 |
| fot. Robert Łabuz, stylizacja Magda Karasek |
- Dlaczego właśnie Nagi Korzeń?Tomek Krawczyk: Hmm, no stomatologicznie się kiedyś na próbie zrobiło (śmiech). Takie moje narzekanie po wizycie u dentysty i jakoś tak padło Nagi Korzeń – ooo, zaskoczenie: po english Naked Root - fajnie brzmi. I tak zostało!
Arek Wieczorkowski: Hahaha! Jak wyjaśnił to Tomek, jest to termin stomatologiczny. Można też jednak odwoływać się do jakiegoś tam powrotu do korzeni muzyki itd. Myślę, że każdy może sobie jakoś tego "korzenia" po swojemu interpretować, ale… próby nie są tylko od grania, a ponieważ każdy z nas lubi kino i rozmawiamy czasami o filmach, to kiedyś gadaliśmy sobie na temat filmów przyrodniczo-przygodowych dla dorosłych (śmiech)… i resztę możesz sobie sam Sławku dopowiedzieć. Więcej nie powiem (śmiech).
 |
| Jola Górska |
Tomek Hubicki: Ja tylko dodam - brzmi nieźle, może budzić różne skojarzenia - a więc to dobra nazwa dla zespołu (śmiech).
- Swoją muzykę określacie, jako szeroko pojęty rock z progresywnymi hard rockowymi inklinacjami. Kto was natchnął, aby iść właśnie w tym kierunku i czyja muzyka stanowiła dla was inspirację?
Jola: W dzieciństwie słuchałam różnej muzyki, ale odkąd pamiętam miałam słabość do ballad rockowych. Zawsze trafiały głęboko do serducha. Od zawsze uwielbiam The Beatles i utwór "Oh Darling"- KOCHAM!!! Zespół Guns'n'Roses również jest bliski mojemu sercu. Z biegiem czasu pasje muzyczne zaczęły się pogłębiać o takie zespoły jak AC/DC, Iron Maiden, Van Halen, W.A.S.P. i wiele innych. Ogólnie ciężkie brzmienia - co jest to co kocham.
Arek: Moje muzyczne inspiracje? Trudno do końca to wszystko ogarnąć, bo jako stary metalowiec słucham nie tylko kapel z tego gatunku, ale także sporo spod szyldu rocka progresywnego, grunge... w sumie to słucham każdej dobrej muzy.
 |
| Tomek Krawczyk 2011 |
Sporo by wymieniać. Przyznam się, że jak jest chwila na słuchanie muzyki i poobcowanie z nią, wybieram taką, gdzie nie ma gitary (śmiech). Wtedy nie ma jakiegoś analizowania, "zboczenia" np. skąd takie brzmienie lub jak zagrane. Jak jest gitara, ciężko mi usłyszeć całość (śmiech). Ostatnio np. fortepian pana Leszka Możdżera kupuję w całości. Mam też momenty, kiedy myślę, że najdoskonalszą i najtrudniejszą muzyką jest cisza, bo w niej dzieje się najwięcej. Tak mi się poważnie powiedziało (śmiech).
 |
| Strykow - 2016 |
Maciek: Moje inspiracje... ciężko powiedzieć. To przede wszystkim muzyka dobra bez znaczenia jaki to gatunek.
 |
| Arek i Tomek Krawczyk 2016 |
Arek: Kiedy to zleciało? Nie czuję tego (śmiech). A tak serio, to trudno jakoś ocenić ten czas, ponieważ można było coś przyśpieszyć, coś poprawić… ale nic nie dzieje się przypadkiem i chyba tak musiało być. Nie ma co narzekać i oglądać się wstecz, tylko robić swoje i iść do przodu!!!
Huba: Czas strasznie szybko leci… Z perspektywy czasu wychodzi mi, że pierwsze dwa lata to były trochę eksperymenty - co by tu sensownego zagrać. Po przyjściu Tomka Krawczyka zaczęło to nabierać kształtu, natomiast z Maćkiem Wróblewskim na wokalu nabrało fajnego, hardrockowego charakteru. Potem przyszedł pewien zastój po jego odejściu, ale kiedy pojawiła się Jola wszystko zaczęło iść w dobrą stronę - regularne próby, solidna praca i w końcu efekty - płyta, koncerty, teledysk, oby tak dalej. Zawsze chciałoby się więcej i lepiej, ale ja mam poczucie, że to na razie mój najlepszy czas jeśli chodzi o muzykę.
 |
| Maciek Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Maciek: Niedosyt… tak, on zawsze będzie towarzyszył, bo przecież przez te pięć lat można było zrobić coś znacznie lepiej, szybciej albo zupełnie inaczej.
Z drugiej strony, pięć lat to nie tak wiele. Wszystko zależy do czego te pięć lat porównamy. W przypadku NR były to lata zmian, ciągłej pracy, poprawiania tego, co już raz zostało zagrane. Z perspektywy czasu wydaje mi się jednak, że każdy dzień z tych pięciu lat był nam potrzebny.Jola: W moim przypadku są to 2 lata. Przez ten czas podszkoliłam się muzycznie i nie tylko (śmiech). Czasem muszę się jakoś bronić przed czterema facetami (śmiech). Niedosytu jako takiego nie ma. Wydaje mi się, że przez ten czas wiele się wydarzyło: płyta, teledysk, promocja itd. Jesteśmy we właściwym miejscu.
- Dotychczasowa działalność waszego zespołu to koncerty na scenach lokalnych klubów muzycznych. Od lat mam kontakt z zespołami Ziemi Łódzkiej i z tego, co mi mówiono, wsparcie tzw. "czynników oficjalnych" dla muzyki rockowej w regionie łódzkim nie wygląda najlepiej. Jak to jest z waszego punktu widzenia?
Jola: Nie wygląda to najlepiej. W Łodzi jest mało miejsc gdzie można pograć mocniejszą muzę, ale i tak jest ogromna motywacja, żeby robić, to co robimy.
 |
| Arek Wieczorkowski |
Arek: Myślę, że to nie tylko problem Łodzi. Ogólnie muzyka rockowa jest gdzieś w niszy. Niestety, radia komercyjne grają to, co muszą grać i to wszystko ma przełożenie na kształtowanie gustów muzycznych społeczeństwa. Ma to też przełożenie na kluby, festiwale itd. To problem bardziej złożony i można by tu napisać książkę na ten temat, ale to tylko moje zdanie…
Huba: No cóż... a jest w ogóle jakieś wsparcie "czynników" dla muzyki rockowej w innych regionach Polski? Ale może to i lepiej jak trzeba do wszystkiego dojść ciężką pracą, bo wtedy bardziej się ceni każdy mały sukces. Rock ogólnie nie jest chyba w tej chwili w mainstreamie, ale gramy go, bo to lubimy.
 |
| Arek Wieczorkowski |
- Arku, opowiedz historię o tym, jak straciłeś... dzieciństwo.
- Szkoły muzyczne nie są raczej nastawiona na rockowe granie? Kiedy i gdzie w takim razie złapałeś bakcyla ostrego łojenia?
Arek: W szkole wiadomo... granie klasyki, ale już jako dzieciak słuchałem muzyki rockowej (wtedy na topie były Perfect, Lady Pank,Republika itp.). Pierwszy koncert zaliczyłem chyba w drugiej klasie podstawówki - a był to Perfect - na który poszedł ze mną ojciec po tym, jak mu długo trułem (śmiech). Ale wracając do szkoły, to miałem nawet niezłe sukcesy, popisy i z reguły najwyższe oceny na egzaminach, a w drugiej klasie udało mi się nawet zagrać w Łódzkiej Filharmonii! Mając 12 lat poznałem w szkole braci Marciniaków (obecny Varius Manx) i tu zaczęła się "jazda"! Padło pytanie: "czego ty słuchasz!?" Ja, że to i tamto. W odpowiedzi dostałem pytanie pomocnicze: "czego ty k...a słuchasz???!!!" (śmiech). "Posłuchaj Iron Maiden, Metalliki, WASP, Saxon, AC/DC" itd i... posłuchałem.
Tak zaczął kształtować się mój kierunek muzyczny. Mając 14-15 lat zaczęliśmy pierwsze próby, podczas których miałem nawet śpiewać, ale nie był to dobry pomysł tym bardziej, że na "hebel" poszły kawałki Iron Maiden i Mercyful Fate (śmiech). Początek już jednak jakiś był. Oczywiście nie chciałem grać na klawiszach, tylko na gitarce i czegoś tam się nawet nauczyłem.
 |
| Tomek Krawczyk - Zgierz 2016 |
Tomek: Moja przygoda z gitarką zaczęła się w 6-7 klasie podstawówki. Tata robił porządek w piwnicy i znalazł deskę z gryfem jakieś "rzemieślniczej" gitary. Pusta decha z jedną struną przymocowaną na jakiś drewniany kołek. Podłożyłem pod strunę mikrofon od magnetofonu MK125 i podłączyłem do starego radia. Wow!!! Brzdąkałem, wystukując rytm prawą ręką na strunie do pierwszej płyty Lady Pank i zastanawiałem się, do czego służy ten gryf po lewej stronie (śmiech). Tak mi się to wtedy spodobało, że namówiłem rodziców na zakup pierwszej gitary KOSMOS. Wiem, że są tacy, którzy jeszcze pamiętają tę radziecką konstrukcję! Kształt jak od kolesi ze Scorpions i przystawki, na których można było odbierać radio. No i poszło! Oczywiście Animalsi na start, potem „Tańcz głupia tańcz” i pierwsze riffy kwintowe (śmiech) no i pierwszy „koncert” w 8 klasie podstawówki na zakończenie szkoły - dwie gitary i bębniarz pukający w werbel i wiadro na którym siedział (śmiech). Rany jaka trema! Kupa ludzi, nauczyciele i tak się zblokowałem, że stałem tyłem do publiki haha!
 |
| Arek z Tomkami - 2016 |
Tomek: Tak, to był ogólniak i pierwsza kapela z prawdziwymi bębnami, na których grałem dlatego, że gitarzysta był lepszy i poza tym śpiewał, więc pozostały mi pałeczki (śmiech). Na studniówce już jednak nie grałem na bębnach. Trochę grałem na gitarze i większość na klawiszach. Pamiętam nawet jak miałem nauczyć się wstępu do piosenki Savage. Z plamami sobie radziłem, ale melodyjka... masakra! Potem była druga studniówka zagrana już za pierwszą w życiu kasę z grania!
- Można więc powiedzieć, że w wiek dorosły wchodziliście już z jakimś muzycznym dorobkiem. Nie myśleliście o jakiejś stałej siedzibie?
Arek: Owszem. W wieku 16-17 lat spotkałem na ulicy szkolnego kumpla, który powiedział, że gra na bębnach i że ma basistę, którym okazał się... obecny basista korzenny Tomek Hubicki. Zrobiliśmy wtedy kilka garażowych prób i udało nam się zadomowić na jakiś czas w Łódzkim Domu Kultury. Byliśmy jednak tak "płodni", że przez pół roku zrobiliśmy zaledwie... 2 kawałki i w końcu nam podziękowano (śmiech).
- Tomku, co działo się u ciebie zanim doszło do wspomnianego spotkania z Arkiem?
 |
| Huba - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
 |
| Tomek Krawczyk w wieku młodzieżowym |
- A jak ty przeżyłeś okres studencki?
Huba: Ja podczas studiów ożeniłem się i... bas zawiesiłem na kołku. Wydawało mi się wtedy, że muzyka przestała być ważna w moim życiu. Po 10 latach zajmowania się tylko pracą i rodziną... rozwiodłem się. Był to rok 2003 i trudny dla mnie moment w życiu - poczucie pustki i samotności. I właśnie wtedy muzyka okazała się dla mnie świetnym lekiem. Trochę przypadkiem odnowiłem kontakt z przyjacielem z młodych lat - z perkusistą, z którym zaczynaliśmy granie jeszcze w podstawówce, i wraz z jego kolegą klawiszowcem zaczęliśmy grywać w warszawskim zespole No Time. Nazwa kapeli nie była przypadkowa, ponieważ wszyscy musieliśmy wtedy godzić pracę zawodową i życie rodzinne z naszym muzycznym hobby. Znaleźliśmy wokalistkę, po roku dołączył do nas Tomek Krawczyk i w takim składzie grywaliśmy z No Time przez prawie 8 lat. W końcu jednak energia zespołu wypaliła się i mniej więcej w tym czasie (przełom 2010-2011) skontaktował się ze mną Arek Wieczorkowski i zaczęliśmy próby z Maćkiem Morawskim w składzie, z którego po zmianie gitarzysty na Tomka Krawczyka i dołączeniu do składu wokalisty Maćka "Rockera" Wróblewskiego ukształtował się wczesny Naked Root.
 |
| Maciek - Zgierz 2016 |
Maciek: Urodziłem się w 1982 roku, a więc w tym samym roku, w którym narodziła się Lista Przebojów Trójki i na dobre wybuchł w Polsce rockowy boom. Na perkusji gram od 16 roku życia. Przygoda z instrumentem zaczęła się dla mnie od wizyty na próbie jednego z łódzko-zgierskich zespołów, gdzie po raz pierwszy miałem okazję usiąść za bębnami. Początki były trudne, ale - jak widać - opłacało się. Na mojej muzycznej drodze miałem przyjemność pracować z wieloma zespołami. Na początku były to zespoły amatorskie, jednak z biegiem czasu poziom zarówno mojej gry jak i zespołów, z którymi współpracowałem wzrastał i przez te wszystkie lata udało mi się zgromadzić spory bagaż doświadczeń zarówno koncertowych jak i studyjnych.
Arek: U mnie nieźle się wtedy kotłowało. Najpierw próbowałem zrobić coś w stylu hard'n'heavy, a przy okazji zahaczyłem nawet o kapelę spod znaku thrash metalowego. Jakiś czas później dostałem cynk od kumpla, że potrzebują klawiszowca do kapeli grającej rocka progresywnego i dość szybko zrobiliśmy pierwsze nagrania. Jak na tamte czasy to było... wow! Magnetofon miał chyba 8 śladów, ale już niedługo wskoczyliśmy na wyższy pułap, bo zrobiliśmy pojedyncze nagrania w studiu Piotrka Jełowickiego, a jeszcze później zrobiliśmy sesję w Radiu Łódź i to już było duże wow!!! Podczas sesji radiowej brakowało nam gitarnika. Pomimo fajnie zrobionych nagrań, z różnych względów dość szybko rozstaliśmy się z wokalistą. Wtedy dołączył do nas nieżyjący niestety już Boguś Michalonek - w tamtym czasie ikona łódzkiej sceny alternatywo-undergroundowej. Projekt o nazwie Lancelot padł śmiercią naturalną i zaczęła się współpraca z Bogusiem pod szyldem jego kapeli Cinema. Idylli jednak nie było i dość szybko, bo po zarejestrowaniu chyba trzech numerów w Radiu Łódź rozstaliśmy się. Jednak parcie, żeby coś dalej działać było i na początku XXI wieku pod szyldem Deja-Vu zrobiliśmy kolejną rejestrację naszych kawałków w studio Tonn - tym razem z wokalistką. I wtedy ponownie pojawił się w moim życiu Tomek Krawczyk, który znowu fajnie wywiązał się ze swojej roboty.
- Miałeś też lata zastoju...
 |
| Tomek Krawczyk 2011 |
- Pamiętasz okoliczności, w których poznałeś Arka?
Tomek: Pierwszy kontakt z Arkiem to wspomniane już nagrania z Deja-Vu. Potem był Allderan i 6 lat podróży do Warszawy razem z Tomkiem „Hubą” w No Time. Kiedy nadeszła propozycja od Tomka i Arka, abym dołączył do ich nowego składu, w końcu znalazłem miejsce, w którym zakorzeniłem się na dobre (śmiech).
 |
| Z Maciejem Rockerem Wróblewskim na wokalu - Stereo Krogs 2014 |
 |
| Jola i Arek 2016 |
- Jesteś bardzo młoda. Można wręcz powiedzieć, że jesteś w takim wieku, kiedy jeszcze wypada z kobietą rozmawiać o jej wieku. W jaki sposób osiągnęłaś już tak wiele w tak krótkim czasie?
 |
| Jola - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Arek: Aklimatyzacja Joli była na tyle sprawna, że w już grudniu zagraliśmy pierwszy koncert, a potem podgoniliśmy z materiałem i w wakacje 2015 roku weszliśmy do studia Manximum Records Pawła Marciniaka, gdzie zrealizowaliśmy cały materiał! I takim to sposobem dojechaliśmy do obecnego momentu.
 |
| Jola4 - Zgierz - 2016 |
- Z przecieków wiem, że istnieje dość zabawna historia związana z realizacją tego teledysku (śmiech). Powiedzcie coś więcej na ten temat.
 |
| Teledysk 2016 |
 |
| Tomek Krawczyk podczas realizacji clipu |
Maciek: Myślę że wszystkie historie poboczne mogłyby dać plan dla kolejnego całkiem fajnego klipu, jednak z tym to spokojnie - pożyjemy, zobaczymy.
Huba: Ja tylko dodam, że wykopywaliśmy MÓJ samochód. Kiedy po tygodniu pojechałem nim do mechanika, ten po postawieniu go na kanał i zajrzeniu od spodu jęknął: “panie, gdzieś pan tym samochodem jeździł, że wszędzie tyle piachu, przecie to nie Landrover”
- Czym żyjecie poza muzyką? Jakie macie pasje?
 |
| Arek - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
 |
| Jola - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Maciek: Gra na bębnach to moja największa pasja. Poza nią - choć niezupełnie oderwana - jest realizacja dźwięku zarówno koncertowa jak i studyjna. Moja rodzina to żona oraz córka - najważniejsza osoba w moim życiu.
Jola: Moją największą pasją jest zdecydowanie śpiew. Nic innego nie pochłonęło mnie tak bardzo! Prywatnie: uczennica technikum (oczywiście nie jest to profil muzyczny), tegoroczna maturzystka. Grzeczna córka i kochana siostra. Dziękuję za wsparcie ze strony mojej rodziny! (śmiech).
 |
| Tomek Krawczyk i Tomek Hubicki - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
 |
| Tomek Krawczyk - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Tomek: Nie wiem Sławku co odpowiedzieć. Przyznam się, że z Hey miałem spory problem, tzn z przekonaniem się do nich. Jak pojawił się boom Hey (czasy Teksańskiego) siedziałem, słuchałem instrumentalnej muzyki gitarowej i - najkrócej mówiąc - nie załapałem się. Koło 2-3 lat temu usłyszałem singiel Hey z nowej płyty w radio i zrobił na mnie olbrzymie wrażenie. Z Hey jest jak z winem, czym starsi tym lepsi. Bardzo to było zacne, dojrzałe i z klasą. Nie pamiętam tytułu. Jeśli miałbym mówić o inspiracjach gitarowo muzycznych z Polski pewnie łatwiej by mi było odnieść się do np. panów: Wojtka Waglewskiego, Jana Borysewicza czy Tomka Krawczyka i imiennika z Zakopowera i od Meli Koteluk. Na pewno olbrzymi szacunek za to, że od tylu lat to robi i myślę, że robi to, co kocha i odnosi sukces. Marzenie wielu, nie tylko moje.
 |
| Tomek Hubicki - Iron Horse 2016 |
- Jesteś więc tylko 5 lat młodszy ode mnie. Dlaczego ludzie nazywają cię "Bąbel"?
Huba: Oooj, ta ksywka ciągnie się za mną aż od podstawówki (śmiech). Zastanawiałem się, czy nie ściemnić, że to od bąbla na palcu po intensywnych ćwiczeniach na basie, ale prawda jest taka: był kiedyś taki serial dla dzieci “7 stron świata”, może pamiętasz; i tam było dwóch kumpli - “Kapsel” i “Bąbel”. I na mnie i mojego kolegę z klasy zaczęli tak mówić, po czym Kapsel się nie przyjął, a Bąbel został. Potem jakoś przeniosło się też na szkołę średnią. Na szczęście na studiach zostałem już “Hubą”, bo przyznam że za “Bąblem” nie przepadam (śmiech).
 |
| fot. Robert Łabuz, stylizacja Magda Karasek |
 |
| Strykow 2016 |
Arek: Byłem dumny, a zarazem zdziwiony i podekscytowany, że na tak prestiżowej liście jaką jest Polisz Czart było takie „wejście smoka” - tu wielkie ukłony z naszej strony dla tych, którzy na nas głosowali, bo bez tych wszystkich osób nie byłoby tego sukcesu!!! A z drugiej strony to bardzo mocny impuls do dalszej pracy - jeszcze raz wielkie podziękowania dla wszystkich którzy nas słuchają i na nas głosowali (śmiech).
Huba: Ja byłem przede wszystkim zaskoczony - wprawdzie zachęcaliśmy naszych znajomych i fanów do głosowania, ale nie sądziłem, że efekt będzie aż taki (śmiech). No i oczywiście wielka radość (śmiech) - nigdy jeszcze nasza muzyka nie była na liście przebojów, a tym bardziej na jej szczycie - wielkie podziękowania dla wszystkich głosujących i oczywiście prosimy o jeszcze (śmiech).
 |
| Rockowanie 2016 |
 |
| Maciek |
Maciek: Pierwsze miejsce oczywiście cieszy, bo znaczy to, że muzyka którą robimy, trafia do ludzi, a co więcej, skłania ich do tego, żeby jeszcze głosować. Miło jest zobaczyć, że jest się docenianym.
 |
| Jola i Tomek - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Jola: Dla mnie bardzo duże zaskoczenie. Wielka radość. To pierwsze nasze zwycięstwo na takiej liście. Ale trzeba pamiętać, że zawdzięczamy to naszym słuchaczom, za co wielkie ukłony dla nich. Wygrana dała nam większego kopa do dalszej pracy, do ulepszania tego co robimy.
- Najpierw wielkie dzięki za tyle miłych słów pod adresem mojego "dziecka", czyli Listy Listy Polisz Czart (śmiech), a teraz ważne dla mnie pytanie: Jakie jest wasze muzyczne credo? Czy obecne brzmienie Naked Root jest już wykrystalizowane, czy też styl zespołu wciąż jeszcze ewoluuje?
 |
| Iron Horse - 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Huba: Ja przede wszystkim chcę czerpać radość i energię z grania. Wierzę, że wtedy ta energia udziela się słuchaczom. Poza tym, stale rozwijać się jako muzyk. Myślę, że rozwój muzyczny wszystkich nas będzie wpływał na ewolucję stylu NR.
Tomek: Chyba ewoluujemy (śmiech). Czas to pokaże i zweryfikuje pewnie na drugiej płycie. Sam jestem ciekawy (śmiech). Myślę, że od strony gitar rdzeń już chyba mam, ale cały czas kombinuję i końca nie widać. Jako całość wiemy, co chcemy zagrać, wiemy, co możemy, a czego nie możemy, bo np. nie potrafimy. Myślę sobie, że jeśli nie będzie ewolucji i progresu - uschniemy. Lepiej dla nas jak będziemy kombinować i “szarpać się”, niż kalkulować i odcinać kupony nawet, jeśli nie będzie wychodzić to lepiej. Tego nam życzę.
 |
| Iron Horse 2016 |
- Jakie macie plany na najbliższy rok i jakie są wasze największe muzyczne marzenia?
 |
| Rockowanie - 2016 |
 |
| Jola - Iron Horse 2016 (fot. Bartek Kaszuba) |
Huba: Plany, to jak już powiedział Arek, grać jak najwięcej koncertów, brakuje nam tego. Jednocześnie na pewno będziemy pracować nad nowym materiałem. Marzenia: grać koncerty w ciekawych miejscach, z dobrym nagłośnieniem, dla dużej publiczności. Nagrać kolejną płytę, z której będziemy zadowoleni i która spodoba się słuchaczom.
Tomek: Plany: grać i grać. Marzenia: grać i grać.
Maciek: Trafiać do jak najszerszego grona zadowolonych słuchaczy.
Jola: Najbliższe plany: grać, grać i grać. Marzenia: grać, grać i grać (śmiech).
- I tego najbardziej wam dziś życzę...
 |
| Iron Horse - 2016 |
Z muzykami łódzkiej formacji Naked Root:
Jolą Górską (wokal)
Arkiem Wieczorkowskim (instrumenty klawiszowe)
Tomkiem Krawczykiem (gitara)
Tomkiem Hubickim (bas)
Maćkiem Morawskim (perkusja)
rozmawiał
Sławek Orwat
Autor dziękuje całemu Zespołowi, a szczególności Magdzie Karasek i Tomkowi Hubickiemu za wszystkie starania i materiały związane z wywiadem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz