał. Również wśród wielu kuluarowych grup, podgrup znalazła się nasza, tomaszowska grupa bliska i przyjazna Markowi. Po gwarnej ponad godzinie, obfitującej w wykonanie tysiąca FOTEK nie tylko z samym bohaterem ale również z innymi, i nie tylko, artystami niekoniecznie występującymi w zakończonym koncercie, odbyło się Wielkie Show, o czym mogą świadczyć załączone zdjęcia. Kiedy zbliżyliśmy się całą grupą do Marka, on wykrzyknął w naszym kierunku, - Hej tomaszowianie, za godzinę widzę was wszystkich w moim domu przy Nowolipki. Zaznaczam! Obecność obowiązkowa, nie ma żadnych usprawiedliwień, z nieobecności będę wyciągał konsekwencję – z uśmiechem drwiącym zakończył prawdziwie w swoim stylu Karewicz.
Około pierwszej w nocy zajechaliśmy naszą ekipą na włości Marka Karewicza przy ul. Nowolipki gdzie krzątały się po mieszkaniu, przygotowując kolacyjny poczęstunek Maryla Tejchman i Iwona Thierry. Nad całością czuwał „gospodarz” w osobie opiekuna, Wiesław Śliwiński. A tymczasem Marek rozebrany z wyjściowych szat króla, jak zwykle, tradycyjnie zajął miejsce w swoim fotelu, wygłodniały oczekiwał na zasłużony poczęstunek. Na jego twarzy widać było radosne zmęczenie. Kiedy jednak zapełniliśmy pokój wokół Jego osoby a na stół „wjechały” starannie przygotowane, ułożone w egipskie piramidy kanapki, twarz bohatera dnia wypełniła się charakterystycznym dla niego uśmiechem. Przez ponad dwie godziny, nocnej konwersacji, konsumując wspaniałe kanapki, przepijając je kawą, herbatą czy przygotowanymi drinkami dzieliliśmy się przeżyciami jakie doznaliśmy podczas tego, szczególnego koncertu. Iwona nie mniej zmęczona niż Marek, podzieliła się swoimi wrażeniami z przygotowań (dla mnie, jak wcześniej wspomniałem na początku tego felietonu, najważniejszymi osobami, które wniosły największy wysiłek w przygotowanie dzisiejszego koncertu to bez wątpienia Iwona Thierry z Warszawy i Marcin Jacobson z Sopotu) muzycznego widowiska „Gramy dla Marka”.
suwenir dla Marka, tomaszowskie „końskie jatki” dzisiejsza Galeria
ARKADY miejsce najbardziej zapamiętane przez Marka z okresu młodości
kiedy Karewiczowie zamieszkiwali w naszym mieście
Około czwartej nad ranem, już w sobotę 22 listopada 2015r, choć
zmęczeni wydarzeniami dnia, my tomaszowianie, opuściliśmy przyjazne
mieszkanie Marka Karewicza udając się w drogę powrotną do Tomaszowa.
Kiedy wsiadaliśmy do samochodu zauważyłem, że zostawiłem na stole w
mieszkaniu Karewicza swój komórkowy telefon. Kiedy po niego wróciłem,
wychodząc z mieszkania, Marek szczęśliwy jak nigdy, krzyknął do mnie, -
Antku ukochaj ode mnie cały Tomaszów!! Około 5.00 nad ranem dotarliśmy do swoich domów. Kiedy zmęczony położyłem się w swoje kojo, nie mogłem zasnąć. W moich uszach ciągle brzmiały dźwięki instrumentów, wykonawców głosy, szczególnie Hanny Banaszek i cudowna atmosfera w warszawskiej STODOLE. W głowie zaś utrwalił się widok radosnej, szczęśliwej a zarazem pogodnej, choć schorowanej twarzy mistrza światowej fotografii Pana MARKA KAREWICZA. Z takim obrazem, również zmęczony minionym dniem, oddałem się w objęcia Morfeusza.
Wśród przybyłych znalazł się również Antoni Malewski. Spotkał tam wielu kolegów ze swojego pokolenia, którzy znając muzyczne zasoby Antoniego wskazali na jego osobę, mając na myśli organizację obchodów zbliżającej się 70 rocznicy urodzin Elvisa Presleya. Tak oto... rozpoczęła się "Subiektywna historia Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim", którą postanowiłem za zgodą jej Autora udostępniać w odcinkach Czytelnikom Muzycznej Podróży. Zanim powstała muzyka, która została nazwana rockiem, istnieli pionierzy... ludzie, dzięki którym dziś możemy słuchać kolejnych pokoleń muzycznych buntowników. Historia ta tylko pozornie dotyczy jednego miasta. "Subiektywna historia Rock’n’Rolla..." to zapis historii pokolenia, które podarowało nam kiedyś muzyczną wolność, a dokonało tego wyczynu w czasach, w których rozpowszechnianie kultury zachodniej jakże często było karane równie surowo, jak opozycyjna działalność polityczna. Oddaję Wam do rąk dokument czasów, które rozpoczęły wielką rewolucję w muzyce i która – jestem o tym głęboko przekonany – nigdy się nie zakończyła, a jedynie miała swoje lepsze i gorsze chwile. Zbliżamy się – czego jestem również pewien – do kolejnego muzycznego przełomu. Nie przegapmy go. Może o tym, co my zrobimy w chwili obecnej, ktoś za 50 lat napisze na łamach zupełnie innej Muzycznej Podróży.
Wśród przybyłych znalazł się również Antoni Malewski. Spotkał tam wielu kolegów ze swojego pokolenia, którzy znając muzyczne zasoby Antoniego wskazali na jego osobę, mając na myśli organizację obchodów zbliżającej się 70 rocznicy urodzin Elvisa Presleya. Tak oto... rozpoczęła się "Subiektywna historia Rock’n’Rolla w Tomaszowie Mazowieckim", którą postanowiłem za zgodą jej Autora udostępniać w odcinkach Czytelnikom Muzycznej Podróży. Zanim powstała muzyka, która została nazwana rockiem, istnieli pionierzy... ludzie, dzięki którym dziś możemy słuchać kolejnych pokoleń muzycznych buntowników. Historia ta tylko pozornie dotyczy jednego miasta. "Subiektywna historia Rock’n’Rolla..." to zapis historii pokolenia, które podarowało nam kiedyś muzyczną wolność, a dokonało tego wyczynu w czasach, w których rozpowszechnianie kultury zachodniej jakże często było karane równie surowo, jak opozycyjna działalność polityczna. Oddaję Wam do rąk dokument czasów, które rozpoczęły wielką rewolucję w muzyce i która – jestem o tym głęboko przekonany – nigdy się nie zakończyła, a jedynie miała swoje lepsze i gorsze chwile. Zbliżamy się – czego jestem również pewien – do kolejnego muzycznego przełomu. Nie przegapmy go. Może o tym, co my zrobimy w chwili obecnej, ktoś za 50 lat napisze na łamach zupełnie innej Muzycznej Podróży.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz