29-go listopada w Londynie wystąpią: m.in. Czapa i Bulbulators

29-go listopada w Aleksandrowie Kujawskim zagra Reszta Pokolenia

Lista Przebojów Polisz Czart - NOTOWANIE 12 (UWAGA!!! Klikasz w tytuł pierwszej 20-ki i oglądasz teledysk!!!)

1	-	-	N	Transprent Human Creatures	Amnesia
2	-	-	N	The Cox	Trudne pytania
3	-	-	N	The Bad Sleep Well	Człowiek zero
4	3	-1	↓	Mick Chwedziak	Sen
5	-	-	N	Cipiersi	Heartland
6	-	-	N	T. Love	Poeci umierają
7	-	-	N	Curcuma	Było
8	-	-	N	Luxtorpeda	Cały cyrk
9	-	-	N	Tuff Enuff	Jedna myśl
10	-	-	N	Kolbyskray	Rewolucja
11	-	-	N	John Porter	No More Whisky
12	10	-2	↓	Frühstück	Rage
13	-	-	N	proAge	Bóg
14	6	-8	↓	Kałużny Blues Band	Jesus is Alive
15	-	-	N	Raffael	Zostań
16	-	-	N	Carrion	Eunomia
17	-	-	N	Bright Color Vision	Angel
18	-	-	N	Aleks Gala	Keep Your Distance
19	-	-	N	Scott Jay & The Musicland	Land Of The Pharohs
20	-	-	N	Ga-Ga Zielone Żabki	Jestem królikiem niedoświadczalnym
21	30	+9	↑	Indios Bravos	Unikaj mnie
22	-	-	N	AmperA	Hej to ja!
23	-	-	N	Halucynacje	Samotnik
24	-	-	N	Złe Psy	Urodziłem się w Polsce
25	13	-12	↓	Luxtorpeda	Mambałaga
26	-	-	N	Absurd	27
27	15	-12	↓	Beauty For Ashes	Deepest Blue
28	-	-	N	Artur Rojek	Syreny
29	44	+15	↑	Quqa	Ty wiesz jak trudno
30	31	+1	↑	Blend	Moja M.
31	40	+9	↑	Sold My Soul	Tylko to ma sens
32	-	-	N	Nrw Way	Kłamcy
33	-	-	N	Męskie Granie Orkiestra	Elektryczny
34	-	-	N	Yugopolis & Maciej Maleńczuk	Sługi za szlugi
35	-	-	N	Katedra	Zapraszamy na łąki
36	-	-	N	Lecter	Na zawsze
37	-	-	N	Malchus	Dom Zły
38	-	-	N	Black Radio	Zero Year
39	28	-11	↓	Reszta Pokolenia	Światła
40	-	-	N	Kasa Chorych	Biały blues
41	-	-	N	Imaginarium	One Night Man
42	-	-	N	Lessdress	Chicaboom
43	-	-	N	Chris & Vitold	Soldier Of Fortune
44	-	-	N	Helless	Rewolucja
45	-	-	N	Spectamentia	Last Day of My life
46	-	-	N	Marek Jackowski i Muniek Staszczyk	Ulica Miłości
47	-	-	N	Dirty Bastards	Czarne czerwone
48	-	-	N	Chaos	Oskarżony
49	27	-22	↓	Mesajah	Wiadomość
50	22	-28	↓	Sebastian Riedel & Cree	Jestem tu dla Ciebie

Polskiego prog-rocka symfonia popisowa - Album "Identity" grupy Tune prezentuje Mirek Chwedziak

Zespół Tune to nie są przeciętni klepacze art-owych, bohomazowych, egocentrycznych piosenek. Przynajmniej już nie! Nowy album Identity, którego promocja zaczęła się wrocławskim koncertem 15-go listopada 2014, jest deklaracją tożsamości najbardziej obiecującego polskiego zespołu prog/art-rockowego. Album ten jest dziełem tak mocnym i złożonym, że nowym słuchaczom Tune proponuję nie wracać do pierwszego wydawnictwa "Lucid Moments" w żadnym innym celu, jak tylko w ramach ciekawostki edukacyjnej i możliwości porównania kolosalnego postępu muzycznego muzyków tej grupy.

Zespół porzucił monotematyczną koncepcję muzycznego smutkowania, rozpościerając szeroką gamę emocji, popisowo budując jedne z najbardziej trafnych aranży jakie można usłyszeć na polskiej scenie muzycznej. Skończę więc stawiać ich w świetle polskich jupiterów i pójdę o krok dalej, bo na Polskę Tune jest po prostu za dobry. Więc co takiego wnosi "Identity"?

Album otwiera instrumentalne intro, a pierwszą właściwą piosenką jest utwór "Live to work to live". Dźwięki przypominające odgłosy przemysłowe mają za zadanie stworzyć ciężki klimat pod poważne liryczne rozważania dotyczące post-modernistycznego zniewolenia jednostki. Ciekawa opowieść w majestatycznej oprawie muzycznej.

"Disposable", numer trzy na płycie, wnosi dużo energii. Słychać brzmienia, od których panowie wychowani w latach 90-tych nie uciekną. Jest ambitnie, ale jest też grunge-owy brud. Gitarowo mamy do czynienia z bardzo dopracowanymi partiami o przestrzennym brzmieniu.

W "Change" melancholijne partie klawiszowe wgryzają się w umysł i prześladują jeszcze sporo czasu po przesłuchaniu. Jest to utwór malujący pewien konkretny obraz i jak to z obrazami bywa, każdy zobaczy inny poziom głębi. Ja doceniam artystyczną ambicję i z podziwem słucham aranżu skrojonego z niemal chirurgiczną precyzją. Utwór przywodzi na myśl co lepsze kompozycje Pink Floyd.

Najbardziej przebojowym kawałkiem na płycie jest piątka, czyli "Trendy Girl". Jest brytysjki do bólu. Nasuwają się skojarzenia z The Clash, The Smiths, Madness czy Bush lub Arctic Monkeys. Chwytliwy refren połączony z pulsującym rytmem, lirycznie okraszone ironią i sarkazmem powinny zapewnić pozytywny odbiór w środowisku muzycznym. Potencjalny hit. Definitywnie kandydat na singla.

Następny utwór, "Deafening", kompletnie zmienia atmosferę. Epicka opowieść, inteligentna aranżacja, piękne partie gitarowe, przejmujące "pływające" linie fortepianowe, emocjonalne solówki i umiejętny mix bębnów. Wszystko to składa się na utwór wybitny, który na pewno będzie cieszył się największą popularnością wśród wszelakich muzycznych ekspertów i publiczności ceniącej sobie walory muzyczno-kompozycyjno-artystyczne.

Osobiście nigdy nie byłem fanem rocka progresywnego. Jedyny album, który szczerze pokochałem z tego gatunku to "The Division Bell" Floydów. I teraz ten brak progresywnego zacięcia odrobinę ze mnie wyjdzie... Bardzo spodobała mi się prostota "Crackpot", siódmej piosenki na płycie, która została zburzona przez nader "artowe" piano w refrenie. Mój pierwszy nieduży zarzut w stronę Tune. Niby nic, ale ot jak, moim zdaniem, czasami można przesadzić. Wróćmy więc do pozytywów. Dwie ostatnie piosenki stanowią dobre dopełnienie całej myśli muzycznej, ukazując kolejne wymiary talentu, nawiązując przy tym do wielu mistrzów tak gatunku jak i szerszej sceny rockowej.

Wrażenia po przesłuchaniu "Identity" po raz dziesiąty są jeszcze mocniejsze niż po pierwszym odsłuchu. To świadczy o jakości i głębi tej muzyki. Możliwości muzyczne panów z Tune wydają się nie mieć granic, ich kreatywny upust odbija się echem po mojej głowie godzinami po skończeniu każdego odsłuchu. A mówi to, jeszcze raz podkreślę, człowiek nie słuchający zbyt wiele progresji, nie będący fanem nowej sceny art-rocka a'la Muse. Wolę zatem myśleć o Tune bardziej jako o progresywnej wersji rocka brudnego, szczerego. Bardziej Arctic Monkeys niż King Crimson.

Muzycy doskonale wywiązali się z postawionego sobie tytułem zadania ustanowienia swojej tożsamości. Kompozycje są dojrzałe, teksty treściwe i dobrze napisane (poza paroma wyjątkami, niedociągnięciami czysto rytmicznymi), a ostateczne brzmienie w pełni profesjonalne, na światowym poziomie. Nie można również obojętnie przejść obok doskonałego śpiewanego angielskiego Kuby Krupskiego, który dopracował wymowę i akcent tak, że ciężko byłoby przekonać kogokolwiek, że facet nie jest z Londynu.
Nie pozostaje mi nic innego jak pogratulować całemu zespołowi świetnej roboty oraz zachęcić wszystkich do przesłuchania i nabycia tego wydawnictwa. Wzbogaci ono każdą kolekcję, a muzycznie każdy miłośnik rocka znajdzie swoją perełkę. Dziś polski prog-rock stoi dumnie, a twarzą jego Tune.

fot.Grzegorz Kostulski

Polish prog-rock's finest symphony

The band Tune don't play your ordinary arty, chaotic, self-centred songs. At least not anymore! Their new album "Identity", promo tour of which started on November 15th 2014 with a performance in Wroclaw, Poland, is a declaration of identity of the most promising Polish prog/art-rock band. This album is a work so strong and complex, that to all new listeners of Tune I would recommend not to go back to their first release, the album "Lucid Moments", for any other reason but as a curiosity trip and ability to see the colossal development that the musicians have experienced and improvement that resulted.

The band have abandoned the musical concept of sadness, spreading instead a great variety of emotions, triumphantly creating one of the best arrangements you can hear on the Polish music scene. I will therefore now cease to look at them from this narrow home-country-based perspective and take a step further, because Tune is far better than that. So what exactly does "Identity" bring to the table?

The album opens with an instrumental Intro, swiftly followed by the first actual song "Live to work to live". Sounds reminding us of an industrial environment have a purpose of creating a heavy background for serious lyrical contemplation about the post-modern enslavement of the individual. An interesting tale with a majestic music accompaniment.
"Disposable", number three on the record, brings in a lot of energy. We hear the sounds of the 90s from which, these gents growing up in that era, cannot really escape. It's ambitious, but there is also a grunge-like dirt. Guitar-wise we are met with excellently polished arrangements and a spacious sound.

In "Change" moody piano parts penetrate your mind and stay with you long after you finished listening to it. It is a track painting a defined picture and as is the case with paintings, each person can see a varying level of depth. I appreciate the artistic ambition and with admiration listen to the arrangement cut out with a surgical precision. This song reminds me of the better works of Pink Floyd.

Possibly the biggest hit of the album is #5, "Trendy Girl". It's very British. At times it reminds you of The Clash, The Smiths, Madness or Bush and Arctic Monkeys. Catchy chorus combined with a pulsating rhythm and well-thought-out lyrics edging on ironic and sarcastic should guarantee a positive response from the music scene. A potential chart-topper. Definitely my pick for a single.

The next track, "Deafening", completely changes the atmosphere. An epic story with intelligent arrangement, beautiful guitar parts, touching ascending/descending piano lines, emotional solos and a skilled final mix of drums. All of these are ingredients of a song so outstanding, that it will without a doubt impress all sorts of music experts and an audience that appreciates musical/artistic values.

Personally, I've never been a big fan of progressive rock. The only album of the genre that I genuinely got to love was Pink Floyd's "The Division Bell". And now this lack of progressive background is going to come out a bit... I really got to love the simplicity of "Crackpot", LPs number seven. Simplicity so abruptly knocked down by the over-arty piano in the chorus. My first, not-so-serious issue directed at Tune. Maybe it isn't much, but this is how, in my opinion, sometimes you can over-do something.

So back to the positives. The last two songs complete this musical thought very well, showing another dimensions of the band's unquestionable talent, referring at the same time to inspirations drawn from the greats of the genre and of the wider rock scene.

Impressions after listening to "Identity" for the tenth time are even stronger than after the first listen. It tells us something about the quality and depth of this music. The musical ability of the gentlemen from Tune seems to be limitless, their creative output echoing in my head for hours after each time I listen to this album. And this is coming from, let me remind you again, someone not listening to too much prog-rock, someone that isn't a fan of the new art-rock scene like Muse. I would therefore prefer to think of Tune more like of a progressive version of rock that is dirty and genuine. More Arctic Monkeys than King Crimson.

The musicians have excellently completed the task of finding their own identity, that they set themselves through the title. The compositions are mature, lyrics meaningful and well-written (with the exception of a few rhythmical flaws), and the final sound is world class. You also cannot ignore the terrific grasp of the sung English language by the singer, Kuba Krupski, who has put an excellent effort in making sure that his pronunciation and accent sound as "London" as possible, which for someone permanently living in a non-English speaking country is a fantastic achievement.

There is nothing left for me to do but to congratulate the band for creating a wonderful piece of work and encourage everyone else to listen and purchase this release. It will grace anyone's music collection and I'm sure that every rock fan will find something valuable. Today Polish prog-rock stands proud, and Tune is its face.


Mirek Chwedziak

jest urodzonym we Wrocławiu, a mieszkającym w Londynie gitarzystą, wokalistą, kompozytorem i autorem tekstów. W jego muzyce, siedzi blues z domieszką country i folk-rock'a. Od jakiegoś czasu Mirek realizuje swoją kolejną pasję i stał się współpracującym z blogiem Muzyczna Podróż recenzentem wydawnictw muzycznych. Więcej o Mirku możecie przeczytać tutaj.

https://www.youtube.com/watch?v=umLUFJMjHOw
https://www.youtube.com/watch?v=JSGIiEvyE_k

NuPlays - nagrywaj, promuj się i zarabiaj na swojej twórczośći!

NuPlays.pl (oraz NuPlays.com) to najbardziej zaawansowana platforma direct-to-fan. Tworzymy ją po to, by ułatwić artystom zarabianie pieniędzy na ich twórczości. W związku z planami uruchomienia w ciągu 2-3 miesięcy serwisu w domenie nuplays.co.uk szukamy zespołów aktywnych (wydających i koncertujących) w Wielkiej Brytanii oferując w zamian wyjątkowe warunki współpracy (więcej poniżej).

Czym jest więc NuPlays? W największym skrócie to platforma podobna do Bandcampa lub Bandpage, ale oferująca znacznie więcej możliwości, w tym m.in.:

- możliwość sprzedaży plików MP3 w pakiecie z dowolnymi innymi produktami (płyty, winyle, merch, bilety i inne)
- platformę do płatnego streamingu wideo koncertów na żywo!
- doskonałe pre-ordery nowych wydawnictw dla każdego rodzaju oferty (pliki, merch) z możliwością tworzenia projektów crowdfundingowych (więcej tutaj)
- zintegrowaną chmurę, w której przechowujemy dla fanów wszystkie zakupione utwory
- zintegrowany program lojalnościowy umożliwiający oferowanie wyjątkowych dóbr (np. wejść na backstage)
- zintegrowaną usługę NuPlays-On-Demand dzięki której zespół może zaoferować fanom koszulki bez potrzeby ich produkowania (artysta/menedżer wgrywa obrazek, a NuPlays produkuje i wysyła go w dowolne miejsce na ziemi po zakupie przez fana), więcej tutaj
- możliwość sprzedawania biletów na koncerty z plikami MP3 w pakiecie
W przeciwieństwie do innych platform NuPlays od początku tworzony jest z myślą zarówno o artystach niezależnych jak i wytwórniach, dzięki czemu mamy na koncie już szereg projektów zrealizowanych m.in. z SP Records i Wielkim Joł.

W związku z planami uruchomienia biura w Wielkiej Brytanii poszukujemy aktywnych zespołów i wytwórni (koncertujących i wydających albumy) w Wielkiej Brytanii i oferujemy dożywotnio wyjątkowe warunki:

- obniżenie stawek wynagrodzenia NuPlays od sprzedaży z 23% do 10% od sprzedaży plików MP3 oraz z 10 do 8,5% od merchu i 6% od sprzedaży biletów
- promowanie kontentu zespołu w serwisie NuPlays.co.uk poprzez wyeksponowanie go na stronie głównej i stronach gatunków
- w przypadku ciekawych i nieszablonowych projektów - budżet na promowanie oferty zespołu w serwisie Facebook.

Zapraszam!

NuPlays is the most complex d2f platform built so far. As we will be officially launching nuplays.co.uk in 2-3 months, we're looking for UK-based bands that would like to offer their music directly to fans via NuPlays.


So what is NuPlays? In a nutshell is we're a platform similar to Bandcamp or Bandpage, but offering additional, unique features, like:

- platform for live paid video streaming of gigs
- sophisticated pre-orders of new albums (MP3s, merch, services and bundles of MP3 and any goods)
- integrated cloud for clients
- integrated loyalty programs for offering clients cool experiences
- integrated NuPlays-On-Demand service for hassle-free, no-investment fan t-shirts (we produce and deliver it to fans worldwide), see more here: http://blog.nuplays.com/nuplays/entry/nuplays-on-demand-create-sell-t-shirts-to-your-fans-in-seconds
- possibility to sell tickets to live gigs bundled with MP3s.

Contrary to Bandcamp/bandpage we're focusing on both indie artists and labels, offering them a convenient panel to manage multiple artists. And we're EU-located, meaning all the advantages of EU free trade regulations.

We're very keen on getting new artists for UK before we officially launch in UK and we're offering a special conditions of:

- low commision (10 % on digital and 8,5% on merch and 6% in ticket sales)
- money for promoting artists post on Facebook with link to their offers on NuPlays.

23-go listopada w Szczecinie zagra Ceti

23-go listopada w Jaworznie wystąpi Master Men

Anvil po raz pierwszy w Polsce na dwóch koncertach

Legendarny thrashmetalowy Anvil z Kanady wystąpi nareszcie w Polsce. Ten zasłużony dla gatunku zespół z ponad 30-letnią historią przyjedzie do naszego kraju na dwa koncerty w ramach trasy promującej nowy album Hope In Hell – 22 listopada zagrają we Wrocławiu a 23 listopada w Poznaniu. To pierwsza okazja by zobaczyć w akcji prekursorów thrash metalu, którzy wywarli wpływ na muzykę Slayer, Anthrax czy choćby Metalliki. Przed Anvil zobaczymy niemiecki zespół Scene X Dream oraz lokalne supporty.

Anvil to zespół założony w Kanadzie w 1978 roku, mający na swoim koncie 15 studyjnych albumów, nagranych dla największych metalowych wytwórni. Historia zespołu opowiedziana jest szczegółowo w filmie dokumentalnym “The Story Of Anvil”, którego autorem jest Sacha Gervasi (m.in twórca scenariusza do hollywoodzkiej produkcji “Terminal” w reżyserii Stevena Spielberga). Premiera filmu “The Story Of Anvil” miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Sundance. 

www.anvilmetal.com
www.facebook.com/anvilmetal

Obraz zdobył nagrodę publiczności na Filmowym Festiwalu w Sydney i Los Angeles. Film potwierdza dowody uznania pod adresem zespołu ze strony takich sław jak Lemmy z Motorhead, Lars z Metalliki czy Slasha.

Anvil + Scene X Dream + support

22.11.14 Wrocław 

Klub Liverpool, ul. Świdnicka 37
start: 20:00

23.11.14 Poznań 

Klub u Bazyla, ul. Św.Wojciech 2

https://www.facebook.com/events/147145698789099/
start 19:00

Bilety w cenie 75 zł przedsprzedaż (85 w dniu koncertu) 

już dostępne w sieci Ticketpro, oraz w klubach
http://www.ticketpro.pl/jnp/muzyka/1415357-anvil-goscie.html

22-go listopada we Wrocławiu odbędzie się kolejny One Love Sound Fest

21-go listopada w Bolesławcu odbędzie się III Przegląd Kapel Garażowych. Na zakończenie festivalu wystąpi Luxtorpeda!

21-22 listopada w Hali Trapez w Lesznie zagrają m.in. TSA, Edyta Bartosiewicz i Fismoll

Mick Chwedziak - Polish prog-rock's finest symphony

The band Tune don't play your ordinary arty, chaotic, self-centred songs. At least not anymore! Their new album Identity, promo tour of which started on November 15th 2014 with a performance in Wroclaw, Poland, is a declaration of identity of the most promising Polish prog/art-rock band. This album is a work so strong and complex, that to all new listeners of Tune I would recommend not to go back to their first release, the album "Lucid Moments", for any other reason but as a curiosity trip and ability to see the colossal development that the musicians have experienced and improvement that resulted.

The band have abandoned the musical concept of sadness, spreading instead a great variety of emotions, triumphantly creating one of the best arrangements you can hear on the Polish music scene. I will therefore now cease to look at them from this narrow home-country-based perspective and take a step further, because Tune is far better than that. So what exactly does "Identity" bring to the table?

The album opens with an instrumental Intro, swiftly followed by the first actual song "Live to work to live". Sounds reminding us of an industrial environment have a purpose of creating a heavy background for serious lyrical contemplation about the post-modern enslavement of the individual. An interesting tale with a majestic music accompaniment.
"Disposable", number three on the record, brings in a lot of energy. We hear the sounds of the 90s from which, these gents growing up in that era, cannot really escape. It's ambitious, but there is also a grunge-like dirt. Guitar-wise we are met with excellently polished arrangements and a spacious sound.

fot.Grzegorz Kostulski

In "Change" moody piano parts penetrate your mind and stay with you long after you finished listening to it. It is a track painting a defined picture and as is the case with paintings, each person can see a varying level of depth. I appreciate the artistic ambition and with admiration listen to the arrangement cut out with a surgical precision. This song reminds me of the better works of Pink Floyd.

Possibly the biggest hit of the album is #5, "Trendy Girl". It's very British. At times it reminds you of The Clash, The Smiths, Madness or Bush and Arctic Monkeys. Catchy chorus combined with a pulsating rhythm and well-thought-out lyrics edging on ironic and sarcastic should guarantee a positive response from the music scene. A potential chart-topper. Definitely my pick for a single.

The next track, "Deafening", completely changes the atmosphere. An epic story with intelligent arrangement, beautiful guitar parts, touching ascending/descending piano lines, emotional solos and a skilled final mix of drums. All of these are ingredients of a song so outstanding, that it will without a doubt impress all sorts of music experts and an audience that appreciates musical/artistic values.

Personally, I've never been a big fan of progressive rock. The only album of the genre that I genuinely got to love was Pink Floyd's "The Division Bell". And now this lack of progressive background is going to come out a bit... I really got to love the simplicity of "Crackpot", LPs number seven. Simplicity so abruptly knocked down by the over-arty piano in the chorus. My first, not-so-serious issue directed at Tune. Maybe it isn't much, but this is how, in my opinion, sometimes you can over-do something.

So back to the positives. The last two songs complete this musical thought very well, showing another dimensions of the band's unquestionable talent, referring at the same time to inspirations drawn from the greats of the genre and of the wider rock scene.

Impressions after listening to "Identity" for the tenth time are even stronger than after the first listen. It tells us something about the quality and depth of this music. The musical ability of the gentlemen from Tune seems to be limitless, their creative output echoing in my head for hours after each time I listen to this album. And this is coming from, let me remind you again, someone not listening to too much prog-rock, someone that isn't a fan of the new art-rock scene like Muse. I would therefore prefer to think of Tune more like of a progressive version of rock that is dirty and genuine. More Arctic Monkeys than King Crimson.

The musicians have excellently completed the task of finding their own identity, that they set themselves through the title. The compositions are mature, lyrics meaningful and well-written (with the exception of a few rhythmical flaws), and the final sound is world class. You also cannot ignore the terrific grasp of the sung English language by the singer, Kuba Krupski, who has put an excellent effort in making sure that his pronunciation and accent sound as "London" as possible, which for someone permanently living in a non-English speaking country is a fantastic achievement.

There is nothing left for me to do but to congratulate the band for creating a wonderful piece of work and encourage everyone else to listen and purchase this release. It will grace anyone's music collection and I'm sure that every rock fan will find something valuable. Today Polish prog-rock stands proud, and Tune is its face.


Mick Chwedziak

is a singer songwriter from Wroclaw, Poland, living in London. His music sits somewhere between blues and folk-rock with a hint of country. For sometime Mick has been exploring his other passion and has become a co-writer for the Music Journey blog, reviewing music releases.


https://www.youtube.com/watch?v=umLUFJMjHOw
https://www.youtube.com/watch?v=JSGIiEvyE_k

16-go listopada w Dublinie wystąpi Enej

15-go listopada w Dąbrowie Górniczej wystąpi proAge

Od listopada Tune promuje swój najnowszy album!

14-go listopada w Birmingham i 15-go listopada w Londynie wystąpi Junior Stress. Zaprasza Czapa, Polisz Czart patronem medialnym

14-go listopada w Rzecznicy zagra Kasa Chorych

14-go listopada w Toruniu zagrają Eklektik i Zielone Ludki