Mateusz Augustyniak - Wyborowy koncert – Gabinet Looster i Hey w Londynie

Mateusz Augustyniak Jest zwycięzcą II edycji Jubileuszowego Konkursu Muzycznej Podróży dzięki ironicznemu, acz niezwykle wnikliwemu artykułowi, który można przeczytać tutaj. Muzyka była z nim od zawsze. Po maturze trafił do Krakowa, gdzie znalazł pracę jako szklankowy w Tower Pub - mrocznej spelunie dla typów spod ciemnej gwiazdy. Jego jakże odpowiedzialna praca polegała na zbieraniu szklanek ze stolików i obserwowaniu kamery skierowanej na wejście do pubu, a wszystko to działo się w rytmach mocnych metalowych brzmień. Zabawił tam niedługo, ale wspomina to miejsce z wielkim rozrzewnieniem. Po kilku zawirowaniach wylądował w studenckim klubie Studio, gdzie spędził blisko cztery lata, awansując na stanowisko menadżera. Do Anglii - jak wielu innych - przyjechałem na kilka miesięcy, aby sobie dorobić i... został na stałe. Powrotu do Polski sobie nie wyobraża. Przedkłada - jak sam mówi - szarość aury nad szarością nastrojów. Obecnie pracuje w lokalnym Radio Betford, gdzie bez przeszkód naśmiewa się z wszystkiego, co go śmieszy. Mateusz wychodzi z założenia, że w obecnym świecie trzeba śmiać się z otaczającej nas pokracznej rzeczywistości, gdyż inaczej trzeba by się jej bać. Gra także na gitarze w kapeli, z którą spodziewa się odnieść w niedalekiej przyszłości oszałamiający sukces, doskonale zdając sobie sprawę z beznadziejności owych zamierzeń. Codzienne osiem godzin w jego mało ambitnej pracy, wydaje mu się celem samym w sobie. Mateusz wraz z Kubą Mikołajczykiem prowadzi od niedawna portal muzyczny www.polskiwzrok.co.uk, który na razie dopiero się rozkręca, a plany z nim związane są ogromne. Dzięki Mateuszowi czuję wielką radość i sens organizowania cyklicznych konkursów na muzyczny artykuł. Szykujcie się więc już teraz do kolejnej jego edycji, którą ogłoszę z okazji 300-tysięcznej wizyty na Muzycznej Podróży. Podróż Mateusza - jak sam zainteresowany mówi o swojej muzycznej przygodzie - dopiero się zaczyna...

fot. Artur Grzanka

Dzień dwudziesty piąty października roku pańskiego dwutysięcznego piętnastego, był dla sporej części Polaków przebywających na wyspach brytyjskich dniem bardzo ważnym. Bardzo urokliwa w tym roku angielska jesień puszczała oczko ciesząc piękną pogodą i zachęcając do korzystania z jej uroków. W takich oto okolicznościach ekipa redakcyjna udała się w pełną przygód podróż do Londynu. Przygody co prawda ograniczały się do klnięcia na srogie korki które opanowały w ten dzień chyba całą południową część wyspy, oraz na Markowych próbach przekonania mnie do Lao Che. Wyglądało na to że wszyscy zmierzają w to samo miejsce. Celem naszej eskapady była oczywiście londyńska Scala w której tego wieczoru miało odbyć się iście niecodzienne przedstawienie. Na deskach sceny miał pojawić się doskonały zespół Hey z charyzmatyczną frontman Katarzyną Nosowską, dumnie wspierany przez nie mniej świetny londyński zespół Gabinet Looster.

fot. Artur Grzanka

Na miejsce dotarliśmy z małym poślizgiem, ale nawet pomimo tego udało nam się dostać na soundcheck i ostatnie poprawki przed otwarciem klubu. Jeśli ktoś nie miał okazji doświadczyć przedkoncertowego napięcia panującego w takich miejscach, ten nigdy nie pojmie ogromu pracy włożonego w takie przedsięwzięcie. Otwarcie drzwi klubu mogę porównać chyba tylko do wyciągnięcia zawleczki z granatu, po tym procederze już wszystko toczy się samo, ostatnie korekty i poprawki nie są w stanie opóźnić wybuchu, który tego wieczoru odbił się echem chyba nawet na przedmieściach Babilonu. Ale po kolei.

 Tak było w roku 2010

fot. Marek Jamroz

Publiczność zgromadzona tłumnie od pierwszych momentów koncertu, zaopatrzona w nieodłączne atrybuty współczesnego koncertowicza, czyli plastikowe kubki ze złocistą cieczą, numerki z szatni oraz wszelakiej maści smartfony i dumbfony oczekiwała na posiedzenie Gabinetu Looster. Adam Szczebel, Robert Wiktorowicz, Piotr Wróbel i Rafał Wrona nie kazali na siebie długo czekać. Szybko pojawili się na scenie, ukłonili się widzom i rozpoczęła się opowieść. Moja pierwsza styczność z Gabinetem Looster to marcowy koncert Pidżamy Porno, na którym również wystąpili na suporcie. Nie miałem pojęcia czego się spodziewać po tej londyńskiej kapeli, ale muszę przyznać że kupili mnie od razu. Byłem zaskoczony tym co zaprezentowali i stwierdzam że od tej pory zaskakują mnie oni cały czas, stawiając pytania, na które każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Ich muzyka z pozoru łatwa prosta i przyjemna, posiada drugie dno, a pod nim również i trzecie i czwarte. Mimo że od marca widziałem ich na żywo jeszcze kilkukrotnie, za każdym razem odkrywam coraz więcej i więcej. Liryczne teksty Adama pokryte akustycznymi dźwiękami gitar poruszają i skłaniają do refleksji. I jest to możliwe nawet a może dzięki temu że żywy rytm nie pozwala ustać w miejscu.

fot. Artur Grzanka

fot. Artur Grzanka

Mogę śmiało stwierdzić że Gabinetu Looster nie da się porównać do niczego co znam, wróżę panom wielką karierę i ogromny sukces. Zespół zaprezentował osiem numerów, w tym nowość pt. Łezka. Jeśli ktoś nie zna twórczości Gabinetu, można się z nią zapoznać na soundcloudzie, nie tak dawno temu kapela ku uciesze fanów wypuściła większość swoich piosenek do darmowego odsłuchu, szczerze polecam. Po wybrzmieniu ostatnich dźwięków Adam podziękował za wsparcie i ciepłe przyjęcie, po czym zespół zwolnił miejsce dla gwiazdy wieczoru.

Zespół Hey, czyli Katarzyna Nosowska, Paweł Krawczyk, Marcin Żabiełowicz, Robert Ligiewicz, Jacek Chrzanowski i Marcin Zabrocki to przeszło dwadzieścia lat muzycznej działalności, jedenaście albumów studyjnych, dziesiątki nagród oraz wyróżnień i ugruntowana pozycja jednego z najlepszych rockowych zespołów alternatywnych na polskiej scenie. Ich muzyka nie daje się jednoznacznie skwalifikować, z płyty na płytę zespół ewoluował, szukał nowych rozwiązań, zmieniał stylistykę i eksperymentował. Efektem tego jest niesamowity dorobek artystyczny, a ich muzyką nie sposób się znudzić. Niesamowicie charyzmatyczna Katarzyna Nosowska emanuje magnetyzmem, a słowa wypływające z jej ust wibrują w głowie jeszcze długo po zakończeniu występu.

Tak było w Dublinie

fot. Marek Jamroz

fot. Artur Grzanka

Na koncerty Heya, kiedy jeszcze mieszkałem w Polsce uczęszczałem regularnie i wiedziałem czego mogę się spodziewać, ale mimo tego uważam Londyński występ za jeden z najlepszych koncertów na jakich zdarzyło mi się znaleźć. Nie jestem jednak w stanie jednoznacznie stwierdzić, co sprawiło że ten koncert był tak wyjątkowy. Może była to niesamowicie dopracowana setlista, prezentująca przekrojowo wszystkie największe hity zespołu, pozostawiając również miejsce na nowości z dwóch ostatnich płyt. Może była to publiczność – nie dało się nie odnieść wrażenia że nikt nie znalazł się w tym miejscu przypadkowo, każdy chłonął koncert wszystkimi zmysłami słuchając, patrząc i wręcz czując muzyką, która odbijała się echem w głowach widzów. Może w końcu była to sama Katarzyna Nosowska, jak zawsze tajemnicza i kochana, emanująca magnetyzmem i ciepłem.

 

fot. Artur Grzanka

Pomimo jej niesamowicie wręcz oszczędnego ruchu scenicznego, emocje malujące się na jej twarzy podczas występu wzbudzają niesamowite poruszenie, a łezka którą nieraz zdarza się jej uronić ze wzruszenia, topi lód nawet w najbardziej zatwardziałych w sercach. Jednej z fanek, których było na Sali zdecydowanie więcej niż męskich koneserów twórczości Heya, udało się w trakcie koncertu przesadzić dość wysokich rozmiarów barierkę i wedrzeć się na scenę. Zamach powiódł się w stu procentach, a zamachowczyni udało się skraść uścisk wokalistki, której gazeli skok przez barierkę bardzo przypadł do gustu. Podczas występu mogliśmy usłyszeć nieśmiertelny Teksański, który pozostanie hitem chyba już na zawsze, a kolejne pokolenia będą nadał grały go na gitarach podczas ogniskowych spotkań. Nie zabrakło również Sic!, Do rycerzy…, A ty?, lirycznego Umieraj stąd a nawet Dancing with tears in my eyes, czyli coveru bardzo popularnej w latach 70 brytyjskiej grupy Ultravox. Po koncercie grupka fanów czekająca na swojego idola nie doznała zawodu i mogła zrobić sobie zdjęcia z Kasią, a nawet spróbować Heyowego tortu.

Hey w Dublinie

fot. Marek Jamroz

Mimo upływających lat zainteresowanie muzyką Szczecińskiego zespołu nie słabnie, a oni sami nadal pozostają aktywni, w tym roku będzie można zobaczyć ich jeszcze raz na żywo – tym razem w Toruniu gdzie wystąpią już 16 grudnia na koncercie unplugged promującym nowe wydawnictwo Hey w filharmonii. Szczecin unplugged. Londyński koncert był dla mnie niemal magicznym doświadczeniem, pozostawiając po sobie satysfakcję zmieszaną z uczuciem niedosytu. Na szczęście Katarzyna Nosowska powróci na wyspy już na wiosnę – tym razem solowo – aby uświetnić swą obecnością dwudniowy festiwal Buch Fest, na który już z tego miejsca serdecznie zapraszamy.