Teatr Piosenki Młyn - Na trzy (Polska 2017)

Nauczony ponad półwiecznym życiem z muzyką w sercu i głębokim niegdyś zaangażowaniem w życie wspólnotowe, zawsze uważałem, że najlepsze piosenki o niezbadanych wyrokach Opatrzności tworzą artyści nieokreślający się wprost światopoglądowo. I co? Od czasu moich kordianowskich uniesień i chmurnej, pełnej zakazanej bibuły młodości... nic w tym temacie się nie zmieniło. Pokazywanie za pomocą piosenki potęgi Absolutu i sensu naszego istnienia, to dla każdego artysty nie tylko poważne wyzwanie, ale też i ogromne ryzyko, które porównałbym jedynie może do porwania się kogoś wokalnie utalentowanego na publiczne wykonanie narodowego protest songu wszech czasów "Dziwny jest ten świat", po którym albo przechodzi się do historii, albo... staje się swoją własną karykaturą. Adamowi Szabatowi w dynamicznej piosence "Cuda Miłości" trudna sztuka pokazania ogromu boskiej władzy nad naszym życiem i przemijaniem nie tylko doskonale się udała, ale dodatkowo została pokazana w sposób niezwykle poetycki, acz bez zbędnego patosu. Otwierający płytę zatytułowaną Na trzy hrubieszowskiego Teatru Piosenki Młyn utwór jest tym bardziej cenny, że dotykając spraw przekraczających ludzką wyobraźnię, wciąż przede wszystkim jest... piosenką o Miłości napisanej tu z wielkiej litery dlatego, aby nieśmiało przypomnieć, że tylko w Niej istnieje życie, a bez Niej nic się nie stało, co się stało...

Od Ciebie miłość, cuda miłości,

Od Ciebie czystość, chwała czystości,

Od Ciebie bystrość i wzrok przejrzysty,

Od Ciebie spokój wiekuisty.

Ty dojrzysz jego wzrok i jej rumieńce

Połączysz toń i woń wody z kaczeńcem.

Ty, kiedy dłonie ich ujmą się mocno

Połączysz mech i pień w miłość owocną.

Nieokiełznany wiatr, ptaków śpiewanie

Ty w jeden złączysz ton w jedno wyznanie.

Ty wyziębiony głaz poprzez strumienie

Rozpalisz żarem traw, żywym płomieniem.

Połączysz noc i dzień w powodzeń wstęgę

I w jeden taniec pchniesz frak i sukienkę.

A kiedyś lekko tak, by nikt nie poczuł

Na jeden zamkniesz czas, dwie pary oczu.

Cuda Miłości

sł. muz Adam Szabat

Robienie z siebie własnej karykatury nie dotyczy jedynie tych wokalistów, którzy... nie są utalentowani, gdyż na karykaturę podobnie jak na pomnik i każde inne uznanie trzeba sobie zwyczajnie zasłużyć. Andrzej Pakuła w piosence "Pewien krakowski znany aktor" wykazał się nie tylko niepodważalnym talentem twórczym, lecz udowodnił też, że tam, gdzie autor, czyli on sam, przewidział wokalny fałsz, to również on sam jako wykonawca zawodowo i z dystansem do samego siebie oraz wrodzonym poczuciem humoru potrafi temu niełatwemu zadaniu stawić czoła. Ta piosenka to miód na moje serce, które przy pomocy wypisywanych przeze mnie latami przeróżnych recenzji i felietonów, nieustannie krwawi i lamentuje nad tragicznym poziomem współczesnej piosenki popularnej, która wprawdzie stawia sobie od czasu do czasu niełatwe zadanie traktowania o miłości, tyle że, aby szczęśliwie trafić potem pod strzechy, po pierwsze jej porywająca akcja najlepiej sprawdza się jednak w Zakopanem, a po drugie, aby ON mógł dla niej kompletnie oszaleć, to ONA powinna posiadać oczy zielone, co - jak nietrudno zauważyć - geograficznie i anatomicznie skuteczne zadzianie się takiego uczucia dość mocno ogranicza. Andrzej Pakuła rozprawia się z tym bolesnym tematem na szczęście o wiele sprawniej niż ja, gdyż w odróżnieniu ode mnie jest on artystą, a co najciekawsze - po mistrzowsku używa do tego celu stworzonego dawno temu przez Wojciecha Młynarskiego niełatwego gatunku literackiego nazywanego felietonem śpiewanym.

Pewien krakowski znany aktor na szklanej scenie o wieczorze
Szczytną ideą naród natchnął, zawodząc: śpiewać każdy może...
Naiwność ludzka – rzecz wstydliwa, bo nikt nie pojął, że żartował.
Cieszy się kum znad kufla piwa – też pewnie będzie występował!

Dla połechtania ego, famy, nie bacząc na odbiorców sztuki,
Jodłują wściekle łamiąc gamy muzyczne samoniedouki.
Do szczęścia prawo ma jednostka, takoż ze sztuką obcowania;
Lecz gdy ochota kogo spotka – dlaczego rwie się do śpiewania?

Niechaj się aktor nasz nie gniewa, że czepiam się piosenki starej,
Wszak wiele lat już sam nie śpiewa, a beztalencia ryczą dalej!
Nie chcę kariery wam żałować, kochani, jeno proszę ślicznie:
Możecie miauczeć i tokować, ale, na Boga, nie publicznie!

Wyznam wam jedną małą wadę przy zalet sporym arsenale:
Ja nie mam parcia na estradę – najprostszy numer też zawalę...
Koledzy, którzy z tyłu stali (tu ujmę sprawę lakonicznie)
Pchnęli mnie z kulis i kazali zacząć ośmieszać się publicznie.

Pewien krakowski znany aktor

sł. muz. Andrzej Pakuła

fot. Marta Szpinda

Adam Szabat w piosence "Idziemy" już po raz drugi i nie ostatni dotyka na tym krązku tematu przemijania. Tym razem jednak - jak miało to miejsce w piosence "Cuda Miłości" -  nie chodzi o przemijanie we dwoje, a raczej o coraz częściej spotykany problem rozpadania się latami kształtowanych środowisk i nietrwałości więzi międzyludzkich. Znaczenie słów: "ci co dalej, niekoniecznie mają lepiej" dokładnie zrozumie ten, co albo żyje z dala od ojczyzny, albo - jak piszący te słowa - przez wiele lat w takim stanie zawieszenia istniał. Iluzoryczne szczęście liczone w funtach lub w euro, często niczym alkoholowa idylla działa dopóty, dopóki nie włączają się głębsze refleksje, albo... dopóki gra telewizor - najbardziej pewne i wypróbowane narzędzie niemyślenia. Czy życie z dala od kraju to zawsze tylko tęsknota? Oczywiście, że nie. To również odkrywanie swoich zdolności i realizacja odwiecznych marzeń, bo przecież niezbędne do tego środki są na obczyźnie i łatwiej dostępne i znacznie tańsze, tylko... czy ten iluzoryczny substytut szczęścia bez pozostawionych w kraju przyjaciół, albo bez degustacji płynnego antidotum rzeczywiście zawsze smakuje? "Ci co bliżej... może mówić nie wypada?" taktownie przemilcza smutny temat wojny polsko-polskiej Adam Szabat, który z największą czułością wypowiada się o tych, z którymi da się rozmawiać już tylko za pomocą... składanych na mogiłach chryzantem, bo - jak się głębiej nad tym zastanowić - to chyba jednak lepiej wspominać dobre chwile przeszłości, niż wołać w próżnię.

Idziemy - zobacz losie - jak należy, choć czasami nam niezwykle jest pod prąd.
Brody rosną, dzieci rosną... nie uwierzysz jak ostatnio nade wszystko jestem stąd.
I pomysłów nie brakuje niebanalnych... niebanalnych pogawędek wieczorami
Nie boimy się już wpadek kolosalnych, bo czyściutko i prościutko między nami.

Tak, to prawda, że nie wszyscy obok siebie, bo tak życie jakoś drogi nam układa
Ci co dalej niekoniecznie mają lepiej, ci co bliżej... może mówić nie wypada?
Są też tacy, co do których już niestety nie tak łatwo wpaść na nocne degustacje
Ale można jeszcze mówić do nich kładąc chryzantemy na grobowcu czy akacje.

"Idziemy"...
sł, muz. Adam Szabat

"Idziemy" to piękne, nostalgiczne wprowadzenie słuchacza do świata tęsknot i wzruszeń, który w rytmie trzy czwarte nie po raz pierwszy sprawdza się najlepiej. "Cicho, cichuteńko" z tekstem Adama Szabata i muzyką Tomasza Brudnowskiego jest tkliwym, wokalnym dialogiem pomiędzy kobietą (Małgorzata Nazar) i mężczyzną (Adam Szabat) dotykającym ich wspomnień z beztroskiej krainy młodości, czasu pierwszych miłosnych uniesień, a przede wszystkim życia w harmonii z przyrodą. Recenzując nie tak dawno piękną płytę szczecińskiej grupy Marry No Wane napisałem, że ubranie tak ważnych tematów jak nadzieja, szukanie szczęścia, czy ból samotności w taneczną - wydawałoby się - lekką i niezobowiązującą formę muzyczną, nadaje utworom nie tylko wyjątkowości, ale jeszcze bardziej skupia uwagę słuchacza na samej treści. Na krążku Teatru Piosenki Młyn dzieje się podobnie. Nieprzypadkowo ta płyta nosi tytuł Na trzy. bo za pomocą tego wywodzącego się z kultury ludowej rytmu nie tylko najszczerzej śpiewa się o konikach polnych, salonach pod lipą oraz wypiekanym w rodzinnym domu chlebie, ale i najłatwiej chyba jest wspominać szeptane w strugach deszczu młodzieńcze wyznania oraz sielską zabawę z użyciem rozhuśtanej wierzbiny. "Cicho, cichuteńko" to w mojej opinii chyba najbardziej radiowe nagranie pochodzące z tego wydawnictwa, ale nie jedyne zagrane na trzy. W tym samym rytmie utrzymana jest również piękna piosenka zatytułowana "Łubiny z Metelina"

Nie trzeba siedmiu mijać gór, lasów, rzek. Tutaj każdy szept pochylonych drzew do nas płynie.

Kamienie, czują jeszcze ciepło twych rąk, ziarnem śmiechu wiatr klomby w koło siał... Boże mój...

Rozkochani w snach i niewinni jak aniołowie. W deszczu ginął sad, ty wolałaś: Tańcz, mamy bal!

Rozhuśtałeś mnie na wierzbinie hen, aż do nieba, powiedziałaś mi -nie to byłeś ty- że kochasz mnie.

 
Ty królową byłaś - ja królem, pamiętasz? I koniki polne przybyły na ślub!

Potem była uczta w salonach pod lipą. Nigdy później tak nie smakował mi chleb.

Dokąd teraz zaprowadzisz chwilo nas? Co ukrywasz? Odpowiedz proszę.

Czego trzeba? Czego trzeba, by usłyszeć znów, by usłyszeć tu - siebie?

Cicho, cichuteńko, nie budząc ze snu,

Cicho, cichuteńko, przyprowadź mnie tu!

Cicho, cichuteńko...

sł. Adam Szabat muz. Tomasz Brudnowski

Teatr Piosenki Młyn jest towarzystwem twórców piosenki, prozy, kompozytorów i aktorów amatorów, jest też zespołem wokalno-instrumentalnym wykonującym piosenkę poetycką, kabaretową, poezję śpiewaną, piosenkę aktorską. Początek Teatru Piosenki Młyn to rok 2007, kiedy to Adam Szabat zaprosił do współpracy Magdalenę Sielicką, Andrzeja Pakułę, Macieja Łyko i Tomasza Brudnowskiego. Artyści, do tej pory występujący indywidualnie,  nie tylko stworzyli nową, niezmiernie interesującą scenę artystyczną w Hrubieszowie, gdzie mogli częściej i w sposób usystematyzowany występować, ale przede wszystkim dali możliwość pokazania się twórcom będącym na początku swojej drogi i tym, którzy oprócz talentu mieli w sobie prawdziwą miłość do sztuki. Jako nadrzędny cel istnienia Teatru Piosenki Młyn obrano zapoznanie widzów z twórczością hrubieszowskich autorów prezentujących wysoki poziom interpretacji piosenki, prozy i poezji.

Artyści dali się poznać szerokiej publiczności, występując w tworzonych przez siebie spektaklach, koncertach piosenki autorskiej, ubogacając muzyką ważniejsze wydarzenia w Hrubieszowie, biorąc czynny udział w rozpowszechnianiu kultury słowa w tamtejszych szkołach. To wokół Młyna zebrali się ludzie, dla których piosenka, teatr, kabaret (w najlepszej, pierwotnej swej wersji) były ważne i - dla kulturalnego rozwoju miasta niezbędne. Powstało artystyczne środowisko Hrubieszowa, które w sposób niebanalny potrafiło i do chwili obecnej potrafi kształtować kulturalny pejzaż tego pięknie  położonego w ramionach rzeki Huczwy miasta, w którym żyjąc - i tu pozwolę sobie zacytować początek piosenki "Cicho, cichuteńko..." - nie trzeba siedmiu mijać gór, lasów, rzek, bo tutaj każdy szept pochylonych drzew do nas płynie i... znów odwołując się do słów napisanych przez Adama Szabata tym razem zaczerpniętych z piosenki "Cisza" -  są tu takie obrazy, które da się namalować jedynie w pamięci i są drogi, którymi można pójść tylko raz i... mimo, że autor tych pięknych słów wcale przed nami nie ukrywa, że podczas  wspominania świata, którego już nie ma, towarzyszy mu ogromny ból, to... świadomie zanurza się w nim cały, bo przecież ktoś musi ten obraz ocalić od zapomnienia, skoro inni już dawno posnęli...

Czuję jeszcze chłód tarasu i miód na chlebie tak dobrze pamiętam.

Pszczeli chór na kwiatach, których zapach się niósł i rósł, ogromniał, potężniał...

Twoją twarz - co dni okradały z sił - czytam wciąż, co noc, tak jak list,

Kołysanki rytm i słowa, które są jak zaklęcie, bo wszyscy śpią. A ja... pamiętam!

Są obrazy, które namalować się da jedynie w pamięci.

I drogi są, którymi można pójść tylko raz ostrożnie, by głupio nie skręcić.

Z ulotnych chwil nam los plecie wątłą nić. Czasem on ją rwie, czasem my... nieświadomie tak.

Nieprawda, że już nie boli, kiedy zanurzam się cały w tej ciszy! I wtedy mam was choć trochę.

Cisza

sł. muz. Adam Szabat

Tomasz Brudnowski w najpiękniejszej moim zdaniem piosence tego albumu zatytułowanej "Zaczarowany ogród" trafnie i z ogromnym wyczuciem wpisuje się w starannie przemyślany koncept tego uroczego krążka, który (może jedynie poza dwiema krotochwilami Andrzeja Pakuły) z piosenki na piosenkę zaczyna nam się coraz czytelniej zarysowywać, a jest nim tkliwa nostalgia i z pozoru naiwna, ale jakże cenna idea zatrzymania w kadrze świata, który na naszych oczach przemija nie pytając nikogo o zgodę. Tę płytę słucha się tak, jakby przeglądało się przypadkowo odnaleziony na strychu dziadka stary, pożółkły album, który mimo, że jest pokryty grubą warstwą kurzu, wciąż pachnie żywicą starych lasów i hipnotyzującą wonią krystalicznie czystych łąk. Już zresztą sama świadomość, że choć na kilka chwil zaczaruje nas zatrzymany w kadrze pełen wspomnień ogród, dla każdego wrażliwego słuchacza jest czymś w rodzaju duchowej odtrutki skutecznie łagodzącej przykre skutki wszechobecnej komercjalizacji i tak powszechnego dziś zakłamania. 

O porannej rosie, słychać ptaków śpiew, na gałęzi młodej brzozy ptaki tulą się.

Ona mu szczebioce: „Och ty wróblu mój”, on do ucha cicho śpiewa: „ Ze mną w górę fruń!”

Po śniadaniu w stawie słychać żabi chór. Ćwiczą arie i pasaże jak wyśpiewał kur,

Dzięcioł wystukuje Mendelsona rytm, świerszcze,pszczoły i chrabąszcze wszystkie nucą dziś na łące.

Wieczór już się zbliża, księżyc znowu wstał, małe nietoperze lecą na wieczorny bal.

Strumień jakby głośniej wśród wapiennych skał, płatki róży przy alejce znów potargał wiatr.

W blasku latarenki widać studni część, ona wszystkie tajemnice kryje gdzieś na dnie.

Bramy do ogrodu już nie strzeże nikt, tylko kłódka pordzewiała na łańcuszku dziś...

Zaczaruje nas choć na kilka chwil, ogród pełen wspomnień, ogród pełen barw.

Znów zatrzymam czas obraz z tamtych lat, zapach tamtych dni w pamięci mojej jeszcze tkwi.

Zaczarowany ogród

sł., muz. Tomasz Brudnowski

fot. Marta Szpinda

Andrzej Pakuła już po raz drugi na tej płycie udowadnia, że znakomitym artystą kabaretowym jest, a jego wielki mistrz Wojciech Młynarski może - patrząc nań z Góry - odczuwać uzasadnioną dumę, gdyż Jego sposób widzenia rzeczywistości nie tylko wciąż ma się znakomicie, lecz dodatkowo na płycie Teatru Piosenki Młyn sprawia, że słuchacz nie ma możliwości kompletnie utonąć we łzach wzruszenia i zatopić się w niekończącej się zadumie nad przecudnej urody światem przeszłości i faktem, iż dawniej byliśmy piękni i młodzi, a dziś już tylko... mądrzy. A tymczasem... "płacze pani Słowikowa w gniazdku na akacji, bo pan Słowik przed dziewiątą miał być na kolacji. Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma, a już jest po jedenastej i Słowika nie ma!". Nie, to nie jest pomyłka, a zabieg z premedytacją przeze mnie zamierzony, gdyż piosenka Andrzeja Pakuły zatytułowana po prostu "Dorota" opowiada praktycznie o tym samym, tyle że w wersji dla dorosłych.

Dlaczego tak uważam? "Nagle zjawia się pan Słowik, poświstuje, skacze... Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę! A pan Słowik słodko ćwierka: "Wybacz, moje złoto, ale wieczór taki piękny, ze szedłem piechotą!". Dlaczego Julian Tuwim uznał, że Słowikowi nie wolno było tym razem fruwać? Gdyż w stanie podwyższonego stężenia endorfin liczonego w promilach nie tylko mógłby on zahaczyć o niefortunnie wystającą ostrą gałąź, ale przede wszystkim trafiając - o zgrozo! - na powietrzny patrol wścibskich srok, mógłby mieć zamknięty korytarz powietrzny na co najmniej kilkanaście nocnych wypadów, że o ilości punktów karnych już nie wspomnę! A teraz wróćmy do piosenki hrubieszowskiego Młyna: "kiedym powracał z lokalu spóźniony osierociwszy kompanów trzech, pewien narzekań gderliwych mej żony, że knajpa to hańba i grzech, choć zapewniałem, żem trzeźwy, jak dziecko, bo na hulanki brakuje sił, syk mojej pani mnie ukłuł zdradziecko: to po coś, oszuście, tam był?!" Czy każdy dostrzegł analogię? Jeśli nie, to - jestem o tym w pełni przekonany -  nie jest to potencjalny fan Teatru Piosenki Młyn, jeśli tak, to reszta niechaj będzie milczeniem.

Kiedym powracał z lokalu spóźniony osierociwszy kompanów trzech,

Pewien narzekań gderliwych mej żony, że knajpa to hańba i grzech

Choć zapewniałem, żem trzeźwy, jak dziecko, bo na hulanki brakuje sił,

Syk mojej pani mnie ukłuł zdradziecko: to po coś, oszuście, tam był?!

Hej, Doroto, żywe złoto! Powściągnij wodze wybujałej swej fantazji.

Hej, Doroto, moja trzpioto! Pamiętaj: cnotą nigdy nie był brak okazji.

Ech, Doroto, cna istoto! Nie sztuka pościć kiedy człowiek sytym jest!

Ej, Doroto, ma Doroto! Pokusy drobnej na swym czystym ciele poczuj dreszcz.

A gdy się przeniesie ma ukochana na niebieskie pastwiska wśród wód,

Wytwornie dygnie przed obliczem Pana, roztoczy naręcze swych cnót

Zaś dobry Bóg spojrzy smutno przed siebie, do świętych ust swoich zbliżając dłoń

I tłumiąc szydercze chichoty w niebie cichutko odezwie się doń:

Hej, Doroto, żywe złoto...

Dorota 
 sł. muz Andrzej Pakuła 

fot. Alicja Zwolak

Docenieni przez hrubieszowską publiczność i zachęceni przez Jana Kondraka z Lubelskiej Federacji Bardów hrubieszowscy Młynarze postanowili wyjść ze swoją twórczością poza własne miasto. Zaczęli bywać na ogólnopolskich festiwalach, zdobywać nagrody i wyróżnienia. Najczęściej doceniano wykonania Adama Szabata (Ogólnopolski Festiwal Bardów „Ballada o...” w Chełmie – I miejsce, Lubelski Festiwal Piosenki Autorskiej i Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego „Metamorfozy Sentymentalne” - III miejsce, XXIII Ogólnopolski Turniej Śpiewających Poezję „Łaźnia” w Radomiu – III miejsce, Międzynarodowy Festiwal Bardów OPPA 2015 w Warszawie – finał) Festiwal „Południca” w Chorzowie – III miejsce (dla duetu Szabat - Brudnowski) oraz II miejsce na YAPA 2017 w Łodzi dla TPM. TVP Lublin nakręciła reportaż o działalności i twórcach Młyna, którego emisja miała miejsce w programie kulturalnym Afisz w marcu 2016. W roczniku kulturalnym Piosenka, wydawanym, przez Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu ukazał się obszerny artykuł o Teatrze Piosenki Młyn jako zjawisku kulturalnym na wschodniej stronie Polski. Od tego momentu artyści skupili się na koncertach piosenki autorskiej, a żeby podnieść atrakcyjność występów, wzbogacili je o nowe instrumentarium. Aktualny skład zespołu to Agata Jarmusz, Małgorzata Nazar, Tomasz Brudnowski, Andrzej Pakuła, Marek Malec, Lech Serafin, Adam Szabat. Napisałem wcześniej, że najbardziej w mojej opinii radiowym utworem tej płyty jest piosenka "Cicho, cichuteńko". Jest jednak na tym krążku jeszcze jedno nagranie, które zawiera wszystkie znamiona przeboju, a nosi ono tytuł "40+ Rozdział II" i od razu nadmieniam, że nie ma nic wspólnego ani z 500+, ani z jakimkolwiek rozdziałem I.

fot. Alicja Zwolak

Twórczość Teatru Piosenki Młyn wyrasta z wielkiego drzewa nazywanego przez jednych Krainą Łagodności, przez innych poezją śpiewaną, a jeszcze przez innych (i to określenie lubię najbardziej) piosenką literacką, która w Radiu WNET oraz na jego Liście Przebojów Polisz Czart solidnie jest od jakiegoś czasu zakorzeniona. Takie nazwiska jak Piotr Woźniak, Mirosław Czyżykiewicz czy Marek Andrzejewski, Jan Kondrak i Piotr Selim, czyli bliska geograficznie i źródłowo hrubieszowskim songwriterom Lubelska Federacja Bardów to żywe dowody na to, że melodyjne piosenki z poetyckim sznytem wcale nie są mniej radiowe lub mniej atrakcyjne, a wręcz przeciwnie... współczesna odmiana piosenki popularnej namolnie i w sposób pozbawiony dobrego smaku od lat promowana przez wiodące media i duże wytwórnie płytowe w nawet niewielkim procencie nie zbliża się do poziomu autorów, dla których dobry tekst to nie tylko punkt honoru, ale przede wszystkim potwierdzenie ogromnego talentu i kunsztu artystycznego. Pisząc niniejszą recenzję od czasu do czasu próbowałem doszukiwać się inspiracji naszych sympatycznych Młynarzy. Obok znakomitych lubelskich bardów pojawiał się także dwukrotnie Wojciech (nomen omen) Młynarski. Jest na tym krążku także urocza piosenka autorstwa Adama Szabata zatytułowana "Póki co..." w której usłyszałem echa krakowskiej grupy Pod Budą. To, co jednak jest najważniejsze na tym wydawnictwie, to niebanalny pomysł, który stał się czymś w rodzaju koncepcji, a jest nią tęsknota za nieuchwytnym pięknem pierwotnej natury i czystością ludzkich intencji, co w zjednoczeniu z Absolutem tworzy harmonię i piękno życia, a póki co...

Póki co, lepiej pobaw się ze mną zanim żoną zostaniesz na zawsze,

Nim z wyrzutem wykrzyczysz, że przy mnie jak na huśtawce!

Zanim zbrzydną ci kawy poranne, każdy dzień jak spędzony w niewoli,

Nim zapragniesz by grom jasny z nieba Ciebie wyzwolił!

Póki co, lepiej pobaw się ze mną, zanim zbraknie nam czasu na śmiechy,

Zaczną drażnić skarpety w nieładzie, własne oddechy,

Nie odrywaj mnie więc od zabawy, nie każ patrzeć w przecudne oczęta,

Nie chcę słyszeć,że przecież ty mogłaś „Jak inne dziewczęta!”

Póki co, lepiej pobaw się ze mną zanim uznasz, że nic w tym dobrego.

Pewnie znajdziesz niejedną okazję, by wrócić do tego.

Zanim słowa się skończą i w ciszy, nieprzebrana pojawi się ciemność

Póki jeszcze patrzymy na siebie... o pobaw się ze mną.

Póki co...

sł. muz. Adam Szabat

Teatr Piosenki Młyn pojawił się w mediach, m. in. w Radio Lublin, Telewizji Lublin, Radio Warszawa, Radio Bon-Ton, Radio Złote Przeboje, Radio ESKA, Radio Aspekt i w Katolickim Radio Zamość. Dlaczego nie pojawił się jeszcze w Radiu WNET? Zamiast wyjaśnień, bijąc się w piersi obiecuje jak najszybciej to duże niedopatrzenie naprawić. Zespół ma na koncie trzy płyty: Piosenki z Miasteczka na H (2010) i Wysłuchajmy błazna, kiedy śpiewa (2014) oraz Na trzy... która została wydana w październiku 2017 na 10 lecie istnienia Teatru Piosenki Młyn i której poświęcona jest niniejsza recenzja. Czy hrubieszowski młodszy brat wystąpi z okazji 20-lecia Lubelskiej Federacji Bardów? Nie wiem, ale życzę mu tego z serca. Coraz częściej pojawia się opinia, że Teatr Piosenki Młyn to kulturalny ambasador Hrubieszowa. Nie ustając w swoich działaniach Młynarze organizują kolejne koncerty i wydarzenia, bo przecież... choć się z górą zmierzysz, choć się napracujesz, a siły ujdą z ciebie jak z pierogów farsz, życie nie but, więc go na glanc nie wypucujesz. Trzeba z uśmiechem i niezłomnie - naprzód marsz!

 

Jak rzecze mądrość - przedstawienie musi trwać, choć czasem sił brakuje koniom do furmanki.

Z uśmiechem rolę nam pisaną trzeba grać, nie wchodzić z losem w polemiki, ani w szranki.

I choć kolejny raz się klamkę ucałuje, albo się list odbierze z adnotacją "zwrot",
Trzeba udawać, że ten bajzel nam pasuje i iść do przodu, czy jak - druzja iść wpieriod!
I choć się z górą zmierzysz, choć się napracujesz, a siły ujdą z ciebie jak z pierogów farsz,
Życie nie but, więc go na glanc nie wypucujesz. Trzeba z uśmiechem i niezłomnie - naprzód marsz!

Bo na co komu raz kolejny burzyć mury, co znów urosną, nim nam sińce zejdą z lic?

Ponoć gdzie drzewa rąbią tam też lecą wióry. lecz czasem wióry i rąbanie jest na nic!

Przedstawienie musi trwać
sł., muz. Adam Szabat