Przeboje Roku 2017 już w najbliższą NIEDZIELĘ! (Jeśli wszystkie przesyłki dotrą na czas i wrocławskie studio Radia WNET szczęśliwie ruszy) W najbliższą niedzielę 23 czerwca W SAMO POŁUDNIE po ponad rocznej
przerwie na antenę powraca Lista Polskich Przebojów Radia WNET Polisz
Czart. Po 3 latach brytyjskich przy technicznym i moralnym wsparciu
Bogumiła Skoczylasa i 3 latach irlandzkich, które za sprawą Tomasza Wybranowskiego jeszcze bardziej rozpowszechniły jej ideę i we wrześniu 2017 zaprowadziły naszą zabawę do Warszawy w gościnne objęcia Krzysztofa
Skowrońskiego i jego zacnej ekipy.
Lista Lista Polisz Czart znów
żyje, a swoje pierwsze dwie odsłony poświęci Przebojom Roku 2017 (23
czerwca) oraz Przebojom Roku 2018 tydzień później. Za wszelkie obsuwy spowodowane możliwymi do wystąpienia problemami
kuriersko-technicznymi z góry przepraszam i liczę na to, iż nasz
pierwszy raz po długiej przerwie wypali tak, jak należy
- Przyszła pani na świat jako Concetta Gangi w jednej z niewielkich, malowniczo położonych miejscowości na zboczach Etny.
- Dokładnie w miasteczku Bronte niedaleko Katanii.
-
Pani mama była Arabką i urodziła się w egipskiej Aleksandrii, a jedna z
pani babć pochodziła z USA. W jakim stopniu ta wielokulturowość, w
której pani dorastała, wpłynęła na pani twórczą wyobraźnię i artystyczną
tożsamość?
- Rzeczywiście czuję się nieco inna i na
pewno nie można o mnie powiedzieć, że jestem typową Włoszką, ale trudno
jest też jednoznacznie stwierdzić, że ta wielokulturowość jakoś
szczególnie wpłynęła na postrzeganie przeze mnie świata, albo na moją
artystyczną wrażliwość. Każdy z nas posiada przecież jakieś dobre i złe
cechy, a to, co chyba najbardziej chciałam zawsze przekazać poprzez moje
piosenki, to przede wszystkim jakąś prawdę i szczerość wobec tych
wszystkich, dla których moje przesłanie jest ważne i inspirujące.
-
Jak powszechnie wiadomo, pani sceniczne imię Farida nie pojawiło się z
przyczyn artystyczno-marketingowych. Ten słodki przydomek otrzymała pani
już we wczesnym dzieciństwie, a zawdzięcza go pani swojej egipskiej
babci.
- Tak, "farida" po arabsku oznacza "słodki
cukierek", ale ja uważam, że to imię nie tylko jest słodkie, lecz
przede wszystkim piękne i tajemnicze.
- Przed wielu
laty podczas kolacji tuż po zakończeniu jednego z pani mediolańskich
koncertów, kelner podobno przekazał pani zapakowany w serwetkę kosztowny
pierścionek z dedykacją od tajemniczego księcia... "dla
najpiękniejszego stworzenia, jakie kiedykolwiek widziałem". Pewnie
jeszcze nie jeden raz była pani obiektem podobnych westchnień, a
wymyślony przez pani babcię przydomek jedynie potwierdza, że musiała
pani być prześliczną istotą już od wczesnego dzieciństwa. Czy ta
wyjątkowa uroda pomagała pani w robieniu kariery, czy raczej
przeszkadzała?
- Na pewno mi nie pomagała, chociaż
producenci i promotorzy mogli niejednokrotnie tak myśleć. Owszem,
dzisiejszy świat często wartościuje artystę przez pryzmat jego urody,
ubrań, biżuterii i innych walorów zewnętrznych. Ja jednak zawsze
starałam się być daleko od takiego myślenia o sobie i uparcie
pomniejszałam rolę urody w kontekście moich sukcesów jak i osiągania
kolejnych szczebli kariery. Jedno jest pewne - nigdy świadomie się nie
sprzedawałam.
- Ile miała pani lat, kiedy odkryła pani w
sobie talent wokalny i czy ujawnił się on spontanicznie, czy też ktoś z
najbliższego otoczenia nieustannie w pani tę świadomość pielęgnował?
-
Śpiewałam i tańczyłam już w wieku trzech lat, o czym wielokrotnie
opowiadała moja mama. Jednocześnie był w mojej najbliższej rodzinie
wujek Vicenzo, który wielokrotnie moim rodzicom powtarzał - uważajcie na
nią, bo to dziecko ma ogromny talent. Ponadto nie bez znaczenia były
też u mnie tradycje rodzinne - siostra mojej mamy także była
śpiewaczką.
- Czyli śmiało można powiedzieć, że
wchodziła pani w dorosłe życie ze świadomością, że scena jest pani
naturalnym środowiskiem i życiowym przeznaczeniem?
-
Odkąd sięgam pamięcią, nigdy nie interesowały mnie lalki czy zabawy z
dziećmi. Zawsze wiedziałam, że będę śpiewać i że scena jest ogromnie
ważną częścią mojego życia. Zawsze też poprzez śpiew najpełniej
potrafiłam wyrażać takie nastroje jak złość, radość, smutek oraz
wszystkie inne towarzyszące naszemu życiu emocje.
-
W roku 1966 na Festiwalu Nieznanych w Ariccia zorganizowanym przez
Teddy'ego Reno i Ritę Pavone wystąpiła pani jako Ketty Gangi. Czy to był
właśnie ten występ, który otworzył pani drogę do kariery?
Opera Leśna Farida z Januszem Zielińskim z Enigmatic
i Marią Gutowską (fot. Stefan Figlarowicz)
-
I tu ponownie pojawia się wujek Vicenzo, który nieustannie czuwał nad
moim rozwojem wokalnym i który osobiście zadbał o najdrobniejsze
organizacyjne formalności, dzięki czemu mogłam się wtedy w Ariccia
pokazać. I rzeczywiście ranga tego wydarzenia, a zwłaszcza pozycja
artystyczna jego organizatorów dawała młodym, dobrze zapowiadającym się
wokalistom nadzieję na prawidłowy rozwój ich talentu i tym samym na o
wiele szybsze osiągnięcie sukcesu.
- Czyli można powiedzieć, że wujek Vicenzo był pani pierwszym promotorem i managerem?
- Zdecydowanie tak (śmiech).
-
Dwa lata po Festiwalu w Ariccia, czyli w roku 1968 nagrała pani swoją
pierwszą piosenkę zatytułowaną "Superman", która nie tylko pojawiła się w
filmie "Wspaniali trzej Supermeni w Tokio", ale - co dla wokalistki
jest chyba najistotniejsze - ukazała się również na płycie będącej
zapisem jego ścieżki dźwiękowej.
fot. Sławek Orwat
- Była to koprodukcja
włosko-niemiecka w reżyserii Bitto Albertiniego, a od strony muzycznej
kierowana przez Ruggero Cini. Z perspektywy czasu nie uważam dziś jednak
tego filmu za jakieś moje szczególnie znaczące osiągnięcie. O wiele
ważniejszym dla mnie wydarzeniem roku 1968 było natomiast ciepłe
przyjęcie wydanych na jednym krążku piosenek "Io per lui" i "Il
Pianoforte" oraz utworu "La voce del silenzio".
- I bodajże od tego momentu rozpoczęło się pani artystyczne życie pod imieniem Farida?
- Tak.
Farida z Marią Gutowską fot. Stefan Fiflarowicz
-
Ważną decyzją dla pani kariery było też rozpoczęcie współpracy z
popularnym rzymskim Piper Club, gdzie wykonywała pani niezapomniane
evergreeny takich mistrzów jak Mikis Theodorakis, niedawno zmarły
Charles Aznavour czy niezapomniany przedstawiciel genueńskiej szkoły
song-writerów Luigi Tenco.
- Śpiewałam tam również
piosenki autorskie, w tym najbardziej popularną "Vedrai, vedrai", a co
do wspomnianych standardów, to warto dodać, że były one świetnie
zaaranżowane i smakowicie podane w jazzowo-rockowym sosie a'la Billie
Holiday i Janis Joplin.
- Wielu miłośników pani
talentu dopatruje się ogromnego podobieństwa barwy pani głosu do barwy
głosu Janis Joplin. W jednym z wywiadów mówi pani o tym w następujący
sposób: "to porównanie oczywiście mi pochlebia. Ona na scenie była jak
wulkan, a ja wychowałam się na zboczu dymiącej Etny i dlatego głęboko
wierzę w gniew i ciepło mojej ziemi, przez co nieobca jest mi podobnie
jak jej żarliwość i desperacja w kierunku życia, miłości i pasji.
Niestety, przychodzą w naszym życiu i takie chwile, które zmuszają nas
do dokonania bolesnych wyborów, przewartościowania priorytetów i
całkowitej zmiany dotychczasowego stylu życia, a nawet rezygnacji z
wielu ważnych dla nas ideałów." Czy ta refleksja wypływa z pani
osobistych przeżyć?
fot. Sławek Orwat
- Wyszłam za mąż pod koniec lat
60-tych. Moja młodość przypadła na okres, kiedy artyści zmuszani byli
przez wytwórnie do ukrywania przed światem faktu posiadania dzieci. Ja
nigdy nie poszłam w tym kierunku. Postanowiłam swoje dzieci wychować
samodzielnie i w najmniejszym stopniu ich istnienia nie ukrywać. Na
początku lat 70-tych urodziłam syna Jonathana, a w drugiej połowie tej
dekady córkę Martinę. Taka decyzja zmusiła mnie jednak do świadomej
rezygnacji z wielu ważnych dla mnie spraw i właśnie o tym jest ta
wypowiedź.
- Z czym kojarzy się pani piosenka "Pensami stasera"?
- Z miłością...
- Wykonała ją pani podczas niezapomnianego festiwalu "Cantagiro" w roku 1970, który całkowicie odmienił pani życie.
fot. Hieronim Dymalski
-
Finał tego festiwalu regularnie odbywał się w Fiuggi i każdego roku był
wielką, radosną manifestacją jedności wszystkich biorących w nim udział
wykonawców pochodzących zarówno z Włoch jak i z zagranicy. We mnie
jednak wtedy eksplodował zupełnie inny rodzaj jedności. Czułam, jak
pomiędzy mną i Czesławem Niemenem, który wówczas również się tam
pojawił, rodzi się trudne do wyjaśnienia, niespotykane porozumienie dusz
zaskakujące tym bardziej, że przecież wcześniej kompletnie się nie
znaliśmy. Pamiętam tylko, że tak bardzo wystraszyłam się tego, co wtedy
się we mnie rodziło, że świadomie i wbrew sobie zaczęłam po prostu go
unikać.
- Dlaczego aż tak bardzo wystraszyła się pani tego uczucia?
-
Bo ono wybuchło bardzo krótko po moim ślubie. Cały mój świat przewrócił
się do góry nogami, a w mojej głowie powstało takie zamieszanie, że
nawet nie pamiętam, kiedy zrodziła się we mnie myśl, że mój mąż to tylko
mój przyjaciel! Ten strach był we mnie tak ogromny, że z początku
naprawdę nie chciałam przyjąć tego daru od losu i robiłam wszystko, aby
być jak najdalej od Czesława, a przede wszystkim konsekwentnie unikałam
jego spojrzeń.
- Przeznaczenie było jednak bezlitosne.
Jeszcze tego samego roku otrzymała pani zaproszenie do udziału w
międzynarodowym festiwalu piosenki w Sopocie. Czy pani naprawdę liczyła
na to, że ktoś taki jak Czesław Niemen nie pojawi na tej rangi
wydarzeniu?
fot. Hieronim Dymalski
- O tym, że to Czesław był bezpośrednim
sprawcą zaproszenie mnie w roku 1970 do Sopotu dowiedziałam się... dwa
lata temu! Tak, nie przesłyszał się pan... dopiero w roku 2017 po raz
pierwszy usłyszałam, że był jedynym człowiekiem, który zabiegał wtedy u
organizatorów o mój udział, ale sam nigdy mi o tym nie powiedział.
- I nie wzbudził pani podejrzeń nawet jego przyjazd na lotnisko z bukietem orchidei?
-
Pomyślałam wtedy, że jako jeden z uczestników festiwalu posiadał
naturalną wiedzę, kto na nim wystąpi, przez co jego przyjazd na lotnisko
kompletnie nie skojarzyłam z zaangażowaniem w jego działania
organizacyjne. Poza tym przez cały czas byłam przekonana, że za
wszystkim stoi jedna z włoskich agencji, która do tego stopnia aktywnie
uczestniczyła w tych działaniach, że w pewnym momencie nawet moi włoscy
koledzy-artyści podchodzili do mnie i pytali - Po co ty jedziesz do tej
Polski? Przecież tam nic nie ma (śmiech). Na co ja im odpowiadałam, że
podczas "Cantagiro" poznałam jednego artystę z Polski, który posiada
imponującą dyskografię i jest wyjątkowo utalentowanym człowiekiem.
Najstarsza córka Cz. Niemena M. Gutowska to zdjęcie nieznanego autora dostała
od swojego Taty. Zdarzyło się to już po rozstaniu z Concettą. Kiedy Maria zrobiła
Faridzie niespodziankę, wręczając skan tej fotografii, Concetta nie miała pojęcia
od kogo Cz. Niemen to zdjęcie otrzymał i jak je zdobył
-
Jednak już podczas próby z orkiestrą strach z Fiuggi powrócił do pani z
taką siłą, że zdenerwowała pani swoim brakiem koncentracji samego
dyrygenta.
- Podobno miał nawet krzyczeć - kogo wy mi
tu przywieźliście!? Doskonale widziałam tę jego złość i bardzo źle się z
tym czułam. Jednocześnie na mnie takie sytuacje zawsze wpływają
mobilizująco i gdzieś tam w środku sobie wtedy przyrzekłam - poczekaj,
wieczorem jak zaśpiewam, to na pewno zmienisz zdanie.
- Wyśpiewała pani "Nagrodę Publiczności" i w krótkim czasie stała się pani gwiazdą w krajach Europy wschodniej.
-
A dyrektor orkiestry tym razem był tak oczarowany moim występem, że
kiedy skończyłam śpiewać, podszedł do mnie, uklęknął, aby mi podziękować
i powiedział, że byłam wspaniała.
- Przypomnijmy jeszcze, że zaśpiewała pani wówczas...
-
...dobrze znaną z "Cantagiro"... "Pensami stasera". A wracając do tej
nieszczęsnej próby, to nie był to z mojej strony typowy problem z
koncentracją. Ja wtedy zwyczajnie nie miałam już wcale ochoty śpiewać!
Czesław był niemal wszędzie, jego spojrzenia w moją stronę nie znikały
nawet na ułamek sekundy, a czara goryczy podczas tej próby przelała się,
kiedy poślizgnęłam się i z hukiem upadłam na środku sceny (śmiech).
-
Przyzna pani jednak, że była w tym pani upadku też i pewna symbolika.
Cały pani świat przecież też przewrócił się do góry nogami, co
potwierdzają pani słowa - "myślałam o całym swoim życiu, o małżeństwie,
rodzinie, trudnościach, które nastąpią, bo już wiedziałam, że między
nami rodzi się wielka miłość". Czy dobrze rozumiem, że w Sopocie złożyła
pani w końcu broń i ostatecznie zakończyła tę nierówną walkę z
przeznaczeniem?
- Tak.
fot. Hieronim Dymalski
- W jakich okolicznościach Czesław Niemen po raz pierwszy wyznał pani miłość?
- Powiedział mi to od razu po przyjeździe z lotniska.
- Jak pani wspomina warszawskie mieszkanko przy ul. Niecałej?
- Pamiętam doskonale. Nazywałam ją "Niekala".
-
"Tam odcinałam racjonalne myślenie o tym, że kiedyś za te chwile
szczęścia przyjdzie nam obojgu zapłacić. " - przyznała pani po latach.
Jaki był bezpośredni powód smutnego zakończenia tej szalonej miłości,
której po miesiącach wewnętrznej walki nie bacząc na konsekwencje w
końcu pozwoliła pani wejść do swojego życia?
fot. Hieronim Dymalski
- Wraz z
pojawieniem się tego uczucia, bardzo poważnie zachorował mój tato.
Jestem osobą głęboko wierzącą i kocham Jezusa z całego serca. Podczas
jednej z modlitw złożyłam Mu obietnicę, że jeśli sprawi, że mój ojciec
wyzdrowieje, wrócę do Włoch.
- Czy człowiek ma prawo poświęcić miłość za miłość?
- Myślę, że tak.
- Jeśli dziś - bogatsza o lata doświadczeń i refleksji - miałaby pani podjąć tę decyzję po raz drugi, jaka by ona była?
-
Teraz to ja już żyję życiem moich dzieci, ale doskonale rozumiem, że to
pytanie dotyczy tamtej sytuacji. Tak... gdybym potrafiła cofnąć czas,
na pewno zostałabym z Niemenem.
- Jak pani myśli, czy
gdyby została pani wtedy u boku Czesława Niemena, to jego twórczość
byłaby inna od tej, z jakiej wszyscy go znamy i pamiętamy? Na podstawie
pozostawionej przez niego dyskografii, a zwłaszcza dwóch ostatnich
albumów, trudno nie zauważyć, że jego muzyka z każdym kolejnym rokiem
stawała się coraz bardziej molowa i refleksyjna.
-
Dotknął pan istoty tego, co najbardziej mam sobie do zarzucenia. Kiedy
zdecydowałam się zakończyć ten związek, nie miałam pojęcia, jak ogromne
cierpienie mu zadam.
- Co pani najbardziej w nim kochała?
-
Właściwie to powinnam odpowiedzieć, że wszystko, ale jeśli już miałabym
jakąś cechę w nim szczególnie wyróżnić, to przede wszystkim jego
szczere serce i ogromnie wrażliwe wnętrze. Ilekroć przekraczaliśmy próg
malutkiego i kompletnie nieurządzonego mieszkania przy ulicy Niecałej,
wtedy najpełniej rozumiałam, co tak naprawdę czyni człowieka
szczęśliwym. Kiedy byliśmy razem, nigdy nie skarżyliśmy się, że czegoś
nam brakuje i zawsze potrafiliśmy cieszyć się tym, co w danej chwili
mieliśmy. Kiedy był przy mnie, niczego więcej nie pragnęłam.
-
O skromności tego miejsca, które z taką czułością i ciepłem dziś pani
wspomina, krążą legendy, a jednak dla pani to zawsze będzie...
- ... raj!
- Nigdy nie kłóciliście się?
-
Nie, nigdy. Pamiętam tylko jedną sytuację, która mogła przypominać
kłótnię. Wychodziliśmy akurat na jakiś koncert i w trosce o moje zdrowie
Czesław próbował wymusić, żebym ubrała się cieplej. Pamiętam, że był to
wyjątkowo zimny dzień, a ja uparcie chciałam założyć bardzo cienki i
delikatny płaszczyk. To był chyba ten jedyny raz.
- O czym rozmawialiście najczęściej?
- O wszystkim, ale nigdy nie zajmowały nas tematy materialne. Bardzo
często na niewielkiej powierzchni tego mieszkanka tańczyliśmy.
-
"W życiu jest coś takiego, jak obecność duchowa. Nie wymaga ona
obecności fizycznej. I takie coś zachodzi pomiędzy mną i Czesławem." -
kiedyś pani wyznała. W jakich momentach najbardziej czuje pani jego
obecność?
- Czuję go na przeróżne sposoby. Często przychodzi do mnie w snach.
- Czy pani śni wspomnienia z nim związane, czy dalszy ciąg waszego wspólnego życia?
-
Częściej są to momenty, których nigdy ze sobą nie przeżyliśmy, ale to,
co w ostatnich moich snach najbardziej jest dla mnie ważne, to jego
niegasnący uśmiech. Moje wewnętrzne przekonanie, że Czesław jest teraz
szczęśliwy, jest dla mnie ogromnie istotne tym bardziej, że tak naprawdę
zaczął być smutny w chwili, w której go opuściłam. Bardzo długo
przewijał się w moim życiu sen, w którym ja robię wszystko, aby go do
siebie przytulić, ale kiedy prawie już go obejmuję, on mnie nagle
odpycha i zaczyna uciekać.
- Kiedyś podobno miała pani powiedzieć:
"Popełniłam błąd, którego nigdy sobie nie wybaczyłam, choć ten
najgorszy ból w końcu minął. Kiedy Czesław się ożenił, miałam tylko
nadzieję, że jest szczęśliwy. Byłoby mi lżej. Mąż czekał, aż ta miłość
się we mnie wypali, ale nie wypaliła się, a nasz związek z Czesławem
pozostał wciąż mocny, przeszedł tylko w inny, duchowy wymiar. W miarę
możliwości kontaktowaliśmy się. Kochałam go, kocham i do końca mego
życia będę go kochać." Ile kosztuje panią życie z tym poczuciem winy?
- To, ile ja za to płacę jest mało istotne. Ja cierpię dlatego,
że on przeze mnie był potem smutny. Za to wszystko, co dla mnie zrobił i jaki dla mnie
był, nigdy sobie na to nie zasłużył. I ta świadomość to najwyższa cena, jaką płacę.
-
"Dziwny jest ten świat" to dla Polaków dzieło ponadczasowe. "Lo senza
lei" - włoskojęzyczna wersja naszego songu wszech czasów tekstowo
traktuje wprawdzie o czymś innym, ale kiedy ją słyszymy, nasze serca od
razu biją szybciej. Co pani czuje, kiedy ją pani śpiewa ?
- Czuję jego obecność jeszcze bardziej.
- "Musica Magica" tutaj to pani tekst i muzyka Czesława Niemena. O czym jest ta piosenka?
- O sercach, które się połączyły.
* "Kiedy grasz z takim wyczuciem i w taki sposób, jak tylko ty to potrafisz, muzyka staje się... magią.
Graj, bo kiedy twoje spojrzeniie kładzie sie na mnie,
wczorajsze tajemnice, dzisiejsze wątpliwości i każde
twoje wzruszenie... wszystko to staje się magią.
Graj dla mnie, bo pragnę śmiać się i płakać jednocześnie, w kruchym rytmie
śmiać się i opłakiwać moje trzeźwe szaleństwo,
śmiać się i płakać nad drogą... która jest taka trudna... "
-
Analizując szczegółowo pani repertuar, niemalże od razu można dostrzec
trzy piosenki posiadające bezpośredni związek z czasem, który dane wam
było przeżyć razem. "Pensami stasera" kojarzy się pani z miłością,
dzięki "Lo senza lei" odczuwa pani obecność Czesława Niemena jeszcze
mocniej, a "Musica Magica" to wasze serca, które się złączyły. Ja jednak
jestem głęboko przekonany, że istnieje jeszcze czwarta, o wiele później
napisana piosenka, która nawiązuje do tamtych chwil i emocji.
fot. Jerzy Płoński (źródło: fan page Faridy na Fb)
- Jaką pan ma na myśli?
- "Abbrutita non sarò". Czy dobrze mi się wydaje?
- Tak, całkowicie się zgadzam.
- Kiedy ona powstała?
- Jakieś 18 - 20 lat temu.
- Czyli na kilka lat przed śmiercią Czesława Niemena. Co chciała pani tą piosenką wtedy wyrazić?
- Chciałam wyjść ze stanu smutku i melancholii, z którego tak naprawdę ani ja, ani on nigdy nie wyszliśmy.
-
Włoski dziennikarz Giuliano Zunino powiedział o pani w roku 1997
następujące słowa: "Farida to najbardziej niezwykły głos naszej muzyki.
Nigdy nie popadła w banał i komercję. Nigdy też nie uległa muzyce
niskiej jakości". Jak pani myśli, dlaczego tak bardzo obniżył się poziom
artystyczny współczesnej muzyki popularnej? Dlaczego słyszymy dziś
coraz więcej tekstów traktujących o niczym opakowanych w tragicznie
słabe melodie?
- Obecnie myśli się jedynie o zysku
materialnym i dotyczy to praktycznie wszystkiego. Producentom zależy
tylko na jak najszybszej sprzedaży piosenek, a nie - jak dawniej - na
tym, by posiadały niebanalną melodię i mądre przesłanie i tym samym, aby
pozostały na zawsze zapamiętane.
- Czy odrodzi się jeszcze kiedyś szczera muzyka?
- Mogę mieć jedynie taką nadzieję.
-
"Przeraża mnie wszelkie zło, które uderza bezpośrednio w dzieci
począwszy od narkotyków, aż po sytuacje i miejsca, w których muszą
walczyć, aby rozwijać się intelektualnie." - powiedziała pani w jednym z
wywiadów. Z drugiej jednak strony niemal na każdym kroku zauważyć można
dziś budzące trwogę powszechne uzależnienie młodych ludzi od
smartfonów, słuchawek i tak zwanej wirtualnej rzeczywistości.
-
Moim zdaniem jest to bardzo niepokojące zjawisko, które w skrajnym
przypadku może doprowadzić ludzkość nawet do wyobcowania. Wielokrotnie
obserwuję sytuacje, kiedy młodzi ludzie wybierają się gdzieś całą grupą,
a już po kilku chwilach każde z nich siedzi w ciszy zapatrzone w swój
telefon. Pomimo wszystko, staram się jednak nie wybiegać zbyt mocno w
przyszłość i nieustannie analizować te zagrożenia, których wachlarz wraz
z rozwijającą się technologią rośnie z każdym dniem. Staram się raczej
koncentrować głównie na dniu dzisiejszym.
-
Jest pani artystką wielu dziedzin. Niewiele o tym się mówi, ale pięknie
maluje pani na szkle, uwielbia pani także układać kompozycje kwiatowe.
Od kiedy pani się tym zajmuje i która z tych pasji pozamuzycznych
pochłania panią najbardziej?
- Odkąd pamiętam, zawsze
lubiłam wymyślać przeróżne kompozycje. najbardziej jednak pochłaniało
mnie zawsze upiększanie wnętrz i projektowanie odzieży.
-
Lubi też pani przebywać w kuchni. a tortellini w rosole oraz makaron
alla palermitana z bułką tartą i sardynkami to podobno pani szczególnie
ulubione potrawy. Najbardziej jednak uwielbia pani kurczaki...
- (śmiech)
-
Podobno Czesław Niemen specjalnie dla pani w siermiężnych czasach PRL-u
dokonał niemożliwego i... zorganizował rożen. A teraz padnie pytanie,
które narodziło się w mojej głowie, od momentu, kiedy tylko się o tym
dowiedziałem - gdzie smażyliście te kurczaki? Na balkonie?
- W tym mieszkaniu nie było balkonu (śmiech). Rożen stał na parapecie, a my na czas pieczenia otwieraliśmy okna.
- W latach 1995- 2005 zrobiła pani sobie 10-letnią przerwę i przestała pani występować. Dlaczego?
- Od czasu do czasu mam takie momenty, że nie chce mi się nic z siebie dawać.
- Czym się wówczas pani zajmuje?
fot. Sławek Orwat
- Wszystko czyszczę, poleruję, układam kwiaty, studiuję Biblię.
- Czym dla pani jest Chrześcijaństwo?
-
Kochać Boga i ufać Jego miłosierdziu wpatrując się w Miłość, jaką zesłał
nam w postaci Jezusa, który stał się naszym Zbawicielem poprzez
cierpienie, jakie złożył w ofierze za nasze grzechy. Gdyby wszyscy
ludzie chcieli dostrzec wielkość tego, co stało się na Golgocie, świat
byłby dziś o wiele lepszy, bo ludzie nie czyniliby aż tyle zła.
-
Są jednak i tacy, którzy mają do Boga żal za to, że tak słabym i
niedoskonałym istotom, jakimi jesteśmy, podarował wolną wolę, która jest
według nich bezpośrednim powodem takiego ogromu zła.
-
Nam nie wolno Boga osądzać. On po to podarował nam rozum i wolną wolę,
abyśmy sami dokonywali właściwych wyborów w oparciu o dary Ducha
Świętego. Człowiek posiada w sobie wiele dobroci i uczciwych intencji,
ale nie wolno nikomu zapominać, że często jesteśmy słabi i wychodzi z
nas wtedy zazdrość czy złość. Ja też czasami przestaję podobać się samej
sobie i wtedy staram się odnajdywać u siebie te cechy, które każąc nam
czynić dobro, powstrzymują nas przed czynieniem zła. To jest jedyna
droga. Innej nie ma.
Jeszcze szczypta prywaty, bo... do dziś się szczypię, by wierzyć, że nie śnię
- Dzięki literaturze i
kinematografii, a zwłaszcza na podstawie takich filmów jak "Ojciec
Chrzestny" wytworzył się pewien stereotypowy obraz Sycylijczyka.
- Mafia istnieje na całym Świecie.
- Antysystemowcy twierdzą nawet, że największą stanowią politycy.
- Przede wszystkim oni!
-
16 lutego 2009 roku wystąpiła pani na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w
Poznaniu z okazji 70. urodzin Czesława Niemena. W roku 2017 pani
koncert wypełnił po brzegi salę World Trade Center na terenie
Międzynarodowych Targach Poznańskich. Wystąpiła wówczas pani z zespołem w
składzie: Daniel Troczewski - instrumenty klawiszowe, organy Hammonda,
Janusz Musielak - gitara, Przemysław Lisiecki - perkusja oraz pani mąż
Amerigo Colaprisca - bas. 22 maja tego roku zaśpiewała pani w Poznaniu
podczas pokazu mody. W dniach 28 - 30
czerwca tego roku wystąpi pani na 15. Ogólnopolskim Zlocie Miłośników
Muzyki Czesława Niemena w Białogardzie, natomiast 6 października
zaśpiewa pani w szwedzkim Malmö. Ostatnio coraz częściej można panią
zobaczyć w Polsce. Lubi pani u nas występować?
Farida ze swoim mężem Amerigo Colaprisca - bardzo cenionym basistą, który nieustannie towarzyszy jej w życiu i na scenie (fot. Sławek Orwat)
-
Kocham Polskę. Jesteście wspaniałym narodem i niesamowicie wrażliwą
publicznością, a przede wszystkim wasza Ziemia wydała człowieka, który
na zawsze będzie w moim sercu. Dlatego śpiewać dla was to dla mnie coś
więcej niż tylko śpiewać.
fot. Śławek Orwat
- Wszyscy pamiętamy pani
przepiękne piosenki z lat 70-tych jak i te powstałe znacznie później.
"Brucia ragazzo brucia", "Vedrai, vedrai", "Pensami stasera", "Rodolfo
Valentino", "Eccoci Qua", "Le mie
radici" , "La tempesta", "Lui è un angelo", "Io per lui", "Abbruttita
non sarò" jak i te, o których wspominaliśmy w tej rozmowie już
wcześniej. Która z nich jest pani najbardziej ulubioną?
- "Vedrai, vedrai", "Pensami stasera", "Io senza te"...
- Czy pani dzieci są także muzycznie utalentowane?
-
Jonathan gra na perkusji, prowadzi szkółkę gry i ma ciągle głowę w
chmurach. Jest bardzo sentymentalny. Martina natomiast uwielbia
"koncerty" czwórki swoich dzieci (śmiech). Oboje są niezwykle uczuciowi.
- Urodziła się pani na zboczu Etny. Czy kiedykolwiek z tego powodu zrodziło się w pani poczucie zagrożenia?
- Nigdy.
- A propos słowa "nigdy"... nigdy prawdopodobnie nie byłoby mi dane z panią się tak blisko spotkać, gdyby
nie pani Maria Gutowska - pierworodna córka Czesława Niemena.
- Kocham ją bardzo!
Farida przytule Marię Gutowską - córkę Cz. Niemena (fot. Stefan Figlarowicz)
-
W wywiadzie, jaki przeprowadziłem z nią nie tak dawno, pani Maria
powiedziała następujące słowa: "Farida - jedyna miłość, jaką świadomie
było mi dane u ojca obserwować
i jedyne dzielone ze mną jego osobiste szczęście. A potem osobisty
dramat. Doświadczenie niepowtarzalne, gdyż miłości moich rodziców już
nie widziałam, a miłość do drugiej żony, Małgorzaty działa się z daleka
ode mnie. Dlatego właśnie tę miłość tak zapamiętałam od czasu koncertu w
Sopocie, gdy podczas ich wspólnych tras po Polsce, ojciec specjalnie
przywiózł mnie do Opery Leśnej i przedstawił Faridzie. Jej gest
serdecznego przytulenia obcego i okazuje się, bardzo bliskiego dziecka,
pozostanie ze mną na zawsze z wdzięcznością, która wyposaża na lata. Do
dnia dzisiejszego jesteśmy sobie z Faridą bardzo bliskie. Ona widzi we
mnie swojego Niemena, a ja w niej mojego szczęśliwego ojca. Ojca już nie
ma, ale ciągle żyje jego wielkie, chociaż krótkotrwałe szczęście.
Czasami tyle musi wystarczyć". Kim dla pani jest Maria Gutowska?
- Maria jest dla mnie bardzo ważną osobą. Jest żyjącym kawałkiem Niemena.
* Moja nieśmiała próba przetworzenia gotowego tłumaczenia internetowego piosenki "Musica Magica" w sposób bardziej zrozumiasłe dla polskiej duszy z zachowaniem sensu tekstu oryginalnego Faridy.
Zdjęcia wykorzystane w wywiadzie pochodzą bezpośrednio od córki Czesława Niemena (3), od Hieronima Dymalskiego nadesłane przy okazji poznańskiego koncertu Faridy sprzed kilku lat. Są również zdjęcia mojego autorstwa (wykonane podczas realizacji wywiadu) oraz fotografie, które zostały użyczone przez samą Faridę i pochodzą z jej fan page na Facebooku.
Autor wywiadu gorąco dziękuje Marii Gutowskiej oraz paniom Ludmile (gospodyni spotkania) oraz Basi (tłumaczce) za wszelką pomoc i życzliwość, dzięki której to spotkanie mogło dojść do skutku.
